Nurizad Aziz
سلام و درود
در اين مدت نوشته‌هايت را مرتب پي‌گيري مي‌كردم و از ثابت قدميت و البته واقع‌بيني ارزشمندت به مسايل ايران و دل‌نبستن به صرف يك انتخاب صوري و محدود رياست جمهوري، آنگونه كه اخيرا در گفتگو با يكي از راديوها گفته‌اي، جدا خرسندم و از شما سپاگزارم. اميدوارم شما نيز نوشته‌هاي مرا كه اغلب در سايت فرهنگي نيلوفر منتشر مي‌شوند و برخي از آنها نيز در راديو زمانه, ديده و خوانده باشي.
در هر صورت، مي‌خواستم اعلام كنم كه به دليل آنكه نامه‌ي من به رهبر جمهوري اسلامي، با وجود آنكه مي‌توانست در كنار نامه‌هاي ارجمند امثال شما و ديگر اساتيد اين كشور، تذكار خوبي براي رهبر فعلي ايران باشد، متاسفانه تنها وي را خشمگين ساخته و به اخراج اساتيد دانشگاه‌ها منجر شده است. من يكي از اين قربانيان هستم. از آنجا كه بدون شك دليل اصلي اخراج من اين نامه بوده است، و آن نامه در سايت شما منتشر شده است، اكنون گمان دارم كه اين حق براي من محفوظ باشد كه واكنش خويش را در خصوص اين اخراج در سايت شما منتشر نمايم.
اگرچه اكنون شما اين نامه را از صفحه اصلي سايت خود حذف كرده‌ايد، اما چون در آغاز اين نامه در صفحه‌ي نخست سايت شما منتشر شده بود، اين لطف را كرده و پاسخ من به حكم اخراجم را نيز در صحفه‌ي نخست سايت خويش بگذاريد
بسيار سپاسگزار خواهم شد اگر اين لطف را در حق من روا داشته، تا از اين طريق جفايي كه به امثال من رفته است باري ديگر به گوش مردم و انديشمندان اين كشور رسانده شود

