153 فعال مدنیِ غیر بهایی: آقای نوریزاد، یک تنه بار سنگین شرمندگی بسیاری را به دوش کشیدید.
جناب آقای محمد نوری زاد
حضور شما در منزل یک شهروند بهایی دربند و دیدار با فرزند خردسال ایشان، ما را بر آن داشته است تا ضمن تشکر از جنابعالی خود را در برابر این پرسش قرار دهیم که موضوعاتی این چنین، همچون مسئله فشار مضاعف بر اقلیت های مذهبی، از جمله جامعه‌ی بهایی تا چه زمان باید در زمره‌ی خط قرمزهای جریانِ دموکراسی خواهی ایرانی قرار گیرد و تعریف چنین مرزهایی تا به امروز چه ضربه هایی به روند مبارزات آزادی خواهانه و عدالت جویانه مردم وارد کرده است؟ مادام که خط قرمزها، کرامت انسانی و حقوق اولیه‌ی شهروندان را شامل شوند، نتیجه جز تداوم و بازتولید فرهنگ استبداد نخواهد بود.
سکوتِ معنادار جامعه ی روشنفکری، فعالین سیاسی و مدنی و نواندیشانِ دینی ایرانی، سرانِ شناخته شده ی جریانِ اصلاح طلبی، مراجع تقلید شیعه و داعیه داران آزادی، عدالت و دین در انقلاب اسلامی در خصوص فشارهای روزمره بر جامعه‌ی ستم دیده‌ی بهایی در کشورمان، که بیش از هر گروه سیاسی و اجتماعی دیگری در طول سی و پنج سال گذشته، طعم انواع فشارها و تبعیض های اجتماعی و حقوقی را چشیده است، سکوت در برابر ظلمی آشکار است.
حال که شما، با دیدار با آرتین رحیمیان، فرزند خردسال کامران رحیمیان و فارانِ حسامی دربند، که از اساتید زندانی دانشگاه مجازی بهاییان هستند، یک تنه بار سنگین شرمندگی بسیاری را به دوش کشیده‌اید، بر خود لازم میدانیم که به سهم خود، صدای خود را به گوش تمامی اقلیت‌های مذهبی ایرانی که در سال های گذشته متحمل ظلم‌های بیشمار شده اند برسانیم و بابت تمام آنچه بر ایشان گذشته است ابراز تاسف کنیم. اگرچه تاسفِ بیشتر، بابت مواضع نامشخص یا سکوت معنادار بزرگان سیاست و اهالی اندیشه است، سخنی که اگرچه بسیار دیر، اما به این امید به زبان می‌آید که گامی در راستای رعایت کرامت انسانی و حقوق شهروندی تمام ایرانیان، فارغ از جنس، نژاد و مذهب باشد. جامعه‌ی بهایی ایران در سالهای گذشته اگرچه همواره در فشارها و هزینه های ناشی از جریان‌های گوناگونِ اجتماعی شریک بوده است، اما گویا هرگز جایی در میانِ پیروزی ها نداشته است. وقت آن است که از خود بپرسیم زمانی که خود را مروج فرهنگ روادارانه و باور پیروزی همگانی می خوانیم، چگونه است که کماکان بهاییان را در حاشیه می خواهیم و وقعی به فشار های پیوسته ی بر ایشان نمی نهیم؟
آیا تداوم سکوت و رفتار فعلی جامعه مدنی و روشنفکران ما، فرصتی برای جریان های آزادی ستیز و مرتجع نیست تا سالانه با صرف هزینه های گزاف تحت عنوان مبارزه با فِرَقِ ضاله، بیت المال را این گونه تباه سیاست های انسان ستیزانه نمایند و به جای تجهیز امثال مدرسه ی شین آباد،و جلوگیری از زنده در آتش سوختن دانش آموزان ایرانی، راه تحصیل و علم آموزی را بر دیگران ببندند؟
چگونه می توان چشم بر میلیاردها هزینه ی دولتی در راستای تخطئه‌ی جریان های مذهبی دیگر بست، خودسوزی معتقدان به یارسانِ اهل حق در همدان را نادیده گرفت؟ چگونه می توان ستاره دار شدنِ فعالین دانشجویی مسلمان را نتیجه برخورد های استبدادی دانست اما محرومیت از تحصیل بهاییان را بدیهی قلمداد کرد؟ این سوالات و دیگر پرسش های مشابه پاسخ های جدی تری را می طلبند تا درک درست تری از جایگاه فعلی خود در روند آزادی خواهی و استبداد ستیزی داشته باشیم.
جناب نوریزاد، ما امضاء کنندگان این نامه، ضمن تقدیر از اقدام شجاعانۀ شما نقض گسترده‌ی حقوق تمامی اقلیت ها ی دینی و مذهبی از جمله جامعه ی بهایی، صائبین مندایی، اسماعیلیان، یارسانِ اهل حق، زرتشتیان، کلیمیان، مسیحیان، اهل سنت، جامعه‌ی دراویش و ندانم انگاران و خداناباوران را محکوم می کنیم و سکوت در این خصوص را بیش از این جایز نمی دانیم. نادیده گرفتنِ تبعیض نهادینه بر علیه اقلیت ها نه تنها مصداق اعتدال گرایی نیست، بلکه به منزله ی تایید بر ستم آشکارِ رفته بر ایشان است. به باور ما تحقق شعارِ “ایران برای همه‌ی ایرانیان” جز با رعایت کرامت انسانی تمام ایرانیان و در نظر گرفتن حقوق شهروندیِ همگان فارغ از جنسیت، نژاد و دین میسر نخواهد بود.
