بنا بر ضرورت میهن‏داری، تو به زودی برگزیده می‏شوی تا رئیس جمهور ایران باشی. البته من به عنوان یک شهروند درجه دو، به تو رأی نمی‏دهم، همچنان که به پیشینیان تو نیز رأی ندادم اما در عوض اندرزنامه‏ای برایت می‏نگارم بسی ارزشمندتر از آن. توده مردم برای رأی دادن، زمانی تقریباً به اندازه پنجاه دقیقه، وقت می‏گذارند ولی من برای این پند رایگان تا به امروز (سوم خرداد 1392 خورشیدی)، دست کم پنجاه روز اندیشیده‏ام. پس از بابت رأی ندادنم دلخور مشو و دل، خوش دار که بی هیچ مزدی برایت می‏نویسم که اگر نیک بنیوشی، ایران سرافزار می‏شود و این بزرگ‏ترین دستمزد من است.

وزارت آب به جای وزارت نفت

تحریم نفتی و پولی ایران، آسیب‏پذیری اقتصادهای وابسته به نفت را یک بار دیگر ثابت کرد و به همه ما نشان داد که درآمدهای نفتی به گوزی بند است. هر چه در این سال‏ها شعار رهایی از وابستگی به پول نفت سر دادیم، همه پوچ از آب درآمد و تا خرخره وابسته به این ثروت بی‏زحمت شدیم. اما به روشنی دیدیم که سران کشورهای قدرتمند، سخن یاوه نمی‏بافند و هر آن اراده کنند، می‏توانند شیر نفت ما کم و زیاد کنند. درآمد نفتی ایران در سال 1391 خورشیدی بنا بر اعلان رسمی دولت، به نیم کاهش یافت و اگر آنان اراده کنند، می‏توانند به صفر نیز برسانند. تا اینجای کار، «عدو سبب خیر» شده است. اینک بر عهده شما و دیگر مدیران کشوری است که از فرصت پیش آمده استفاده کنید و یک بار برای همیشه با این گنج بادآورد بدرود گویید تا ایران و ایرانی از پخته‏خواری، رها و در پایان رستگار شود.

کشور ما به بی‏آبی شهرت دارد، چرا؟ آیا آب کم است یا حوصله ما تنگ؟ سال‏ها وابستگی به درآمد مفت نفتی همه ما را بدعادت کرده و انتظار داریم بی‏زحمت صاحب همه چیز شویم. بنابراین چون استفاده از منابع آبی‏مان همانند نفت، سهل و آسان نیست، شعار می‏دهیم «ایران کشوری کم آب است». چون نفت فراوان داریم، به راحتی با پولش گندم و آدامس و هزار کالای دیگر می‏خریم اما اگر قرار بود به ثروت آب متکی باشیم، چون که زحمت دارد، فوری از آن می‏گریزیم. وقتی با یک کشتی نفت می‏توان ده‏ها کشتی گندم خرید، چرا زراعت کنیم؟ چرا عرق بریزیم؟

اینک راه نجات ما، کمی هموار شده است. می‏توانیم با تکیه بر «وزارت آب»، کم‏کم اتکا به «وزارت نفت» را کاهش دهیم تا رستگار شویم. سرتاسر سرزمین ایران را دشت‏های خشک و مستعد کشاورزی پوشانده که گاهی برای سیراب کردن‏شان کمتر از یکصد کیلومتر راه به سوی منابع آب هست. سالانه میلیاردها متر مکعب آب شیرین به صورت سیل، رودهای سرگردان و یا فاضلاب، به بیراهه می‏رود. پهنه ایران در صورت مدیریت کارآمد، ظرفیت زندگی برای چند صد میلیون تن را داراست. به شرطی که مشکل آب را حل کنیم و این کار شدنی است. اگر تا کنون نشده، شیر نفت مانع بوده است. شیر نفت را ببندید تا شیر آب باز شود. نیک می‏دانم چنین رخدادی در یک دوره چهارساله ممکن نیست و دست کم بیست تا سی سال زمان می‏برد تا ما از عادت مفت‏خوری بدرآییم و اقتصادی پویا و سازنده داشته باشیم ولی تو ناامید مشو و دست کم یک منشور ملی آماده کن که بر اساس آن همگان هم قسم شوند سالانه چهار یا پنج درصد از اقتصاد نفتی فاصله بگیریم.

