از نیمه شب تا دم صبح، پشت در بیمارستان مطهری تهران بر زمین نشستم و برای سلامتی محمد قنبری قرآن سرگرفتم. بی آنکه بدانم او ساعتهاست که جان جوانش را بر سر ما کوفته و رفته است. من تا دیرگاه شب برای ماندن او به خدا التماس می کردم و او احتمالاً با روح پرکشیده اش دم گوش من زمزمه می کرد: برای بازگرداندن من آیا دست بدامان خدا شده ای؟ زحمت نکش، من ساعتهاست که رفته ام.

محمد قنبری بیست و دو سال بیشتر نداشت. او، که تنها پسر و نان آور یک خانواده ی ضعیف بود، همین دیروز – شنبه – خودش را جلوی مجلس به آتش کشید. شاید اشتباه محمد قنبری در این بود که فکر می کرد بر صندلی های مجلس، جماعتی لمیده اند که: به شأن نمایندگیِ خود واقف اند. و یا نه، احتمالاً او نیک تر از همه ی ما می دانست: نمایندگان مجلس، سالهاست که از جلد خود خروج کرده اند و به هیبتی دیگر فرو شده اند.

بهمین خاطر او، خودش را به آتش کشید تا به این جماعتِ (…………) بفهماند: در قاموس مسلمانی که نه، در قاموس انسانی، هیچ تفاوتی میان شیعه و سنی و درویش و بهایی و فقیر و غنی و آخوند و غیرآخوند نیست. و شما – بظاهر نمایندگان – در مجلس اید تا از حداقلهای این قاموس انسانی صیانت کنید. او خودش را به آتش کشید تا به حاکمان غضبناک اسلامیِ این سرزمین بلازده بفهماند: ما میلیونها ایرانیِ اهل حق و “یارسان”، سی و چهار سال است که در این کشور تحقیر شده ایم و به هیچ گرفته شده ایم اما دیگر نمی خواهیم باربرانِ سربه زیر شما شکمبارگان و حرامخوارانِ بی پروا باشیم.

محمد قنبری خودش را به آتش کشید تا آتش فهم را در میان ما جهل نوشان و فریب خوردگان و ترسیدگان شعله ور سازد. اگر که شعله ور سازد.

بعد التحریر: من نتوانستم صفت مطلوبی را که برای نمایندگان مجلس فراهم آورده بودم، در ادامه ی اسمشان بیاورم. دلیلش بماند برای بعد. این مهم را به شما وامی گذارم. خودتان داخل پرانتز را پرکنید.

محمد نوری زاد
ششم مرداد ماه سال نود و دو
تهران