دیشب با صدای آسمانی استاد شهرام ناظری به آسمانی از کهکشان شعر و ادب و هنرِ پارسی پای نهادم. در کنار چندین هزار نفر نشستم تا با ترنم صدای مردی که از هزارتوی شعر و شعور و عشق و شیدایی و درد خبر آورده بود، به دوردستهایی از بی خبری و هیاهوهای این زمانی سفر کنم. من تاکنون هرگز با استادان آواز ایران مجالستی و صحبتی و رفاقتی نداشته ام. اما مگر می شود ایرانی بود و زلفی به زلف شعر و هنر اصیل پارسی گره زده بود و سر به آسمان هوای پاکِ مولانا فروبرده بود و با صدای شهرام ناظری نفس نکشید؟

شنیده بودم استاد را کسالتی است. شاید رفته بودم که تأثیر دعاهای خویش را در قامت این جهانی اش تماشا کنم. دیشب او را دیدم که تمامیِ دقیقه های دقیق آواز خویش را “ایستاده” بر ما باراند. سپاس خدا را که استاد را سلامت یافتم.
دیشب سومین شب و شب پایانیِ کنسرت استاد بود. مردمان قدرشناس آنقدر بر استاد گرانقدر خویش مهر افشاندند که استاد به سخن آمد و این یک تک جمله را به کنایه گفت و دگربار به آوازهای آسمانیِ خویش فروشد: “گویا قوم و قبیله ای از بند رسته اید”. در این سخن استاد شوقی نهفته بود که من به دامان آرزوهای برنیامده ی مردمِ خود دست بردم. که: ای خدا، مگر این مردم چه کرده اند که اینچنین از دمِ دستی ترین حقوق بایسته ی خود محرومند؟

چندماه پیش که خبر کسالت استاد را شنیده بودم، شهامتی کردم و شماره ی تلفن وی را یافتم و دقیقه ای با او هم سخن شدم و برای ایشان آرزوی تندرستی کردم. و این، تنها باری بود که بی هنری چون من، با هنرمندی چون استاد شهرام ناظری همکلام می شد. سه هفته پیش دخترم خبر داد: استاد را کنسرتی و مجلس آوازی است. و من لحظه شماری کردم تا دیشب فرا رسید و شورمندانه به محفل دیدار و شنودن و نیوشیدن شتاب کردم.

همیشه این روزها درگیر محدودیت هایی هستم که دستگاههای فرهنگیِ ما بی دلیل به پر و پای هنرمندان و نویسندگان ما تنیده اند. دیشب در همان دنیای درگیرِ خود گمان دادم که ایکاش استاد شجریان نیز در کنار ما می بود و من شرمگنانه از او پوزشخواهی می کردم. که: ما را استادی چون وی باشد و صداوسیمای ما پخش صدای او را ممنوع کند؟ بی آنکه همین صدا و سیما بداند: این خود اوست که از زیر بارشِ برکات صدای استاد شجریان بدر رفته است.

آخرین قطعه ای که استاد ناظری بر ما باراند، آتش در نیستان بود:
یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد
شعله چون سرگرم کار خویش شد
هر نئی شمع مزار خویش شد
مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است

محمد نوری زاد
هفدهم تیرماه سال نود و دو
تهران