امضاء کنندگان:
1. احسان منصوری / فعال دانشجوئی
2. احمد باطبی / روزنامه نگار
3. احمد مدادی/ روزنامه نگار
4. اردوان روزبه/ روزنامه نگار
5. آرش آبادپور/ وبلاگ نویس
6. آرمان رضاخانی / مقام اول و دوم جشنواره خوارزمی در سالهای ۸۷ و ۸۶ در رشته ریاضی
7. آرمین شریفی/ فعالی دانشجویی
8. آریا حسینی / فعال مدنی
9. آزاد مرادیان/ رواندرمانگر و فعال حقوق بشر
10. آزاده دواچی / مترجم، شاعر و فعال حقوق زنان
11. اسکندر لطفی / فعال حقوق معلمان
12. افرا رحیمی / شاعر و نویسنده
13. افشین وکیل /فعال سیاسی
14. اکبر کریمیان / کنشگر سیاسی از لندن
15. آلان فتوحی / فعال مدنی
16. امیر رشیدی / کنشگر کمپین یک میلیون امضا و عضو سازمان دانش آموختگان ایران
17. امیرحسین توکلی / فعال سیاسی
18. امین سرخابی / روزنامه نگار
19. آوات علیار / فعال سیاسی
20. ایاز سیاوشان / نویسنده
21. آیدا قجر / خبرنگار
22. بابک مینا / فعال مدنی
23. برهان بدیعی / فعال مدنی
24. بلال مرادویسی / فعال مدنی
25. بنفشه پورزند / نویسنده
26. بهروز جاوید طهرانی / فعال دانشجوئی و سیاسی
27. بهروز علوی / فعال مدنی
28. بهزاد مهرانی / روزنامه نگار و فعال سیاسی
29. بورگان نظامی نرج آباد / اقتصاد دان
30. پتکین آذرمهر / مشاور بنیاد ایمان
31. پردیس درخشنده / فعال مدنی
32. پرند طاهری / فعال مدنی
33. پویا جهاندار / فعال دانشجوئی
34. پیمان عارف / خبرنگار و فعال دانشجوئی
35. پیمان مهاباد / فعال مدنی
36. ثمین چراغی / فعال مدنی
37. جانی دیلان / فعال مدنی
38. حامد براتی / فعال مدنی
39. حسام ویسه/ فعال مدنی
40. حسین ترکاشوند / فعال دانشجویی
41. حسین رئیسی / فعال مدنی
42. حوریه محسنی / فعال مدنی
43. دکتر مهران براتی / جامعه شناس و فعال سیاسی
44. رحمان جوانمردی/ فعال سیاسی
45. رسول رحیمعلی / فعال مدنی آذربایجانی
46. رضا طالبی / فعال سیاسی
47. رضا قاضی نوری / فعال سیاسی
48. روژین محمدی / فعال مدنی
49. رویا یزدانی / فعال مدنی
50. زانیج نوروزی / فعال مدنی
51. زاهد حنبلی / فعال مدنی
52. زهرا باقری شاد / فعال مدنی
53. زکریا ابراهیمی / فعال مدنی
54. ژاکلین هوبرت / فعال مدنی
55. سارا سهرابی / فعال مدنی
56. سپیده پورآقایی/ فعال مدنی
57. سجاد نیک آیین/ مدرس حوزه علمیه در آمریکا
58. سحر دیناروند / فعال مدنی
59. سردار اردلان/ فعال مدنی
60. سعید درخشندی / فعال دانشجویی
61. سعید شیرزاد / فعال کارگری
62. سعید قاسمی نژاد/ دانشجوی دکترای فایننس در سیتی یونیورسیتی نیویورک
63. سلمان سیما / فعال سیاسی
64. سمیرا جمشیدی/ فعال مدنی
65. سوده راد/ فعال مدنی
66. سیاوش بهمن / فعال حقوق بشر
67. سیمین روزگرد/ خبرنگار
68. سینا واحدی/ فعال مدنی
69. شاهد علوی/ فعال حقوق معلمان
70. شلیر شبلی/ فعال مدنی
71. شهره عاصمی/ فعال مدنی
72. شهلا باور/ فعال مدنی
73. شیما قوشه / وکیل دادگستری
74. صبا شعردوست/ خبرنگار
75. صدرا آغاسی/ فعال دانشجویی
76. صفورا الیاسی/ فعال مدنی
77. طاهر علی پور/ فعال سیاسی
78. طاهر قادری/ فعال مدنی
79. طاهره خرمی/ فعال مدنی
80. طیبه اسدی/ فعال مدنی
81. عاطفه نبوی/ فعال مدنی
82. عباس جمالی/ وکیل دادگستری
83. عزت الله تربتی/ فعال مدنی
84. عطیه بختیار/ فعال مدنی
85. علی اصغر رمضانپور / روزنامه نگار
86. علی اصغر سپهری/ فعال مدنی
87. علی افشاری / خبرنگار و فعال سیاسی
88. علی کلایی/ فعال مدنی
89. علی مصلحی/ فعال مدنی
90. عماد خیاطی/ فعال مدنی
91. فرزانه جلالی/ فعال مدنی
92. فرشته شیرازی/ فعال مدنی
93. فرشته محسنی/ فعال مدنی
94. فرشیده اسدی/ فعال مدنی
95. فرناز کمالی/ فعال مدنی
96. فرهاد مهدوی/ فعال مدنی
97. فریبا داوودی مهاجر/ فعال مدنی
98. فریبا راد/ فعال مدنی
99. فرید هاشمی/ عضو سابق شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت
100. فواد حقیقی/ فعال مدنی
101. فواد محمودی/ فعال مدنی
102. کامبیز غفوری/ فعال سیاسی
103. کاوه رضایی شیراز/ فعال مدنی
104. کوروش رضوانی/ فعال مدنی
105. کوهیار گودرزی/ فعال حقوق بشر
106. کیهان ولدبیگی/ فعال مدنی
107. لادن یزدیان/ فعال مدنی
108. لقمان نهری/ فعال مدنی
109. لیلی حسن پور/ فعال مدنی
110. مازیار یادگاری/ فعال مدنی
111. ماشالله عباس زاده / روزنامه نگار
112. مائده سلطانی/ فعال مدنی
113. مجتبی واحدی/ روزنامه نگار و فعال سیاسی
114. محبوبه عباسقلی زاده / فعال حوزه زنان
115. محمد اولیایی فرد / وکیل دادگستری
116. محمد توفیق اسدی/ فعال مدنی
117. محمد جواد اکبرین/ پژوهشگر حوزه دین و روزنامه نگار
118. منصور اسانلو / فعال کارگری
119. محمد حبیبی/ فعال مدنی
120. محمد رضا اسکندری/ فعال مدنی
121. محمد رضا اسماعیل پور/ فعال مدنی
122. محمد صادق رهبری/ فعال مدنی
123. محمد صیادی/ فعال دانشجویی
124. محمدرضا شکوهی فرد /روزنامه نگار
125. مرتضی اسماعیل پور/ فعال سیاسی
126. مرضیه زادبر/ فعال مدنی
127. مسعود چناسی/ فعال دانشجویی
128. مسعود لواسانی/ روزنامه نگار
129. مصطفی عزیزی/ فعال مدنی
130. معروف عثمانی/ فعال مدنی
131. معصومه دهقان/ فعال مدنی
132. مهدی عربشاهی/ فعال سیاسی و دبیرکل سابق دفتر تحکیم وحدت
133. مهدی فرشی/ فعال مدنی