اساساً نان مفت خوردن، سخن مفت گفتن نیز در پی دارد. درآمد نفتی غیر از اشکالات سیاسی و امنیتی وارده بر آن، بر اخلاق عمومی نیز تأثیر منفی گذاشته است. وقتی نفت نباشد و همگی زیر یک مدیریت هوشمند تن به کار و تلاش بدهیم، هم امنیت اقتصادی کشور تضمین شده است و هم سلامت اخلاقی جامعه. وقتی به زحمت پول درآوریم، خرج بیهوده نخواهیم داشت. می‏گویند در مثل مناقشه نیست ولی این ضرب‏المثل ایرانی انگار پربیراه نیست که می‏گوید///// به راستی چه هزینه‏ های ناروا و بیهوده‏ای که در پنجاه سال اخیر با پول نفت کردیم.

خلاصه این که معجزه‏ای در راه نیست مگر آن که توان فنی و مهندسی ایران را برای تولید، فراوری و مصرف بهینه آب به کار گیریم. آن گاه اشتغال واقعی به جای اشتغال کاذب نفتی خواهیم داشت. به جای تمرکز کنونی، پراکندگی جمعیت خواهیم داشت. توده بزرگی از مردم ایران که به عشق پول نفت به سوی شهرهای بزرگ و به ویژه تهران هجوم آورده‏اند، راهی دشت‏های سرسبزی خواهند شد که آبادی و آسایش را برای شهر و شهروند ایرانی به ارمغان می‏آورند.

ارتش حرفه‏ای

جای بسی تأسف است الگوی نظامی‏گری در کشور ما بر اساس سرباز وظیفه است و در کشور به اصطلاح دشمن ما یعنی آمریکا بر اساس سرباز حرفه‏ای و تأسف‏ بارتر این که الگوی ارتش حرفه‏ای ابتکار ایرانیان باستان است ولی اینک ما فرزندان ناخلف، نادانسته به مدلی روی آورده‏ایم که جز هدر دادن عمر جوانان کشور، نتیجه قابل قبولی ندارد. مغرضان و تاریخ نخواندگان، مدام در بوق و کرنا می‏کنند که شاهنشاهی ساسانی بر اساس نظام طبقاتی استوار بود و سپس نتیجه می‏گیرند که ستمگرانه بوده است. در حالی که آن نظام طبقاتی بر اساس حرفه‏ای‏گری طراحی شده بود. بدین صورت که صنعتگران و پیشه ‏وران به همراه فرزندان‏‏شان در جنگ‏ها شرکت نمی‏کردند ولی در عوض به عنوان نیروی پشتیبانی به خدمات موثرتر مشغول بودند. سپاهیان ارتش ساسانی، مردانی بودند که جنگیدن حرفه و تخصصشان بود و بنابراین در برابر سپاه روم، همیشه بهترین نتیجه را می‏گرفتند.

شایسته است شما به عنوان رئیس جمهوری ایران، بکوشید تا نظام سربازگیری زورکی و عمر تلف ‏کن، جایش را به نظامی‏گری حرفه‏ای بدهد. آنان که داوطلبانه وارد لباس سربازی می‏شوند، حقوق کافی برای اداره زندگی بگیرند و اجازه داشته باشند هر چند سال که توان رزمی دارند، در یگان‏های نظامی بمانند و آنان که به هر دلیل دوست ندارند، وارد مشاغل نظامی شوند، البته همانند صنعتگران و پیشه‏وران عهد ساسانی، باید جور بکشند و مرحمت فرموده، حقوق کامل و یا بخشی از حقوق نظامیان حرفه‏ای را بدهند. نامش را خرید خدمت و یا هر چه می‏خواهید بگذارید. خاصیت دیگر این روش، مشارکت دادن فرزندان افراد پرنفوذ کشوری و لشگری در امور نظامی است که در شرایط کنونی، همگی با عناوین مختلف و با اشاره‏ای کوچک، از خدمت وظیفه یا معاف می‏شوند و یا آن را ماستمالی می‏کنند! دست کم می‏توان خوشبین بود فزرندان «از ما بهتران» به صورت قانونی و با پرداخت مبلغ معین، دین خود را به سامانه دفاعی کشور ادا کنند. در آن صورت دیگر واژه «معافیت» از سربازی چندان مفهومی نخواهد داشت. همانند دوره ایران باستان، همه به نوعی در امر دفاع سهیم خواهند بود، چه مالی و چه جانی.

