دیروز همزمان من و همسرم از خانه بیرون زدیم. او بسمت دادگاه انقلاب رفت، و من بسمت دادسرا. هفته ی گذشته گذرنامه و لپ تاپ و لوازم شخصی همسرم را در فرودگاه ضبط کرده و خودش را به دادگاه انقلاب احاله داده بودند. که برو آنجا و وسایلت را از آنجا تحویل بگیر. که دیروز به دادگاه انقلاب رفته بود به او گفته بودند: معمولا اینجور قضایا را می فرستند به دادسرای اوین یا دادسرای میدان ارک. و این یعنی: یک سرگردانی تازه. و یک دور باطلِ از پیش طراحی شده.

حالا اوین بروم یا میدان ارک؟ اول می روم اوین. اگر خبری نبود از آنجا می روم میدان ارک. ماشین گرفته بود و رفته بود دادسرای اوین. و متوجه شده بود که اساساَ او را پرونده ای نیست. منشی دادیار پرونده ی محمد نوری زاد آورده بود. بله، نامه ای از شخص دادستان. مبنی بر ممنوع الخروجی فاطمه ملکی به اتهام ارتباط با افراد معلوم الحال! و در کنارش نامه ی ممنوع الخروجی اباذر نوری زاد. و در کنارش نامه ی ممنوع الخروجی محمد نوری زاد. که البته، این “ارتباط با افراد معلوم الحال”ش خیلی با حال بوده! از همان شوخی های مشمئزکننده ی دم دست. وسایلم چه می شود؟ گذرنامه؟ و…. بیا یک اعتراض بنویس و برو تا بعد. تاکی؟ حداقل یک سالی طول می کشد. حداقلش!

من خودم رفتم دادسرا. ضلع شمالی پارک شهر. در طبقه سوم برگه ی احضاریه را دادم و بیرون ایستادم تا صدایم بزنند. صدا زدند. آقایی که من شخصاً سپاسگزار ادب ایشان هستم به من گفت: پرونده ی شما اشتباهی به شعبه ی ما آمده. باید می رفته به اوین. ما همین امروز پرونده ی شما را می فرستیم به دادسرای داخل اوین شما بروید آنجا خودتان را معرفی کنید. که من گفتم: احضاریه ی من برای اینجا بوده و نه برای اوین. و گفتم: من نمی روم. تا احضاریه ی دیگری از دادسرای اوین برای من بیاید. و زدم بیرون. بی خیال تهدید به جلب. که روی برگه ی احضاریه هشدار داده بود.

عصرهنگام، هردو – هم من هم همسرم – با کمی اختلاف به خانه برگشتیم. خسته و آشفته و بی نتیجه. او خودش را روی یک صندلی رها کرد و داستان سرگردانی اش را برای من تعریف کرد. شرمگنانه به آثار خستگی در چهره اش دقیق شدم. که او و بچه ها بخاطر من آسیب های فراوانی دیده بودند. صحبتش که تمام شد، خم شدم و پیشانی اش را بوسیدم و چشم در چشم، از او بخاطر آشوبی که به خانه مان افتاده پوزش خواستم. نوشته ها و صحبت های من همه ی اهل خانه را به مضیقه درانداخته اند. که ناگهان دیدم صورتش شکفت. احساس کرد نکند من در جمال مبارکش ذره ای شکست یا خستگی یا پشیمانی دیده باشم. این دو سه جمله ی همیشگی اش را گفت و با همین دوسه جمله به همه ی سلولهای آشفته ی من شادابی دواند: تلاش کن هرچه می نویسی و هرچه که می گویی در مدار حق و برای رضای خدا باشد. بدنبال طرح خودت نباش. کاری کن با کمترین هزینه، بیشترین خیر و برکت را به مردم و جامعه برسانی.

دور از چشمان همسرم، به برگهای گلدانی که او دوست می دارد نگاه کردم. و با خودگفتم: وقتی خدای خوب بخواهد به قدمهای فردی استحکام عنایت کند، همسری همراه نصیبش می کند. و من، از این بابت چه کهکشانی با خود دارم.

محمد نوری زاد
دوم مردادماه سال نود و دو
تهران