من بخاطر این که جماعتی از مسئولان را، و نمایندگان مجلس و رییس مجلس را، و جماعتی از بسیجیان را، و جماعتی از روحانیان و قاضیان و سرداران و مأموران امنیتی را، که عربده کش و فحاش و بی عقل و بی نزاکت اند، و کارشان کفن پوشی و ناسزاگویی و بهم زدن محافل مجوزدار و آشفتنِ مجالس رسمی و تخریب اموال مردم چه در روشناییِ روز و چه در نیمه های شب است، بله بخاطر این که این جماعت را “شبعون بی مخ” نامیده ام، صمیمانه از پیشگاه مرحوم شعبان جعفری پوزشخواهی می کنم.

شعبان جعفری – با هر خیانت و مفسده ای که پرداخت – هزار مرتبه از سرداران ما غیرت مندتر بود. سردارانی که برای صیانت از مردم و حقوق ملی و جاریِ مردم استخدام شده اند و برای این هدف نیز دوره ها دیده اند اما ناجوانمردانه بجان مردم افتاده اند و با هزار دوز و کلک به غارت اموال مردم مشغولند و سیر نیز نمی شوند.

شعبان جعفری – با هر خیانت و مفسده ای که با او بود – هزار مرتبه از جناب شریعتمداریِ کیهان انسان تر و مردمی تر بود. چرا که شعبان جعفری با هر هیاهویی که داشت، بسرعت در خودش و در دایره ی محدود اطرافیانش تمام شد اما حوزه ی عمل و نفوذِ اطلاعاتی و امنیتیِ جناب شریعتمداری به هر دستگاه دولتی و غیردولتی امتداد یافته است. او تاکنون شخصاً و به نمایندگی از بیت مکرم، بارها و بارها مته ی بی آبرویی و دروغ و تهمت را بر کله ی مخالفان و معترضان و سلیقه های متغایر فروبرده است و لباسی از وصله های جاسوسی و عملگیِ استکبار بر تن شان پوشانده است.

شعبان جعفری – با هر خیانت و مفسده ای که با او بود – هزارمرتبه از پرچمدارانِ عبوس و بی خردی چون رییس شورای هماهنگی حزب الله – جناب سردار حاج حسین الله کرم، و سردار هتاک و هوچی گر و بی سوادی چون حاج سعید قاسمی – مرد تر و مردمی تر بود. چرا که شعبان جعفری هرچه که می کرد و هر پرده ای که می درید، دست بر سینه اش نمی نهاد که: سقف آسمان شکافته، و سیف الاسلامی چون “من” به زمین هبوط کرده، پس این من، وکیل و وصیِّ هر پدیده ی ارضی و سماوی و اسلامی است و اجازه نمی دهد سنگی از سنگ های قلعه ی اسلام جابجا شود. بعد که به همان قلعه ی اسلامشان سر می زنی، می بینی از آداب و ادب مندی که در آن خبری نیست، بل غلیظ ترین نفرت های بی مایگی را می بینی که در میانشان دهان بدهان می شود.

اخیراً سردار حزب اللهی ما جناب حاج حسین الله کرم – که با عربده ها و تخریب ها و کتک زدن ها و لشگرکشی های اسلامی و بهم زدنِ مجالس سخنرانی و حمله های مغول گون به محافل رسمی و هنری – در خراشیدن و آشفتنِ روان جامعه سهمی غیر قابل انکار داشته و دارند، افاضه فرموده اند اگر رییس جمهورِ جدید بخواهد به راه فلان برود و بهمان نکند، مردم، بردباریِ دوران احمدی نژاد را نخواهند داشت و به خیابانها می ریزند.

من کاری به فلان و بهمان این حزب اللهی صاحب شگرد و صاحب نام ندارم، بل آنچه که مرا بر مرورِ وَجناتِ این جناب ترغیب کرده است، یک: تهدید کردن و خط و نشان کشیدن و بخیابان ریختنش، و دو: از جانب مردم سخن گفتنش، و سه: پرده برداری از بردباریِ دوران احمدی نژادی اش است. ادبیات این جماعت در مواجهه با مخالفان، کاملاً طعم ناجور کیهان دارد. غلیظ. یعنی انگار جناب حاج حسین شریعتمداری نشسته است و یک به یکِ الفاظ خشماگینِ اطلاعاتی و امنیتی و بی ادبی های شرم آور را در کام اینان چکانده است و همگانشان را بسمت فلان دانشگاه و فلان سینما و فلان تئاتر و فلان محفل و فلان مجلس گسیل فرموده است.

معروف است که همین جناب سردار حزب اللهی – الله کرم – که در داستان کوی دانشگاه و ضرب و شتم دانشجویان و تخریب اموالشان سهمی سیف الاسلامی داشته است، آشکارا با لباس نظامیِ خود در معرکه ها حضور می یافت. سردارانِ نامیِ سپاه از این که جناب الله کرم با لباس نظامی در مراسمِ زدن ها و شکستن ها و فحش دادن ها و عربده کشیدن ها شرکت می کند، دلخور بودند. که یعنی: آهای الله کرم جان، اگر می خواهی بزنی بکشی، بزن بکش مگر کسی جلوی تو را گرفته؟ نگرفته که؟ پس چرا با لباسِ سپاه؟ که اصلاً مناسب اینجور مجالس و محافل نیست و یک وقتهایی برای رسالتی دیگر طراحی شده بود! بیا و مثل بقیه با لباس شخصی ات بزن و بکش و تار و مار کن. اما مگر کسی حریف این مجاهد و سیف الاسلام عربده کش می شد؟ نخیر.

تا این که در همان سالهای گردنکشی های آشکار، یکی از سرداران صاحب نام سپاه مأموریت پیدا می کند که این داستان را به اطلاع رهبر گرامی برساند تا مگر از حضرت ایشان مدد بگیرد. روز دیدار فرا می رسد و سردار نامیِ ما به گلایه رو به رهبر می کند و می گوید: آقا جان، این دوست ما آقای الله کرم با لباس نظامی اش در مراسمِ عربده کشی و زدن و شکستن و فحش دادن شرکت می کند. این برای سپاه و اساساً برای حضرت شما خوبیت ندارد. ممکن است عکس بگیرند فیلم بگیرند آبروی همه ی ما برود. به ایشان بفرمایید اگر می خواهد همچنان در این مراسم و در این مجاهدت بزرگ شرکت کند، اولاً لباسش را درآورد، و ثانیاً کمی خودش را مهار کند و در زدن و فحش دادن و عربده کشیدن زیادی روی نکند. که حضرت آقا تأملی می کنند و با ملایمت سر بالا می آورند و می فرمایند: “شمشیر مرا کند نکنید!”. بله، داستان سیف الاسلامی جناب الله کرم از همان اشارتِ نمکین گرما می گیرد. وگرنه بگو آیا در بساط شاه و شعبان جعفری کجا یک چنین بذل و بخشش هایی صورت می گرفته است. پس حضرت آقا در جواب سرداران و در حمایت از جناب الله کرم چه فرمودند؟ شمشیر مرا کند نکنید!

محمد نوری زاد
یازدهم تیرماه سال نود و دو
تهران