واحدِ پول ملی

به دلیل نادانی نیاکان ما که احتمالاً غرض و مرضی هم نداشتند، در سال 1308 خورشیدی (1929 میلادی) واژه «ریال» که ریشهٔ اسپانیولی و پرتغالی دارد، به عنوان واحد رسمی پول ایران برگزیده شد. این واژه از آن جا که هیچ ریشه‏ای در فرهنگ ما نداشت، هیچ گاه در میان مردم جا نیفتاد و عملاً واژه ترکی «تومان» برابر با 10 ریال در محاسابت ذهنی ایشان جای گرفت تا جایی که حتی در میان رسانه‌های رسمی و مسئولان کشوری، استفاده از تومان مرسوم‌تر شد. ریال حتی نتوانست در ادبیات عامه جایی باز کند و برخی ضرب‏المثل‌های ایرانی با واژه‏های «قِران»، «شاهی»، «عباسی»، «درم» و غیره شکل گرفتند.

اینک، زمزمه‏ های برداشتن چندین صفر از پول ملی شنیده می‏شود. طبیعتاً تشخیص تعداد صفرهای آن بر عهده کارشناسنان پولی و بانکی است ولی انتخاب واحد نوین پول ملی، امری فرهنگی است که پیشتر از این مورد توجه قرار نگرفته است. بدین منظور و بنا بر دلایل تاریخی و فرهنگی، واژه «ماد» را به عنوان واحد پول ملی می‏توان بررسی کرد.

اگر نیم نگاهی به تاریخ ایران بیندازیم، روشن می‏شود تا قرن هشتم پیش از میلاد مسیح، در پهنه تمدنی ایران، کشور یکپارچه ‏ای نبود. بلکه ایرانیان در چندین بلوک پادشاهی مستقل و نه چندان بزرگ همانند پارس، ماد، خوزی (ایلامی‏ها) و غیره زندگی می‏کردند. از این رو همواره مورد تهاجم دولت قدرتمند آشور مستقر در پهنه عراق کنونی بودند. حدود 760 سال پیش از میلاد مسیح برای جلوگیری از دست‏اندازی دشمنان به مرزهای غربی، اتحادیه ماد بر علیه دولت خونریز آشور تشکیل شد و پس از سال‏ها تلاش، سرانجام در 700 پیش از میلاد، پادشاهی ماد در پهنه کنونی استان‏های همدان، زنجان، بخش‏هایی از آذربایجان شرقی و غربی، اردبیل، کردستان، کرمانشاهان، لرستان، همدان، ری، قزوین، قم، یزد، اصفهان، فارس و بوشهر بر جغرافیای سیاسی جهان هویدا شد. آنان خدمت بزرگی به جهان بشری کردند و توانستند پس از 90 سال یعنی در 610 پیش از میلاد، سرنگونی آشوریان توتالیتر و خودکامه را برای بشریت به ارمغان آورند. اگر چه دولت نوپای مادها، 60 سال پس از این پیروزی شیرین به دست کورش پارسی از میان رفت و در واقع ضمیمه امپراطوری نوپای هخامنشی گردید ولی خدمتی که آنان به پهنه تمدنی ایران کردند، از خاطر ایرانیان زدوده نشد و در واقع ایران کوچک شده کنونی، بازمانده تلاش ایشان برای تشکیل یک حکومت مقتدر ایرانی است.