134. مهدي وزيري/ دانشجوي كارشناسي ارشد تربيت معلم دانشگاه الدنبورگ
135. مهرانگیز رساپور/ شاعر
136. مهناز پراکند/ وکیل دادگستری
137. میثم بادامچی/ فعال دانشجویی
138. میلاد پناهی پور/ فعال دانشجویی
139. میلاد پورعیسی/ فعال مدنی
140. میلاد حاتمی/ فعال مدنی
141. ناهید عسگری/ فعال مدنی
142. نبی فتاحی. فعال مدنی
143. نغمه محسنی/ فعال مدنی
144. نگار ملک زاده/ فعال مدنی
145. نوید محبی/ فعال مدنی
146. هادی یزدانی/ فعال مدنی
147. هومن طاهری/ فعال مدنی
148. هیمن سیدی / فعال سیاسی
149. هیوا خوشنمک/ فعال مدنی
150. وحید حبیب پناه/ خبرنگار و فعال سیاسی
151. ونداد زمانی/ فعال مدنی
152. یزدان شهدایی/ کنشگر سیاسی از برمن
153. یوحنا نجدی/ دانشجوی دکترای علوم سیاسی در مالزی
كي فكرش رو ميكرد كه با يك فراخوان موسوي 3 ميليون نفر به خيابان بيايند؟! آقاي نوريزاد طرفداران شما و انديشه شما بي شمارند فقط منتظر فرصتند
منم این متن رو دوست دارم امضا کنم 154
ثثثث
جناب نوریزاد عزیز
متاسفانه من هم چون سایتی ندارم نمی دانم چطور میتوانم کمکی کنم
اما دوخواسته دیگر داشتم
اول اینکه میخواستم تنظیمات رای گیری به نوشته ها رادر سایت تان را درست بفرمائید تا میزان رای های منفی و مثبت به نوشته ها مشخص و تعداد خوانندگان را هم بدین صورت ارزیابی شودهم اکنون اگر به نوشته شما یک نفر رای منفی بدهد دیگر نمیتوان رای مثبت یا منفی دیگر داد
دومین درخواستم اگر جسارت و بی ادبی و دخالت در کار شما عزیز نباشد در مورد تشکر از 153 فعال ، خودتان در نامه ای تشکر و از طرف ما،امضاء ما راهم بزنیداما درخواستم فقط تشکر نیست بلکه راهنمایی این افراد هم هست. میدانیم که بیشتر این فعالین از نظر سنی از شما کوچکترند و نظر شما را بیشتر از افراد دیگر مورد قبول و یا نقد قرار میدهند درخواستم از شما این است که انها رابا کلام زیبای خود درمسیرصحیح قرار دهید.بسیاری از این افرادبسیار سرخورده شدند با وجود اینکه به فضای ازادی هم دسترسی دارند، دیگرفعالیت خاصی نمیکنندبعد از این انتخابات یاس در بیشتر نوشته ها و صحبتهایشان خوانده و دیده میشود انگار که بیکارشده اند همانطور که این یاس در خود ما که دراینجا زندگی میکنیم و در نوشته های بیشتر خوانندگان شما که نمونه ای از خروار است وجود دارد و در صفحات فیسبوکی انان بیشتر از زندگی روزمره و عکسهای ایستاگرامی دیده میشودتا فعالیتهای گذشته.
می دانم که درخواست سختی است
امابیشتر این افراد یا کمی قبل از سال 88 یا بعد ازان ازایران بالاجباررفتند و نگذارید این افراد در بین انهایی که 15یا20 و یا قبل از این سالها رفتند و تفکراتش دیگر فسیلی است بر بخورندو محوشوندمتاسفانه بیشترشان منفرد کار میکنند(یا بالاجبارکه نمیخواهندوارد ان احزاب فسیلی شوند یا بر اساس خود خواهی و تفکرات یک جانبه گرایانه .که من اسمش را گذاشتم”منم ، منم، ایرانی”) و هر کس سازی بدست دارد که فکر میکند خوش صداترین ملودی ها را از ان ساز خارج میکند غافل از اینکه اصلا” سازی در دست ندارند.
جناب نوریزاد در خواست سختی است. بیشتر، این درخواست بدین شکل است که من میخواهم بااین جملات به شما وانها خط فکری دهم مطلقا”این طور نیست من با این سوادم ،چه کسی هستم کاش چند درصدی توانایی قلم وسواد ودانش شما در من بودو من هم کمکی می کردم اما اگر از این نیروهای جوان در خارج بخوبی استفاده نشود امیدها هر روز و هر روزبرای اصلاح کم رنگ تر میشوندوانها هم همردیف ان افرادیکه افکار و حرف های عجیب و غریب میزنند خواهند شد . من در داخل این جمعیت 75 میلیونی در ایران فقط یک نفر شما را میبینم ان هم در این فضای محدودکه جمع بسیار اندکی از این جمعیت بزرگ به شما دسترسی دارند،حرف میزنید و می نویسید.ایا از خود شما اگر بپرسم نیروی در داخل هست که بتوان به ان اتکا کرد،کسی را میتوانید نام ببرید؟از مردم نگوید که حکایت مردم ایران حکایت خارکن و اعزرائیل است.
از اینکه هر بار میخواهم برایتان ایمیل بزنم و جملاتم زیاد است پوزش میخواهم اما مستاجر کوتاه نویسی را هنوز یاد نگرفته است امیدورام که مرا تحمل کنید.
باتشکر
8/5/92
جناب آقای نوری زاد
دهها سال پیش بر روی نیمکت های مدرسه برای اولین بار با تفاوت خود با دیگران متوجه شدم. من مسلمان بودم و بر حق تر از مسیحیان و یهودیان. و من شیعه بودم، والاتر از همه مسلمانان دیگر.
و دیگران؟
دیگران که دیگر عددی نبودند و حقی نداشتند. کفار بودند و اسلام تنها دو بخش در جهان میشناسد: دارالاسلام و دارالحرب.
سالها و سالهای زیاد پیش از آنچه به آن انقلاب اسلامی نام نهادند هر پگاه زنگ دبیرستان پیش درآمد تلاوت قرآن از درون بلندگوی دبیرستان بود. همه شاگردان با احترام در دو سوی راههای داخل محوطه در حواشی باغچه های سرسبز می ایستادن و مدیر دبیرستان بر روی بالکن اصلی با سکوت رو به شاگردان. تلاوت قرآن با صدای دانش آموزی با صدای خوش پخش میشد. پس از آن متن خوانده شده ترجمه میشد و سپس این نوجوانان بی خبر از همه جا به کلاسهای درس خود میرفتند تا فارسی و عربی، فیزیک و شیمی، جبر و مثلثات ویا هیئت و فلسفه و زمین شناسی بخوانند. از آیه های معروف سوره نساء خبری نبود.