با احترام و ارادت

—————————————–

اندر احوالات اخراجي من از دانشگاه
مهدي علي‌پور

«به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده‌ي خود را
تا كشم از سينه‌ي پردرد خويش بيرون
شمشير زهر را دل‌خون »
نوري‌زاد عزيز (البته اگر به برخي مسوولان قواي حكومتي برنخورد كه چرا من به نوري‌زاد گفته‌ام، نوري‌زاد عزيز!)
سلام؛
يك. از آنجا كه دليل اساسي و قطعي براي اخراجم از دانشگاه، افزون بر برخي نوشته‌هاي ديگرم، نامه‌اي است كه من تحت نام «عجب فكر بكري» (به بهانه‌ي نامه به رهبري) نوشتم و در سايت شما منتشر نمودم، گمان كردم اين حق براي من محفوظ باشد تا اكنون كه چنين شده است، اين نوشته‌ي جديد را نيز براي آگاهي بخشي در خصوص اخراجم از دانشگاه‌ها و محيط‌هاي آكادميك ايران از سوي شما و در سايت شما منتشر نمايم. اميدوارم اين لطف را در حق من روا داشته و آن را منتشر نماييد.
دو. من اخراج شدم. به همين سادگي! همكارانم و به طور ويژه مدير محترم گروه فلسفه‌ي علوم انساني كه اينجانب در آنجا هيات علمي بوده‌ام، تصديق مي‌كنند كه تاكنون در انجام وظايف خويش كوتاهي نداشته‌ام و همواره كوشيده‌ام بيش از آنچه وظيفه‌ام بوده است، كار كنم. از اين رو، بي‌ترديد دليل اين اخراج چيزي جز آن نوشته‌ها نبود، اگرچه مانند هميشه اخراج‌كنندگان و ظلم‌پيشگان حاضر نيستند قانونا و اخلاقا مسووليت عمل خويش را بپذيرند و اين كار را غيرمنصفانه و از سر دورويي و دروغ‌گوييِ هميشگي‌شان به بهانه‌اي واهي مبني بر تاخير اينجانب در بازگشت از فرصت مطالعاتي‌‌ اعلام كردند!
سه. اگر ايراني باشي و آنارشي حاكم بر اين جامعه‌ را در هر بخش و نهادي در طول اين چند دهه ديده باشي، خوب درك خواهي كرد كه چه بهانه‌ي غريبي تراشيده‌اند براي حذف من! بهانه‌اي كه در اين كشور براي حذف و اخراج هيچ دانشگاهي‌اي يا بهره برده نشده است يا بسيار كم‌نظير است. استاداني كه به چينن فرصت‌هايي مي‌روند، اغلب، خواه به دليل جهل به قانون (مانند مورد من) يا عامدانه، ديرتر از موعد بازمي‌گردند. آري، اين اتفاق در دانشگاه‌هاي ايران بسيار شايع است و من دست به نقد ده‌ها نمونه به نام و رسم و دانشگاه مي‌شناسم (از دانشگاه تهران بگيريد تا ديگر دانشگا‌هاي تهران و شهرستان‌ها) كه دقيقا چونان من با تاخير بازگشته‌اند و برخي از آنان عامدانه تاخير كرده‌اند، با اين وصف، آيا تاكنون كسي شنيده است كه چنين استاداني تنبيهي شده باشند؟! اصلا آب از آب تكان ‌خورده است يا مي‌خورد؟!
اذعان مي‌كنم كه پس از فحص‌ فراوان يكي دو نمونه يافتم كه به اين بهانه اخراج شدند؛ كه استاد دكتر بشيريه يكي از آنها بوده است كه خوشبختانه امروز همه به خوبي مي‌دانند كه چرا وي را چنان ظالمانه اخراج كرده‌اند. و الا در اين كشور استاداني هستند كه با چند سال تاخير باز گشته‌اند و باز مي‌گردند و كسي به آنان نگفته است و نمي گويد بالاي چشمت ابرو است. آن وقت چگونه ممكن است بشيريه نامي تنها چند ماه تاخير كرده باشد و حكمش اخراج باشد! آيا جز اين بود كه وي را تنها و تنها به دلايل واهي سياسي و به امر مسوولان نظامي و امنيتي مافوق اخراج كرده‌اند؟!
چهار. اما در خصوص مورد خودم، جهل به قانون آشكارا وجود داشت و من در دفاعيه‌ي خويش نيز بر آن تاكيد كرده و تمامي نامه‌نگاري خويش مبني بر درخواست مرخصي و مانند اينها و حتي جهل مسوولان وقت پژوهشگاهي كه در آن‌جا هيات علمي بوده‌ام را به پيوست گذاشتم كه گويا هيچ توجهي بدان‌ها نشد! زيرا مساله اين بود كه اخراجم دستوري بود از بالا و از سوي نهادهاي امنيتي و نظامي؛ هيچ دليل دانشگاهي‌اي نداشت؛ تنها بهانه‌اي مي‌خواستند كه بدين سان يافتند!
پنج. حال گيريم كه بايد تنبيه مي‌شدم، چون جهل به قانون موجِّه عمل خطايي‌ام نبود. و اينكه با ديگران برخورد قانوني نشده است، دليل نيست بر اينكه با من هم نشود. اين را مي‌پذيرم. اما پرسشم اين است كه اگر قرار باشد مطابق با اصل تناسب جرم و مجازات عمل كنند، بي‌شك بنا به گفته‌ي چندين تن از كارشناسان حقوقي، حكم و مجازات تاخير از بازگشت از فرصت مطالعاتي اخراج از محل كار نيست. اين مجازات براي آن جرم، آن هم جرمي كه نادانسته به وقوع پيوسته، ناهمخوان است. پس رمز و راز قصه در چيست؟
شش. مساله اين است كه آنان پس از انتشار نوشته‌هايم، در آغاز با زبان نرمي كه كودكان را با آن مي‌فريبند و سپس با تهديد بارها و بارها به طروق مختلف (حضوري، تلفني، ايميلي، و با فرستادن دوستان و همكاران به منزلم) از من خواسته بودند تا نوشته‌اي بنويسم و در آن از نوشته‌هاي پيشينم و به طور خاص از نامه‌ به رهبر جمهوري اسلامي بيزاري بجويم. حتي مي خواستند به نوعي در آن بياورم كه اغفالم كرده‌اند؛ و البته من نفهميدم كه منظورشان چه بود و بايد مي گفتم چه كساني اغفالم كرده‌اند؛ داخلي‌ها يا خارجي‌ها!