امروزه از دولت «ماد» هیچ نشانی به معنی قوم زنده بر جای نمانده است و مادها عملاً در دوران پس از فروپاشی خود، در سرتاسر پهنه ایران پراکنده شدند و اینک پس از 2563 سال، دیگر ما قومی به نام ماد نمی‏شناسیم و این واژه تنها یک نام افتخارآمیز تاریخی است. بنابراین اسفتاده از آن برای واحد پول ملی، از آن جا که به هیچ یک از اقوام کنونی ایرانی اشاره مستقیم ندارد، بسیار وحدت‏بخش به نظر می‏رسد. در حالی که استفاده از نام دیگر اقوام ایران کنونی، به لحاظ صیانت از اتحاد ملی، منطقی نیست. از سوی دیگر جنبه ملی آن قوی‏تر از سایر واژه‏هاست و از منظری دیگر، شایسته است واحد پول ملی ایران، یک نام انحصاری در همه جهان باشد نه مانند «ریال» که غیر از ما، واحد پول ملی عربستان و چند کشور دیگر است.

نکته دیگر این که جای تصویر بزرگان دانش، فرهنگ، هنر، سیاست، نظامی‏گری و ادب ایرانی در اسکناس‏های ما خیلی خیلی خالی است. چرا تصویر فردوسی، فارابی، بوعلی سینا، مولانا، زکریای رازی، رضا عباسی (بزرگ‏ترین نقاش دوره صفوی)؛ سعدی، حافظ، عبدالقادر مراغی، پروین اعتصامی، امیرکبیر، آریوبرزن، امامقلی خان (سرداری که بندرعباس و جزیره قشم را از چنگ پرتغالی‏ها بیرون آورد) و محمد جهان‏آرا (فرمانده سپاه خرمشهر) بر این کاغذهای رنگی دیده نمی‏شود؟

مالیات بر دارایی‎های بادآورد

یکی از بزرگ‏ترین ستمگری‏های زمانه ما، بی‏تفاوتی حاکمیت سیاسی در خصوص ثروت‏اندوزی بخش کوچکی از جامعه ایرانی است که با استفاده و گاه سوءاستفاده از فرصت‏های پیش آمده، صاحب ثروتی می‏شوند که معمولاً کسی با کار و تلاش نمی‏تواند در طول عمر طبیعی خود بدان دست یابد. موارد مصداقی آن بسیار زیاد است و گروهی از کارشناسان اقتصادی به راحتی می‏توانند سیاهه بلندبالایی از چنین ثروت‏اندوزی‏ها را برای مدیران تصمیم‏گیر آماده کنند. برای مثال، زمین‏های کم ارزشی که به سبب یک سرمایه‏گذاری ملی، به صورت ناگهانی گران می‏شوند و صاحبان‏شان یک شبه ره صد ساله را می‏پیمایند.

بر یک دولت مترقی امری واجب است که با یک سامانه قدرتمند مالیاتی، چنین ثروت‏های بادآورد را کنترل و تعدیل کند. منطق آن هم چندان پیچیده نیست. باید به آن بخش از زیاده‏خواهان فهماند که در نبود امکانات زیرساختی و امنیت کشور، هرگز نمی‏توانستند به چنین ثروتی دست یابند، پس بخشیدنِ بخشی از این دارایی‏های بادآورد به خزانه ملی، نه یک باج و صدقه، بلکه ادای دین به باعث و بانی این ثروت است. اگر کسی زیر بار نرفت، او را به سرزمین‏های بمب‏خیز و ناآرامی چون عراق و افغانستان و پاکستان راهنمایی کنید تا اگر مرد میدان است، باز هم بتواند چنین ثروت کلانی را در میان آن همه آتش و دود به دست آورد! یا به کشور بی نفتی چون ترکیه بفرستید تا اگر خیلی هنرمند است، آن جا میلیاردر شود.

گروه کشورهای پارسی‏ زبان (اتحادیه پارسی‏ زبان)