میلاد علی، 15 شعبان و مبعث مانند تعدادی دیگر ازاعیاد مذهبی در سالن بزرگ مدرسه جشن گرفته میشد. شخصیت فردی معمم که در سالهای بالا تعلیمات دینی را تدریس میکرد بر همه حوادثی که حتی کمی رنگ مذهبی داشت حکومت میکرد. صدای او در گوش همه شاگردان طنین انداز بود. مانند همه ملایان بر زبان فارسی مسلط بود و میتوانست ساعتها بدون مکث صحبت کند. صدائی داشت رسا و صاف و ریشی داشت سیاه. جشنها ساعت ها طول میکشید و پر بود از مواعظ اسلام و فواید اسلام تعریف و تمجید از اسلام. هیچگاه، هیچگاه کوچکترین جمله، کوچکترین کلمه انتقادی شنیده نشد.
روزی بود در زمستان و بسیار سرد. ساعت تعلیمات دینی بود. بخاری های نفتی در کلاسهای مختلف روشن بودند و بخاری که از سینه جوانان بر میآمد شیشه های پنجره کلاس را از درون پوشانده بود. آقای معمم صندلی خود را از پشت میز برداشته و در کنار بخاری نهاده بود و در حال نشستن و وعظ بر مغز های کودکانی که اکثرا از خانواده های مذهبی میامدند فرمانروائی میکرد. از چیزهائی میگفت که نماز را یا روزه را باطل میکنند و از مسائل مربوط به بیع و شکار و ذبح و امثالهم.
در آن روز پنج نفر از همکلاسان ما در کلاس نبودند. هر کس میدانست چرا لکن هیچکس آنرا بزبان نمی آورد. آنها همکلاسان یهودی و ارمنی ما بودند که از نخبه ترین دانش آموزان هم بحساب میامدند. کلاس تعلیمات دینی نه در آغاز روز بود که آنها بتوانند دیر تر به مدرسه بیایند و نه در پایان روز که بتوانند زود تر بخانه برگردند. گذشته از آن درب آهنی مدرسه با آغاز کلاسها توسط فراشها بسته و با پایان دوباره باز میگشت. از هشت صبح تا دوازده و از دو تا پنج دانش آموزان در واقع در مدرسه زندانی بودند. آنها مجبور بودند در این ساعات در دبیرستان بمانند. برای ماندن جائی جز حیاط سرد مدرسه نمی ماند.
از درون شیشه های بخارنشسته پنجره شبح پنج همکلاس دیده میشد که در حیاط از سرما رنج میبرند و دستهای یخ زده خودرا بهم میمالند. پس از حدود بیست دقیقه گویا طاقت یکی از آنها بپایان رسید. کمی با دیگران صحبت کرد و بسوی کلاس آمد. دیگران هم با فاصله ای کوتاه بدنبال او آمدند. با انگشت به شیشه درب کلاس کوبید و درب را کمی باز کرد. هوائی سرد بدرون کلاس آمد و همه دانش آموزان را کمی از چرت خود پراند. همکلاس غیر مسلمان پرسید: آقا اجازه؟ آموزگار معمم که در حال تعریف مسائل شرعی نیز چشمان خود را لحظاتی میبست از حالت رخوت خود بیرون پرید و با چشمهای متعجب به او نگاه کرد. پرسید چیه.
همکلاس غیر مسلمان گفت: آقا اجازه هست بیاییم تو، بیرون هوا خیلی سرده.
آموزگار مکثی طولانی و معنی دار کرد. ثانیه ها میگذشتند و همکلاس ما مشتاق جواب مثبت بود. و اما آموزگار با چشمان خود به بخاری داغ خیره شد و شعله های آتش را که از درون شیشه کوچکی در جدارش دیده میشد نگریست و گفت: خوب بیا برو این تو.
نوجوان لرزان از سرما از این جواب شوکه شده و زبانش تنها قدرت گفتن کلمه ببخشید را پیدا کرد. سرش را که از درب نیمه باز وارد کلاس کرده بود دوباره بیرون کشید و درب را بست. پنج دانش آموز “گمراه” متعجب به هم مینگریستند. آموزگار جمله نیمه تمام خود در باره مسئله شرعی را بدون وقفه دیگری ادامه داد.
از این لحظه لکن برای من مسئله رنگ دیگری داشت. هزار سوال در این جمله کوتاه معلم بود که برای آنها هرگزجوابی ندیدم.
چرا معلم اجازه نداد آنها بیایند و از این فرصت استثنائی استفاده کرده از نعمت های اسلام ناب متحیر و مستفیض گردند؟
آیا اسلام یا اسلام او چیزی برای پنهان کردن داشت؟
چرا ایشان که در خدمت اسلام بود نتوانست یا نخواست حتی در عین رد درخواست ورود چهره بهتری از عطوفت اسلام را عرضه کند؟
دو هفته قبل از آن از روی میز یک دستفروش در کنار خیابان کتابی کوچک و کهنه را به مبلغی نازل (چند ریال) خریده و آن را خوانده بودم.
نام کتاب بود: آشویتس.
بعنوان یک نوجوان برای اولین بار با فاجعه ای تاریخی آشنا شده بودم که مصیبت صحرای کربلا در پیش آن پرکاهی بیش نبود و سالها بعد فهمیدم که بر سر ارمنیان در عثمانی چه رفته است که در ترکیه هنوز کتابی در مورد آن نمی تواند منتشر شود. پنجاه سال بعد تازه آگاه شدم که هیچ کتابی و هیچ کتابخانه ای ابعاد چنین فاجعه هائی را نشان نمی تواند دادن.
از کوره های آدمسوزی خوانده بودم و از خود میپرسیدم چگونه یک ملا که به همه دوز و کلک های سخنوری آشناست چنین جمله ای را در مورد یک دانش آموز نوجوان یهودی بر زبان میاورد؟
آیا او هم از همانهائی نبود که بیست سال قبل از آن میپنداشتند که هیتلر الله اکبر به بازویش نوشته است؟
از خود میپرسیدم که آیا از این ننگهائی که مردم آلمان و ترکیه دارند آیا ماهم داریم؟
ادبیات ما و زبان ما برای چنین مباحثی آمادگی نداشت. سالها باید میگذشت تا ما واژه هائی مانند قوم کشی و نسل کشی را در زبان خود جای دهیم. هولوکاوست واژه ایست که امریکائیان به این فاجعه داده اند. یهودیان به آن شوآ میگویند. سردمداران آلمان نازی به آن “حل نهائی مسئله یهودیان” نام نهادند. ام ما قبل از اینکه آنرا بفهمیم ردش کردیم. آیا ما نباید آنرا “آنچه احمدی نژاد نمی تواند یا نمی خواهد بفهمد” بنامیم؟
مسئله لکن به یهودیان و ارمنیان ختم نمی شد. ملایان بخون درویشان نیز تشنه بودند. شعر حافظ و شعر ملای رومی تیغی بود تیز در زخم چرکین ملایان. خاری در چشم این کورها. ولی از آنها بدتر هم برای ملایان وجود داشت:
از خود میپرسیدم چرا بهائیان که خود از میان مسلمانان برخاسته اند شریعت پاک محمدی را ترک گفته اند؟
در هیچ کتابی چیزی در این باره نخوانده بودم. هرچه بود گفتگو از توطئه و خیانت و جاسوسی بود که همه اش را روسها و انگلیسها ساخته بودند.
