فیلمی دیدم از چهارگوشه ی زمینی وسیع در منطقه ی اُزگل. در این فیلم، دوربین از داخل اتومبیلی که در امتداد دو ضلع یک دیوار بلند حرکت می کند، چشم به دیوار بلندی دارد که آن زمین وسیع را بغل زده است. و مگر این دیوار بلند تمام می شود؟ اتومبیل همچنان می رود و می رود و هنوز آن دیوار بلند و آن زمین وسیع و مشجر ادامه دارد. درنهایت، دوربین بر گوشه ای از زمین، روی اسکلت های فلزی – که حجم چشمگیری دارند – تأکید می کند. و بعد بر سردر این چهاردیواری وسیع، که با نام نامی “مدرسه ی علمیه امام خمینی” مزین شده است، آرام می گیرد.

اینجا منطقه ی ییلاقی و خوش آب و هوای اُزگل است. جایی که هر متر زمینش حداقل پنج میلیون خرید و فروش می شود. قبلاً امام جمعه ی محترم تهران، یک وجه مختصری از شهرام جزایری برای بنای این مدرسه ی علمیه ی دینی دریافت کرده بود. اما اکنون با خرید زمینهای اطراف، تا توانسته به وسعت مایملک خود افزوده است. بنازم به علم و علومی که در این مدرسه دست بدست می شوند. احتمالاً علومی که از دهان مبارک حضرت حجة الاسلام والمسلمین صدیقی برمی جوشد، لاجرم بر شاکله ی فکری طلاب نازدانه می نشیند، و اسلام را از آسمان اساطیری اش برمی کشد و بر زمین آفاقی اش جلوس می دهد. مرا بگو که کشته و مرده ی آن صدای لرزان، و بغض ها و اشک های آشکار حضرت ایشانم.

جناب صدیقی، علاوه بر امام جمعگی، رییس شعبه ی اول دادگاه عالی انتظامی قضات نیز هست. یعنی همانجایی که گذر پوست به دباغخانه ی جناب ایشان می افتد. وی با خریدن و ضمیمه کردن اینهمه زمین و پول، احتمالاً بنا دارد اسلام را از انزوای انقلابی اش بدرآورد و به جهانیان عطش زده بنمایاند.

یک روز از داخل زندان مرا به دفتر آقای جعفری دولت آبادی – دادستان تهران – بردند. درهمان نشست کوتاه، داستانی از سلامت معکوسِ آقای صدیقی برایش تعریف کردم. دادستان خندید و گفت: می روم به خود صدیقی می گویم که تو (نوری زاد) پشت سرش چه می گویی. گفتم: من که باکی از ایشان ندارم. ایشان است که باید از قانون و از مردم و از خدا باک داشته باشد که ندارد. دادستان با افسوس سرش را تکان داد و گفت: بله، شما درست می گویی، “عده ای” از آدمهای زرنگ، دویست میلیون تومان برای همین مدرسه ی علمیه اش خرج کرده اند.

من می گویم: حالا دستگاه قضایی و بیت و دولت و مجلس از خودمان است، خوب باشد. کور شود هرآنکه نتواند دید. اما با آن نماز مأمومین بدبخت چه می کنید؟ مردم که خبر ندارند پشت سر یک امام اینچنینی به نماز ایستاده اند. لااقل خودتان ملاحظه کنید و محدوده ی دست بردن به اموال مردم را تا نماز و عباداتِ مردم غافل امتداد ندهید! حالا قانون و مردم و اینجور چیزهای بدون خریدار بماند!

محمد نوری زاد
سی و یکم خرداد سال نود و دو