شایسته است در جهانی که دولت‏های کوچک اروپایی دست به دست هم می‏دهند تا قوی باشند و توسط دولت‏های بزرگ بلعیده نشوند، ما نیز متناسب با شرایط خودمان چنین کنیم. سازمان همکاری‏های اقتصادی اکو شامل ترکیه، ایران، آذربایجان، ترکمنستان، ازبکستان، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، افغانستان و پاکستان با وجود زیرساخت‏های خوبی که دارد، تا کنون نتوانسته شکل درستی از هم‏پیمانی اقتصادی و فرهنگی کشورهای عضو را به نمایش بگذارد. شاید پیش‏نیاز چنین سازمان بزرگی، ابتدا چند سازمان کوچک‏تر بود تا در صورت موفقیت، سازمان اکو تشکیل شود. با توجه به جمعیت 115 میلیونی پارسی‏زبانان در سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان، بسیار بجاست گروه کشورهای پارسی‏زبان با محوریت همکاری‏های اقتصادی و فرهنگی اعلام موجودیت کند و صد البته به جای ماجراجویی‏های سیاسی-امنیتی، رویکردی کاملاً سازنده در دو حوزه اقتصادی و فرهنگی داشته باشد. نیک می‏دانم چنین رخدادی به سختی در یک دوره چهار ساله ریاست جمهوری تو ممکن خواهد بود ولی در کار خیر، حاجت هیچ استخاره نیست، همین امروز اقدام کنید، سرانجام ده یا بیست سال دیگر نتیجه خواهیم گرفت. بدین منظور ضرورت دارد پیشنهاد امام‏علی رحمان رئیس جمهور تاجکستان مبنی بر ساخت خط آهن خواف- مشهد- هرات- مزار شریف- قندوز- پایین پنج- کلخوزآباد-دوشنبه را در دستور کار قرار دهید تا دو کشور افغانستان و تاجیکستان به شبکه خط آهن ایران و در واقع به بنادر جنوبی کشورمان راه یابند. این اقدام می‏تواند سنگ‏اندازی‏های دولت ازبکستان، میان همکاری‏های ایران و تاجیکستان را نیز بی‏اثر کند.

در گام دوم، ضرورت دارد ضمن برقراری تهسیلات گمرکی، روادید میان سه کشور پارسی‏زبان برداشته شود تا شهروندان به همان آسانی که از تهران راهی مشهد می‏شوند، بتوانند به هرات و بلخ و دوشنبه و خجند بروند. شهروندان بسیاری در آنسوی مرزهای ما نیز در آرزوی یک سفر مشهد هستند که با وجود این همه گیر و دار اداری، چنین سفری به راحتی برای‏شان مقدور نیست. ضمن این که تنها راه گسترش همکاری‏های اقتصادی و فرهنگی، امکان آمد و شد فراوان زمینی و هوایی است. باید به سمتی رفت که هفته‏ای یکصد پرواز از شهرهای ایران به مقصد کشورهای عربی، تعدیل شود و متناسب با همکاری‏های میان گروه کشورهای پارسی‏زبان، پروازهای منظم روزانه از تهران و مشهد و تبریز و اصفهان و شیراز به فرودگاه‏های هرات و کابل و قندهار و دوشنبه و خجند برقرار گردد.

زدودن یک دروغ بزرگ از دامن تاریخ ایران

هزار بار باید افسوس خورد که جماعتی نادان و یا نابکار در قرن اخیر، دروغ بزرگی را بر دامن تاریخ پر درد ایران چسباندند. این که می‏گویند و می‎‏نویسند «ایرانیان با آغوش باز اسلام را پذیرفتند» سخن زشت و نابجایی است که با حقیقت جگرسوز تاریخ، همخوانی ندارد و سزاوار نیست کسی که ادعای مسلمانی می‏کند، این دروغ بزرگ را بازتاب دهد. واقعیت آن است که در سال 12 هجری خورشیدی (633 میلادی) نه اعراب تازه‏مسلمان، شناخت درستی از سرزمین ایران و مردمانش داشتند و نه ایرانیان می‏دانستند قوم عرب چیست. چه رسد به این که به یک باره آغوش باز کنند و دین جدیدشان را بپذیرند!