اما با تاسف بسيار، اينان هرگز در مقام آن برنيامدند كه پاسخي به يكي از اين نوشته ها به ويژه همان نامه كه چنين آنان را برآشفت (و به قول سخنگوي جامعه‌ي مدرسين حوزه‌ي قم، ولوله‌اي در حوزه‌ي علميّه‌ي قم راه انداخت (!)) پاسخي دهند. تو گويي رگ غيرت كسي متورم نشد كه دست‌كم چند ساعت از وقت گران‌بهايي (!) را كه اغلب در اين جلسات به هدر مي‌دهند، بگذارند و از مقام عظماي ولايت (!) دفاع نمايند. در مقابل، تا توانستند كوبيدند، فحاشي كردند، نشستند و تهمت زدند؛ حتي گفته‌اند فلاني چون قصد بازگشت به كشور را ندارد، چنين چيزهايي را نوشته است، حال آنكه كاش تهمت‌زننده از برخي دوستان مشترك‌مان مي‌پرسيد تا بداند كه من تمامي نوشته‌ها را پس از بازگشتم به ايران نوشته و منتشر كرده‌ام و چنين از سر بي‌خبري غيب نگويد و تهمت نزند.
ديگري، كه از قضا مسوول يكي از قواي اين كشور بيمار است، به واسطه‌ي دوستي از من گلايه كرد كه فلاني روزگاري دوست ما بود، چرا چنين نوشته‌اي منتشر كرده است. وي بي‌آنكه نقدي منطقي و معقول حتي در سطح همان گفتار شفاهي از اين نوشته كند، مي‌گفت نوشته‌ي فلاني بسيار بد است؛ چرا؟ تنها به اين دليل كه من در خطابم به محمد نوري‌زاد، مطابق با رسم ادب انساني، گفته‌ام “نوري‌زاد عزيز”! وي دلگير بود و نوشته‌ي مرا بسيار بد مي‌شمرد، و تنها دليلي كه به من انتقال يافت اين بود كه چرا گفته‌ام نوري‌زاد عزيز!!!
بعدتر همين فرد واسطه، افزون بر تاكيد تلفني، ايميلي فرستاد و از من خواست تا نامه‌اي به آن مسوول بنويسم و در آن پوزش بخواهم و بگويم قصدي نداشته‌ام! من به آن ايميل البته پاسخ ندادم، اما در تلفني كه وي به من كرده بود، در پاسخ به اين درخواست گفته بودم دليلي براي چنين نوشته‌اي نمي‌بينم، در مقابل انتظار دارم اگر اين دوستان سابق، خيال مي كنند اينجانب در چنين نوشته‌هايي برخطا هستم، لطف كنند مستدل و منطقي بنويسند، چرا؟ تا اگر سخن آنان را درست ديدم از كرده‌ي خويش پشيمان گردم. باز هم دريغ از يك سطر نوشته! آنان حال و حوصله‌ي چنين گفتمان علمي‌اي را ندارند. آنچه زحمت نمي‌خواهد و هزينه‌اي ندارد، دهان گشودن و زبان چرخاندن و اتهام بستن است كه متاسفانه در ايران ما كم رواج ندارد!
هفت. در فرجام، زماني كه ديدند زير بار نرفته و دست به چنين كاري نخواهم برد؛ آن موقع بود كه ديگر از بهانه‌ي‌اي كه از من در دستان نامباركشان وجود داشت بهره‌ي كافي برده‌اند. اگرچه اينجانب دلايل تاخير را بازگفتم و تمامي مدارك را به پيوست گذاشتم؛ و اگر آنان نمي‌خواستند سياسي عمل كنند و تصميم از پيش بر آن عمله‌ي بي‌آبروي جور (هيات به اصطلاح رسيدگي‌كننده به تخلفات اعضاي هيات علمي!) ديكته نشده بود، مطابق با گفته‌ي برخي كارشناسان حقوقي و وكلا، طبعا مي‌بايست مرا جريمه‌اي بسيار بسيار خفيف‌تر از اين‌ها مي‌كردند نه آنكه حكم به اخراجم نمايند! بگذريم كه ديگراني در همين دانشگاه تهران، با تاخيري دو برابر من حتي جريمه نيز نشده‌اند!
هشت. قصدم از اين نوشته صرفا اين نبود كه ديگران بدانند من اخراج شدم. نه، آنچه قصد اساسي‌ام بود آگاهي افزون‌تر از فضاي بيمار كشور عزيزي است كه امروز به چنين فلاكتي افتاده است؛ كشوري كه آزادي در آن مرده است؛ عدالت لق لقه‌ي زبان حاكمان درنده‌خويي شده است كه از چهره‌ي كريه‌شان جز خشونت و ظلم نمي‌بارد؛ و از همه ناپسندتر شجاعت در پستوي خانه‌ها حبس شده است و بهتر است بگويم خود به اختيار خويش (به بهانه‌ي مصلحتي از زن و فرزند و معيشت و پدر و مادر و…) حبسش كرده‌ايم!
بي‌شك عاقبت ما مصلحت‌انديشان جز نكبت و فلاكت افزون‌تر چيز ديگري نخواهد بود. اي كاش دست‌كم مي‌آموختيم كه در برابر ستم سكوت نكنيم! اي كاش مي‌دانستيم كه زندگي زير سايه‌ي ظلم از مردگي بدتر است! اي كاش مي‌پذيرفتيم كه خانواده و زن و فرزند ما برتر از خانواده‌ها و زن و فرزندان ديگراني نيستند كه جسارت و شجاعت به خرج دادند و بر اين همه بي‌عدالتي‌، استبداد و ستم‌ اعتراض نمودند!
در پايان روي سخنم با دين‌مداراني است كه در پستوي تو بر توي خانه‌هايشان كه باشي، همواره وزوز اعتراض‌شان گوش آدم را مي‌خراشد، اما در آشكار چونان گنگ‌هاي زبان بريده‌اي را مي‌مانند كه تو گويي سخن گفتن را نياموخته‌اند! اسف‌انگيزتر اينكه راهزنانه و رياكارانه و بزدلانه دست در دست ظالمان مي گذارند و با آنان شراكت مي كنند! سخن من با آنان اين است كه مگر پيامبر اسلام نگفته است: «ان من اعظم الجهاد كلمه حق (عدل) عند سلطان جائر» و مگر در قرآن نخوانده‌ايد: «و لاتعاونوا علي الاثم و العدوان»؛ آيه‌اي كه فقيهان را برآن داشته تا تعاون و همكاري با ظالمان و متجاوزان را حرام دانسته و آن را گناه بشمارند و در موارد دنيوي براي آن مجازات تعيين نمايند! پس اينك چرا چنين سكوت پيشه كرده‌ايد؟ دست‌كم شماياني كه در بخش بسياري از اين گفته‌ها با من هم‌نظريد، اما به مصلحت‌بيني‌هاي واهي شجاعت را در خويش كشتيد و بر سفره‌ي جايران مي‌نشينيد و از پس‌مانده‌ي سفره‌ي‌شان ارتزاق مي‌كنيد، آري، دست‌كم شما برخيزيد و فرياد اعتراض‌تان را بر سر ظلم‌پيشگان فرو بريزيد.
به اميد آن روز!
مهدي علي‌پور
تيرماه 1392‌