در راه مدرسه باغی بود مصفا با درختانی زیبا و تنومند. شایع بود که متعلق به بهائیان است. همکلاسی مسلمان که تازه چند تار مو روی لبانش سبز شده بود داستانهائی از آنجا میگفت. زن و مرد همواره با هم در آنجا جمع میشوند و آنگاه که نیمه شب میشود چراغها را خاموش میکنند و هر کس هرکاری دلش خواست میکند. در جواب اینکه مثلا چه کار؟ همکلاس مسلمان من جوابی نداشت.
در باغی دیگر مقبره ای بود که میگفتند متعلق به بهائیان است. ناگهان از این باغ و از آن مقبره دیگر خبری نبود. باغ تبدیل شد به پارک. هیچکس سوالی نمی کرد و آنگاه که سوالی نباشد جوابی هم نیست.
و چنین است که امروزهم مقابر درویشان از بین میروند و بجای آنها امامزاده ها و مصلا ها مانند قارچ از زمین میرویند و سوالی نیست و جائی که سوالی نیست جوابی هم نیست.
از لابلای حرفهای مردم چیزهائی بگوش میرسید. روزی آموزگاری در سالهای اول دبیرستان گفت که مذهب بهائی مذهبی است ذله و بهائیان همه گمراه و کافرند و مرگشان واجب. او گفت که خود بیاد دارد که مردم در خیابان یک بهائی را گرفته بودند و میخواستند بسوزانند. برای خرید نفت پول جمع میکردند.
اما من سوالی داشتم و این پس از خواندن یک شعر کوچک از طاهره قرة العین بود. دختر جوانی که چنین شعری میسراید، زمانی که به ندرت کسی و بخصوص زنی خواندن و نوشتن میتوانست، چگونه میتواند آلت دست سفارت انگلیس و روسیه باشد؟
چه کسی امروز بدنبال پیکر طاهره میگردد؟
اینها اگر میتوانستند مقبره حافظ را هم ویران میکردند.
—————-
سلام حمید گرامی
ازشما بخاطرنگارش این متن خوب تشکرمی کنم.
دست ما را هم بگیرید
سپاس
شما اقای نوری زاد با نوشته هاتون یه دریچه تازه بروی من وهمسرم بازکردید. ماها تا پیش ازاین سخت از خدا و اعتقاد و مذهب و اسلام گریزان بودیم. شما با نیایش زندان ونوشته هایی که ازشون صداقت فوران می کنه ما را با خدا آشتی دادید. به ما فهموندین که خطای یه عده خطاکار ربطی به اعتقاد اونا نداره
ممنون نوری زاد عزیز
با تو ما سبز می شویم هرروز
درود به همتون
تو تنها نیستی. ازت پوزش می خوام که نمی تونم نام اصلی ام را بنویسم. اما خدا را بابت ایرانیان آزاده ای چون تو سپاسگزارم
زا
باور کنید فقط شما هستید که باعث میشید من به آینده ایران امید داشته باشم.میدونید من شما رو که میبینم یاد نیما یوشیج میوفتم،آی آدمها،میتراود مهتاب،و…….من به سهم خودم هر روز در کارم تاثیر نفس شما رو میبینم.من رو جری تر میکنه تا نترسم.تا بدون اکنت زبان حرفم رو بزنم.خوش بحالت تو ۴ سال متولد سدی اما ۲۳ سال تاثیر گذاشتی اما ما چی در جهل مرکب ابدالدهر بمانیم.دوست دارم مثل پدرم
تو نتها نیستی نوریزاد عزیز. خیلی دنبال شماره تلفن شما گشتم تا این موضوع رو حداقل تلفنی به شما بگویم…. من تمام مطالب شما را تا بتوانم تکثیر میکنم تا قدم کوچکی در راهی که میروید بردارم. موفق باشید.
http://reza.malakut.org/2013/07/post_680.html
آقای نوری زاد! از زندان رجایی شهر برای شما می نویسم. حدود دو سال است که در زندانم، حتی یکروز هم به مرخصی نرفته ام، در بیش از یکسال زندانی بودن همسرم فقط دو ملاقات با او داشتم و در بیش تر از دو سال هر دو هفته یکبار امکان ملاقات با فرزندم را داشته ام.
آقای نوری زاد! من کسی هستم که در سال ۱۳۶۰ در دوازده سالگی سر کلاس درس امور تربیتی با متهم شدن به آن که بهاییان با محارم خود ازدواج می کنند مورد تمسخر واقع شدم، در همان سال از رفتن به سر مزار مادربزرگم که سال پیش از آن فوت کرده بود محروم شدم چون محل دفنش مصادره و بعدها شد فرهنگ سرای خاوران. کسی هستم که در چهارده سالگی یعنی سال ۶۲ پدرم دستگیر شد و پس از یازده ماه زندان بدون خداحافظی از ما اعدام و بدون اطلاع ما در خاوران دفن شد و قبل از آن با یک چمدان حاوی لباس برای مادرم، برادرم، خودم و کتاب های درسی من به خاطر مصادره اموال از خانه مسکونی امان اخراج شدیم. کسی هستم که در سال ۶۶ امکان شرکت در کنکور را نیافتم.
آقای نوری زاد! کامران رحیمیان هستم. پدر آرتین چهارساله که به منزلمان رفتید، به دیدار خانه کوچک شده ی ما، به دیدار سه نفری که هر کدام عضو یک خانواده اند و حالا یک خانواده شده اند، مادرم که همسرش را نزدیک به سی سال قبل با اعدام از او گرفته اند و رنج همه این دوران بر شانه هایش سنگینی می کند، یک نوه اش ژینای سیزده ساله که یکبار در سال ۸۳ تجربه بازداشت هم زمان پدر و مادرش را تجربه کرده و حالا پدرش در زندان و مادرش در آسمانهاست. نوه دیگرش آرتین که او هم والدینش در زندانند. با آنچه نوشتید نیازم به شنیده شدن و فرصت ابراز متحقق شد و با وجودی سرشار از رضایت و تاثر از شما سپاسگزارم. و همزمان به نظرم آگاهانه برای شنیدن درد خانواده ام خود را در معرض آسیب قرار دادید.