متأسفانه آشفتگی سیاسی درون حاکمیت ساسانی با ترور خسرو پرویز، با شکل‏گیری نخستین دولت عربی با محوریت دین اسلام در سرزمین عربستان همزمان شد، چنان که در دومین سال خلافت ابوبکر، وقتی سپاهیان عرب به مرزهای ایرانِ ساسانی دست‏اندازی کردند و «حیره» به تصرف ایشان درآمد، واکنش مناسبی از سوی ارتش شاهنشاهی دیده نشد چرا که آنان درگیر قدرت‏طلبی‏های خویش بودند. این پیروزی مسلمین، آغازی بود بر 95 سال کشتار و غارت و تخریب و تجاوز به پهنه تمدنی ایران باستان که تا سال 107 خورشیدی (728 میلادی) ادامه داشت. در این سال‏های سیاه، مردم ایران بی آن که به سپاه اسلام اعلان جنگ داده باشند، پی در پی مورد یورش قرار می‏گرفتند و علی‏رغم همه تلاش‏های مردمی برای دفاع از جان و مال و ناموس، پس از تقریباً یکصد سال، چاره‏ای جز تسلیم شدن در برابر شمشیر اعراب ندیدند. آن زمان رود کارون در کنار شهر باستانی شوشتر، پذیرای صدها پیکر دختر و پسری بود که گاهی حتی از سوی پدران‏شان کشته می‏شدند تا مبادا به اسارت اعراب درآیند و هتک حرمت شوند.

آقای رئیس جمهور! اگر به فرض، قومی بر تو بتازند، برادرت را سر ببرند، مالت را چپاول کنند، کشتزارهایت را آتش بزنند، خانه‏ات را خراب کنند، زن و دخترت بگایند و پس از آن به بازار برده‏فروشان ببرند و بفروشند، آیا با آغوش باز! دین مهاجمان را می‏پذیری؟ اگر پاسخت آری است، پس بگذار تاریخ، همین که هست بماند ولی اگر پاسخت چیز دیگری است، به عنوان یک وظیفه ملی، تلاش کن این دروغ بزرگ و در واقع لکه ننگ، از تاریخ رسمی و به ویژه از کتاب‏های درسی پاک شود و ضمن احترام به آئین مسلمانی، صادقانه در کتاب‏ها بنویسند «مردم ایران در قرن اول خورشیدی به دلیل آسیب‏های شدیدی که اعراب مهاجم بر ایشان وارد کردند، مسلمان نشدند؛ بلکه با مرگ تدریجی دو سه نسل از آن‏ها، در نسل چهارم که دیگر خبری از قتل و غارت‏ها نبود، به طور طبیعی مردم به دین جدید گرویدند و البته دست کم دو قرن طول کشید تا نیم بیشتر ایرانیان مسلمان شوند.» و این را هم بیفزایید که « اعرابِ بدوی، دین اسلام را به ضرب شمشیر بر مردم سرزمین ایران فرود آوردند ولی ایرانیان بدون شمشیر آن را تا دورترین نقاط غرب چین، شمال هند و آسیای جنوب شرق بردند.»

امنیت شرق کشور

اگر آبادانیِ فقیرترین نقطه جهان از نظر طبیعی یعنی شیخ‏نشین امارات را ندیده بودم، هرگز این بند را نمی‏نگاشتم ولی اینک یقین دارم که ناآبادی و کم جمعیتی بسیاری از استان‏هایمان ریشه در تنبلی ما دارد و خشکی سرزمین‏مان تنها یک بهانه است. نیم نگاهی به جغرافیای استان سیستان و بلوچستان، نشان می‏دهد که نه تنها از بیابان‏های امارات فقیرتر نیست، بلکه ظرفیت‏های کلانی برای عمران و آبادی دارد. به شرط آن که از عادت پخته‏خواری دست بکشیم و در آبادی آن بکوشیم. تا این جا به نظر می‏رسد واگویه‏های هموطنی بلوچ تبار و زجر کشیده را می‏خوانی اما سخن من چیز دیگری است.

شاید نیازی به گفتنش نباشد که فزونی جمعیت، همواره با رونق و امنیت همراه است. وقتی استانی به پهناوری سیستان و بلوچستان به همراه استان یزد، کمترین تراکم جمعیتی کشور را دارد و از سوی دیگر استانی مرزی است، نباید انتظار داشته باشیم، امنیتش همانند استان‏های تهران و البرز و قم باشد. بدین منظور امنیت پلیسی کارآمد نیست و فقط نقش یک قُرص مُسکّن را بازی می‏کند. بلوچستانِ ایران زمانی امنیت پایدار خواهد داشت که آباد باشد، زمانی که همه ایرانیان و حتی خارجیان، برای سفر به آن اشتیاق فراوان نشان دهند. زمانی که بخش مهمی از تولید کشاورزی و صنعتی ایران از این خاک برون تراود. زمانی که با سیاست‏های سازنده اقتصادی، هزاران تن از هموطنان دیگر استان‏ها، برای کار و زندگی بهتر به این استان مهاجرت کنند و یک جمعیت چند میلیونی در آن شکل بگیرد.

