راستی اگر عقلِ تحقیرشده در ایران خودی بتکاند، و غبار از چهره برگیرد، و بدین سرزمینِ “خراش خورده از بی عقلی” باز آید، و درِ خانه ی زعمای ما را بصدا درآورد، و آنان را برای دستیابی به یک آشتی بزرگ و ملی به شوق آورد، چه می شود!؟

اگر جناب خامنه ای بجای اخم، به جمال مبارکشان لبخند بدوانند، و بجای چفیه یک گل محمدی بدست گیرند، و بلحاظ قانونی خود را یکی از آحاد ایرانیان بدانند، و تا می تواند اختیارات فراوان خود را به مجلس تفویض کنند، چه می شود!؟

اگر سرداران سپاه دستها را بالا ببرند و با صدای بلند فریاد برآورند که: گرچه ما سیر نشده ایم اما بیایید و این سفره ها را جمع کنید، و خود بخاطر فردای ایران و ایرانیان به پادگانها بازگردند، چه می شود!؟

اگر آقا مجتبی خامنه ای برای مخاطبان ایرانیِ خود مختصری عقلانیت قائل شوند، و بخاطر همان مختصر عقلانیتِ مخاطبانشان، سر از خصوصیات امنیتی بدرآورند، و بجای رفاقت با جناب طائب به رفاقت با مردم ایران دل خوش کنند، چه می شود!؟

اگر نمایندگان مجلس ما اراده کنند که: نترسند، و هرلایحه ای را که سپاه و اطلاعات آوردند فی الفور و پیشاپیش امضاء نکنند، و به سوگندی که برای صیانت از امانت مردم بجای آورده اند وفادار باشند، چه می شود!؟

اگر صدا و سیمای ما به جای فریب دادن مخاطبان، به فرابردن آگاهی روی بیاورد، و بجای سانسور و حذف و تنگناهای اطلاعاتی، هرچه از درستی و راستی و ادب و معرفت و انصاف و پاکیزگی بدستش می رسد با مردم درمیان بگذارد، چه می شود!؟

اگر در جامعه ی ما بجای طایفگی: شایستگی، و بجای رفاقت های صنفی: نخبگی مورد اعتنا قرارگیرد، چه می شود!؟

اگر دستگاه قضایی ما دست از قوانین فرسوده و رعایت های عدالت روبِ طایفگی بکشد و با نیم نگاهی به جهانِ فهم، سیستم قضاوت خود را با علم و عقل و درستی بیامیزد، چه می شود!؟

اگر مسئولین ما با هر خبط و خطایی که مرتکب شده اند از یکسوی، و مردمان با هر آسیبی که دیده اند از دیگر سوی، به “بخشایش” روی برند و بخاطر نجات و رفاه و آرامش نسلهای فعلی و نسلهای برنیامده ی بعدی روی هم را ببوسند و صداقت پیشه کنند و به میزان و شاخصِ قانون تمکین کنند، چه می شود!؟

از خود می پرسم: حالا اگر آمد و همگان به این بخشایش بزرگ و ملی روی بردند و روی گل همدیگر را بوسیدند و همدیگر را بخشیدند و هرکس بخانه ی اولِ خود برگشت، تکلیف اموال ربوده شده ی تو – که چهارسال پیش برادران سپاه و اطلاعات آنها را برداشته اند و برده اند – چه می شود؟

بخود می گویم: خجالت بکش، مادرِ ندا و سهراب اعرابی و همه و همه برای آرامش ایران و ایرانیان از خون فرزندانشان گذشته اند و تو هنوز بفکر اموال ربوده شده ی خویشی؟ بعد به خود وعده می دهم: آقا، آشتی بشود، چهار دستگاه کامپیوتر من و دوربین و فیلمها و هاردها و هرچه که برداشته اند مال خودشان. حلالِ حلال. از شیرمادرشان هم حلال تر.

محمد نوری زاد
سی ام خرداد سال نود و دو
تهران