آقای نوری زاد! از لابه لای کلمات شما شنیدم که طلب پوزش کرده اید و من آن را میل به پذیرش و درک شنیدم، بر پای آرتین بوسه زدید و آن را نماد احترام و محبت درک کردم، جای بسیاری را در منزلمان خالی دانستید و آن را تمایل تان به مسئولیت پذیری دانستم، امید به حمایت و عدالتتان را برای والدین آرتین شنیدم، در منزلمان آب میل کردید و این را نماد نشان دادن پذیرش و یکسانی تعبیر کردم و با ذکر حدیث نبوی اهمیت و احترام به آگاهی را استنباط کردم.
آقای نوری زاد! عمل کردنتان را کوششی برای عینیت بخشیدن به ارزش هایی چون احترام، محبت، عدالت، حمایت، مسئولیت پذیری، یکسانی، آگاهی و هم دلی درک کردم و تلاش می کنم در لابه لای کلماتم قدردانی ام را به شما ابراز کنم. همچنین امیدم را به هم دلی راهی برای ساختن دنیایی صلح آمیز همراه با عدالت و آزادی برای همه نوع بشر اعلام می کنم.
صلح به معنی پذیرش کثرت ها و هماهنگی کثرت ها برای یک هدف و آن آسایش و سعادت همگان عدالت به معنی فرصت برای هر کس تا بتواند تمام قوای خود را به فعل در آورد، آزادی به معنی ظرفیت و توانمندی انسان برای رشد، تحول و آمادگی برای تغییر در جهت ارزش های انسانی و نوع بشر بدون هیچ استثناء و صرف نظر از هر ویژگی تمایز ساز مثل قوم، نژاد، ملیت، جنسیت، دین و تحصیلات… نوع بشر به وسعت خلقتی که به صورت و مثال الهی خلق شده است.
هم زمان دوست دارم از این فرصت برای ابراز چند آرزویم استفاده کنم و بگویم:
آقای نوری زاد! آرتین را کودک بهایی نامیدید، آرزو دارم آرتین و همه کودکان صرف نظر از اینکه در چه خانواده ای و با چه اعتقادی بزرگ می شوند، فرصت یادگیری و کسب آگاهی بیابند و با تلاش برای کشف حقیقت، آگاهانه اعتقاد خود را انتخاب کنند تا عملشان معرف باورشان باشد.
آقای نوری زاد! در مقابل آرتین زانو زدید و بر پایش بوسه، این را نهایت ابراز محبت و احترام نه به آرتین بلکه به روح پاک انسان دریافت کردم و همزمان آرزو دارم هیچ انسانی در مقابل انسانی دیگر از روی شرم زانو نزند، چه احترام به هر فرد را ناشی از روح انسانی اش می دانم که دقیقا نقطه مشترک همه ماست و عزت و احترام هر دو طرف به یک اندازه مهم و باارزش است.
آقای نوری زاد! از آرتین آب دهان انداختن و سیلی زدن طلب کردید، من این تقاضا را تلاش تان برای کاهش درد آرتین و اوج صداقت و مسئولیت پذیری تان شنیدم و همزمان آرزو دارم جسم هیچ انسانی بعنوان کالبد روح انسانی که جلوه ای از روح الهی است در معرض این تجربه قرار نگیرد.
آقای نوری زاد! باور دارم دردمند احتیاج به درمان دارد و این درمان فرایندی است گاه بسیار طولانی، و باز باور دارم اگر درمان فردی به قیمت درد فرد یا افراد دیگر تمام شود این چرخه ادامه خواهد یافت. پس آرزو دارم همه ما تلاش کنیم برای شکستن چرخه خشونت و این عملی نخواهد شد، مگر با تلاش من، شما و همه مردم ایران و لازمه اش در فرایند خود بخشش و دگر بخششی است که در پی آگاهی و مسئولیت پذیری می تواند عملی شود و این ایده ای است که در طول هفت سال فعالیت روان شناسی ام برای تحققش تلاش کرده ام.
آقای نوری زاد! از قول آرتین سوالاتی را مطرح کردید و حدس می زنم نیتتان یافتن کلماتی برای بیان احساس احتمالی آرتین و شاید گوشزد مسئولیت به دیگران بوده است. آرزو دارم آرتین و همه ی ما احترام را شرط لازم هر ارتباطی بدانیم و بپذیریم اختلاف عقیده، تفاوت باور و حتی تضاد ذهنی منافع وجود دارد و هیچکدام نه مجوز بی احترامی است و نه لازمه اش. پس آرزو دارم بتوانیم یادبگیریم نظرات خود را صادقانه و در نهایت احترام ابراز کنیم.
آقای نوری زاد! باور دارم اگر بتوانیم صرف نظر از آن چه فردی می گوید یا انجام می دهد هر لحظه با روح انسانی طرف مقابل مرتبط بمانیم امکان خشونت ورزی را از خودمان خواهیم گرفت. و این گام اول است برای ساختن دنیایی که آرزویش را داریم و فکر می کنم شما در این راه قدم بر می دارید و نشستن روبروی آرتین و مادرم جلوه ای است از پیمودن این راه، پس لطفا تبریک مرا بپذیرید.
آقای نوری زاد! در پایان دوست دارم احترام و قدردانی ام را بار دیگر ابراز کنم و تصریح کنم اگر در کلامم هر کس، چیزی جز قدردانی و بیان آرزو بشنود؛ نشانی است از ناتوانی من در ابراز آنچه در درونم می گذرد و یادآور لزوم یادگیری و تمرین بیشتر برای من است. همچنان که گاندی گفت: “بیایید خودمان تغییری شویم که در دنیا جستجویش می کنیم.”
کامران رحیمیان
زندان رجایی شهر
٢٧/۴/١٣٩٢
سلام به ازاده مرد ایران محمد نوری زاد
افتخار میکنم که نام من هم بعنوان تایید کننده پای بوس هموطن بهاییم به لیست بالا اضافه شود
مایلم با کمال افتخار اسم مرا هم به این لیست اضافه کنید تحت عنوان نویسنده ، شاعر و تخریب چی قدیمی لشگر 8 نجف در دوران دفاع مقدس از شهرستان آران وبیدگل
درود برنوری زاد بی شک شما تنها نیستین چون صدای دردمندی مردمان این دیارید مردمانی که همه نوع تبعیض وزورگوی حاکمانشان را میبینن ودنبال راهی بدون خشونت برای تغییر این اوضاع هستن میخاستم ارهمه اون 150 نفرتشکر کنم ازهمه دوستان که باکامنت هاشون به دانش وبینش ما کمک میکنن وازشخص شما که مصاءب زیادی رودارین به دوش میکشید امیدوارم همیشه سلامت باشین….تمام
باسلام
من محمدصداقت ساکن تهران رسما این حرکت انسان دوستانه شما رابعنوان یک ایرانی مسلمان ستایش میکنم واز خداوند میخواهم که به همه ما این خرد دینی وملی رابدهد تا بیش از این شرمسار نباشیم
Bebaksheed ke keyboard farsi nadaram. Dorood bar shoma va khandane shoma. Maghaleye avale shoma be cheshme man ashk avard. Aya khoda az man kamtar ehsase ensaniyat darad ? aya khoda ham az in zolme be in bacheye koochak vad be 500000 iraniye bahai nemigeryad ? aya ta be key ma sokoot koneem va afkare paleed’e arab ra dar sarzameen’e koorosh va daryoush ejazeye saltanat daheem ? man ham sharmandeye bahaiha hastam. sharmandeya yek omr sokoot … tashakor ke bong shoma man ra az khob bidar kard.