1 . قطعه‌اي از شعر «واي بر من» نيما يوشيج
2 . پژوهشگاهي كه با تاسف بسيار، مسوولان كنوني آن با فروبردن سر خويش در زندگي خصوصي اينجانب
و درآميختن مسايل و حوادث كاملا شخصي و خصوصي‌ام با جايگاه و شغل حرفي‌ام، خود در اخراج من بي‌سهم و نقش نبودند، بلكه در تحقق آن كوشيدند. فراتر از آن، تا توانستند دست و بال مرابستند و در محافل گوناگون اسرار زندگي‌ام را فاش كردند! و بدين سان حريم خصوصي مرا پاس نداشتند. اكنون و در اين نوشته بنا ندارم از كارهاي زشت و زننده‌اي كه اينان در اين مدت با من
روا داشته‌اند چيزي بنويسم. اميدوارم هيچ‌گاه ضرورتي براي نوشتن اين مسايل پيدا نگردد و آرزو مي‌كنم ستم و جفاي آنان با من و امثال من، آنان را به بي‌رحمي و ستمكاري حرفه‌اي سوق ندهد
!

——————–

سلام به شما جناب علی پورگرامی
اگرانتشارنامه ی شما درسایت من موجب اخراج شما استاد گرامی شده است، نمی دانم برای ترمیم این خسارت چه کنم. پوزشخواهی دراین ورطه ی آسیب چه رنجی ازآلام شما می کاهد؟ به روی چشم. من دراولین فرصت نوشته ی شما را مطالعه ومنتشرمی کنم. شرم برما که قدرشمایان را تنها درسکوت وهمراهی محدود کرده ایم.
روی گلتان را می بوسم
با احترام. محمد نوری زاد
——————–
دكتر نوري زاد گرامي
سلام و ارادت بسيار
بي‌شك گردي بر دامن بزرگواري چون شما نيست. آناني بايد شرمگين گردند كه حاكميت اين نظام را مستبدانه به سالياني دراز در دست دارند ونيز نوكراني چون غلامحسين الهام و آخوند صدرالدين شريعتي كه حكم اخراج من به امضاي آنان منور شده است!!!
به هر روي، من هنوز از شما سپاس‌گزارم كه فضاي سايت خويش را مهيا كرده بودي تا اعتراض ما و انتقادهاي عالمانه و در عين حال محترمانه خودتان و امثال ما را به انتشار عمومي بگذاري.

با احترام
علي‌پور