Khodavand’e motaal posht va panahe shoma bashad
با درود به آقای نوریزاد عزیز،
این حرکت هموطنان امضأ کننده جای تقدیر و تشکر دارد. آقای نوریزاد تنها نیستی. اگر در چنین فاصلهٔ زمانی کوتاهی این تعداد امضا فعال سیاسی و کنشگر پای چنین متنی را امضا میکنند، شما می‌‌دانید و موج عظیمی از ایرانیانی که با قلب خویش و گاه با اشک خویش پای میثاق حمایت از شرف و آزادگی و انسانیت و اخلاق مداری و شهامت و پایداری شما را دیرست که امضا کرده اند، می‌‌دانند و خود آن درصد قلیل ظلمت گزینان نیز نیک می‌‌دانند که آنکه را و آنچه را که به نسبت میزانی که می‌‌گیرند، به حراست نشسته اند، مدید زمانی است رسوای عالم و آدم گشته و شلاق گذر ثانیه‌ها نیز همان فضای هراسناک و خوفناکی را که وی برای ملتی و به ویژه امثال جنابعالی، و به خیالی و توهمی خدایوار رقم میزد، لحظه‌ای او را تا پای گور رها نخواهد کرد که خون‌های به ناحق ریخته شده می‌‌جوشند و کیست که نداند به دستور کی. به خدا سوگند که باید آرزو کنند یک هزارم احترام و ارادت و قدر شناسی قلبی ایرانیان نسبت به شما، نصیبشان شود و هیهات که چنین شود و این نیز درد و رنج حسادتی است بالای هزاران قوز دیگرشان که در زمرهٔ نامردمانند و انسان‌های شریفی که به وفور در دم و دستگاه اینانند نیز ولو که به زبان نیاورند و نتوانند، دلشان با شماست.
دوستان و هموطنان عزيز ايراني ام با اينكه اين متن تكراريست دوباره مينويسمش تا همه بدانيم در فرداي ایران باید همه صاحبخانه و همه اکثریت باشند در ایران فردا اقلیتی وجود نخواهد داشت
ایران ارث پدری همه ایرانیان است فرقی نمیکند که خدا را بپرستند یا نپرستند …آنها که خدا ناباورند تکلیفشان مشخص است مشکل خداپرستان هستند که هیچ گروهی از آنها دیگری را نمیتواند تحمل کند ..اگر شما جزو خداپرستان هستید بایستی حقوق سایر شهروندان (کشوروندان)را رعایت کنید و به هیچ دین و فرد معتقد به آن دین و آیین و مذهب توهین نکنید ..شما میتوانید در بیابانهای خالی از سکنه هر طور خواستید با ماشینهای خود بتازید اما چون وارد شهر و کشور ایران میشوید بایستی اندکی مدارا وتحملتان را پشت چراغ قرمز ها برای رعایت حقوق شهروندی بیشتر کنید تا به کسی آسیبی نرسد
Salam Aghaye Nourizad, faghat khastam begam bose bar dastane shoma va jesaraty ke daryd, man ham omry ro baraye hokomate dini hazyne kardam va too enferady fahmidam ke ” Maro be choobe shabani farifte and” salamat bashyd va tandorost. Abolfzal
سخن بسیاری نیکویی گفتند!
قرار نیست که برای خوشی خود ناخوشی ستمدیده ترینها را فراموش کنیم!
واقعا جای بسی تاسف است که هیچ روشنفکر و فرد شناخته شده ای حتی از اپوزوسیون از ستم رفته بر بهاییان نگفته است به این گمان که شاید به او بتازند و جایگاهش تضعیف شود!
وقتی در جامعه به یک بخشی ستم شود همه جامعه بطور مستقیم یا غیرمستقیم آسیبش را می بینند.
شاید بی توجهی به نابرابری وستمهای رفته بر بهاییان در زمینه سازی برای ستمهایی که به دیگر مردم و جامعه رفته بی تاثیر نبوده است.
یعنی وقتی بی عدالتی و ستم رواج پیدا کرد، این به همه آسیب می زند حتی به ستم کنندگان.
درست است که باید سازنده و منطقی رفتار کرد و به بهبود فضا کمک کرد که این به سود همه از جمله بهاییان است ولی باید یک توجه ویژه برای رفع نابرابریها در مورد بهاییان و دیگر مذاهب و اقوام و نژادها و دگرباشان شود.
نوری زاد عزیز از زمانی که گفتی به دادگاه احضار شده ای حالی خوشی نداشتم مرتب به صفحه شما سر میزدم ببینم مطلبی نوشته ای این لحظه برای من زیبائی خاصی دارد که صفحه شما راباز کردم ودیدم مطلب گذاشته ایدشما صدای ملت ایرانید همراه با مهدی خزعلی شما بغض در گلوی مردم شریف ونجیب ایرانیدفریاد شما خواب از سر ظالمین ربوده است فضاحت حمکرانی اینچنینی… ایا خدا اینجور دوست دارد…ایا عاقلان بکار خدا نمیخندند…..خلقت هفت میلیاد انسان هیچ چند تا عزیز دردونه
باسلام
جناب نوریزاد عزیزیک در خواست داشتم
انهم اینکه در خصوص حمایت این 153 نفرفعال از شما ،که من در نوشته ای از تمام فعالین سیاسی که در بیرون از ایران هستند بدلیل انکه حمایتی از شما تا به امروز نکردندانتقاد کردم و شما هم لطف کردید و انرا منتشر کردید می خواستم ابتدا در این ایمیل ازانها تشکر کنم
واز شما می خواهم که یک گزیته شبیه رای گیری ایجاد کنید تا ما هم در صفحه شما از انها تشکر کنیم تا ببینند بیشتر از ان تعداد، ما ازانهاکه در غر بت هستند و برای ازادی ایران کار میکنند حمایت میکنیم بحث حمایت از شما بکنارکه شما به ان واقفید و هر کسی با ایمیلی که شما منتشر نمیکنیدیک رای بعنوان تشکر به انها بدهند تا بدانند انها که دست بازی برای فعالیت دارندوبرای مردم و ایران فعالیت میکنند ما در ایران
صدبار برابر از انها حمایت خواهیم کرد
باتشکر
مستاجر
امضای من هم بر این نامه به عنوان یکصد و پنجاه و یکمین نفر درج کنید.
جناب نوری زاد
نمیدانم چرا کامنتهای من منتشر نمی شود. فکر می کنم خیلی مشغول هستید و فرصتی برای بررسی تمام نظرات ندارید. امیدوارم گرفتاریهایتان همیشه از همین نوع باشد (پر مخاطب و شلوغ). در هر صورت گله ای نیست فقط اگر مشکل فنی پیش آمده است تا آن را رفع کنیم.
پایدار باشید
بردیا استقامت
MAN HAM…………………………….HASTAMMMMMMMMMMMMM
با سلام
اول اینکه نماز و روزه ها و طاعات و عبادات اتون قبول باشه.
بعد هم اینکه ما رو در دعاهای خیرتون فراموش نکنید. دعای عام به جای خود. دعای حاص به جای خود. بندۀ حقیر یکی از بندگان پر روی خداوند هستم که به کم قانع نیستم. لذا زیاد دعا کنید.
بعد هم اینکه امام سجاد علیه السلام می فرمایند : آنکس که تو را دارد چه کم دارد؟ و آنکس که تو را ندارد چه دارد؟ دوست خوب من. پدر عزیز من. شما تنها نیستید چونکه خداوند رو دارید. پس غم اتون نباشه. آنکسی که عزت می بخشد خداست. ان الله تعز من یشا و تذل من یشا . البته بنده خودم از شما درس ها آموخته ام و دارم درس پس می دم.
این نامه ای که در پیوست میاد حداقل کاری بود که از دست بنده و برخی دوستان بر میومد. همین نامه هم ثابت می کنه شما تنها نیستید. تو مپندار که خاموشی من هست برهان فراموشی من.
بنده گرایشاتم از اول هم غرب ستیزانه نبود ودید مثبت به حمایت های بین المللی از مردم ایران دارم. از سفر آقای مخملباف هم حمایت کردم. امروز رفته بودم مسجدی در تورنتو که پاتوق طرفداران نظام اسلامی و اصلاح طلبان بود. همه بلا استثناء مخالف سفر آقای مخملباف به اسرائیل بودند ولی حتی این افراد هم که بوی گند اصلاح طلبی اشون من رو آزرده می کرد از عمل شما به نیکی یاد می کردند. یعنی شما یک کاری رو تو ایران کردید 12000 کیلومتر این ور تر توی کانادا ازش به نیکی یاد می شه. دقیقا مصداق این فراز دعای کمیل البته با یک استثنایی: “و کم من ثناء جمیل لست اهله له نشرته” / و اون استثناء اینکه البته شما اهل این ثناء نیک بودید و لیاقتش رو داشتید. خودتون زبان تلخ و گزندۀ من رو می دونید و باهاش اشنا هستید. این ها رو من باب چاپلوسی و پاچه خواری نمی گم. خواستم بگم شما تنها نیستید. وقتی دیدم تو رادیو فردا گفتید تنها هستید راستش رو بگم دلم گرفت و یک کوچولو ته دلم گفتم خدایا سه چهار روز این پدر عزیز ما رو بنداز انفرادی و خودت بر اون تجلی کن تا مطمئن بشه که تنها نیست، یه کم هم تنبیه بشه تا دیگه نگه تنها هستم. چقدر من رفیق پر رویی هستم برای شما. بهترین جایی که می شه خدا رو شناخت انفرادی هست. یه مشت اصلاح طلب//// پرست که همه اشون //// بودن و دنبال رانت پسته و رانت نفت هستند باید هم شما رو تنها بذارن، اصولگرا ها هم که جای خود دارند و حسابشون با خداست. این جماعت اگر شما رو تنها نذارن و باهاتون به مخالفت نپردازند اون موقع باید پرسید چرا؟ از نظر من و خیلی های دیگه بلاتردید شما “حر” هستید. یادتون هست دعا می کردیم خدایا نعمت آزادگی رو عطا بفرما؟ نعمت آزادگی از آزادی هم مهمتر هست. تو انفرادی که بودم کنج سلول نوشته بود” گنج باد آورده را من در فقیری یافتم، نعمت آزادگی را در اسیری یافتم”
نکته دیگه اینکه من می تونم درک کنم که شما چرا این قدر معذب هستید. ولی یه چیزی رو باید بگم. باز هم توی دعای کمیل یه فرازی داریم” اللهم لا أجد لذنوبي غافرا ولا لقبائحي ساترا ولا لشيء من عملي القبيحبالحسن مبدلا غيرك” این بالحسن مبدل غیرک منظورفقط بخشیده شدن گناهان نیست. به معنی دقیق بشید می بینید که تبدیل سیئات هست به حسنات. یعنی خداوند اون قدر مهربون هست که نه تنها گناهان رو می بخشه که معادل اون گناهان هم ثواب می ده. یعنی تبدیل می کنه به مثبت. از نظر ریاضی یعنی قدر مطلق می گیره. تو رو خدا جسارت من رو ببخشید. من غلط بکنم برای شما منبر برم. خواستم بگم دوست اتون دارم. همچون پدرم. همچون یک معلم عزیز که ازش کلی درس یاد گرفتم. همچون یک دوست عزیزی که باهاش فوتبال بازی می کنم. دعا کنید کار هام راست و ریست بشه. اینجا کار سخت گیر میاد. ولی زبانم و انها خیلی خوب شده. البته هنوز تا وارد شدن به دانشگاه یه کم باید کار کنم. خدا رو چه دیدی اگر اینجا کار و بار ردیف شد یک هو زنگ زدیم و گفتیم یالا دکتر برای ما برو خواستگاری؟ حتی توصر اینکه شما برای من بری خواستگاری برای من زیباست. در ضمن مکالمه تصویری با شما حق بنده هست.
خوب دلمون تنگ شده دوست دارم ببینمتون. لطفا یک جایی یک جوری بالاخره ردیف کنید که جمال شما رو ببینیم.
تو رو خدا جسارت های من رو تو این نامه ببخشید ها. یعنی عاشقتونم. عاشق تک تک سلول های بدنتون. می بوسمتون. من همواره چون پدر و مادرم معلم بودن به معلم هام احترام خاصی می ذاشتم و دوستشون هم داشتم. خدمت شما الان می گم. شما معلم من هستید. من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا . بر دستان شما بوسه می زنم. راهی رو که انتخاب کردید تردید نکنید که درست هست. ببخشید که این قدر طولانی شد ولی کلی حرف بود که باید می زدم. الان هم اینجا تازه اذان صبح رو گفتن. به خانواده محترم هم سلام گرم ما رو برسونید.
و من الله توفیق
و من یتوکل علی الله فهو حسبه