رونق و آبادانی این سرزمین البته در یک دوره چهار ساله به سامان نخواهد رسید ولی شما کلنگ نخستش را بزنید تا دیگران ادامه دهند. بدین منظور پیگیری ساخت خط آهن بم- بزمان- ایرانشهر- چابهار، مهم‏ترین گام است تا یک نقش کلیدی مشابه بندر خرمشهر و بندرعباس، نصیب بندر چابهار شود. در این صورت، ترانزیت کالا از دریای عمان به درون کشور و سپس آسیای میانه با سرعت بیشتری صورت می‏گیرد و طبیعتاً برکاتش به استان سیستان و بلوچستان خواهید رسید. این را هم در نظر داشته باشید چنانچه روزی و روزگاری امنیت دو کشور پاکستان و افغانستان، اجازه ساخت خط آهنی از بندر کراچی به آسیای میانه و غرب چین بدهد، آن گاه دیگر بندرعباس، هیچ‏گاه گزینه اول ترازیت کالا به آن منطقه نخواهد بود. شاید آن روز، بندر چابهار بتواند مزیت بندرعباس را در این خصوص همچنان داشته باشد.

استان اروند و ادای دین به خرمشهر

با مرگ آقا محمدخان قاجار در سال 1177 خورشیدی (1798 میلادی) ارتش ایران وارد یک روندِ پی در پی از شکست‏های نظامی شد. در دوره زمامداری فتحعلی شاه، جنگ‏های ایران روس و دو قرارداد ننگین گلستان و ترکمانچای که منجر به جدایی بخش‏های بزرگی از سرزمین ما گردید، آغاز این ماجرا بود. پس از آن در دوره ناصرالدین شاه، بار دیگر طعم تلخ شکست و از دست دادن بخش دیگری از خاک ایران تکرار شد. تنها نتیجه جنگ هرات از دست دادن همیشگی این منطقه از پیکره ایران بود. شاید اگر دسیسه انگلیسی‏ها مبنی بر اشغال همزمان بوشهر نبود، سپاه ایران می‏توانست بار دیگر هرات را به آغوش میهن بازگرداند. این شکست‏های تلخ، کم‏کم ایرانیان را به این جمع‏بندی رساند که در هیچ جنگی وارد نشوند و در هر دو جنگ جهانی اول و دوم چنین کردند اما طرف‏های درگیر به ویژه انگلیس و روسیه و بعدها آمریکا حرمت این بی‏طرفی را شکستند و بار دیگر نظامیان ایران در چشیدن طعم یک پیروزی ناکام شدند. ارتش نوپای رضاشاهی که برای روز مبادا سازماندهی شده بود، در فاصله کمتر از بیست روز، کارایی خود را از دست داد و خاک ایران به اشغال قوای متفقین درآمد تا سرزمین ما پل پیروزی ایشان در جنگ جهانی دوم بر علیه آلمان هیتلری گردد.

مهم‏ترین پیروزی نظامی ما در این دوران، بازپس گیری تبریز در سال 1325 خورشیدی (1946 میلادی) از دست جدایی‏طلبانی بود که با حمایت شوروی کمونیستی، حکومتی خودمختار تشکیل داده بودند و این بخش از خاک ایران به مدت یک سال خارج از اراده حکومت مرکزی بود. از آن پس کشور ما وارد هیچ درگیری مرزی نشد تا این که پرونده شکست‏های نظامی ایران با اشغال بخش‏های بزرگی از سرزمین‏مان توسط ارتش عراق در سال 1359 خورشیدی (1980 میلادی) و به ویژه سقوط خرمشهر وارد مرحله دیگری گردید ولی گویا تقدیر این بود خرمشهر در عین این که بار شکست‏های نظامی ما را سنگین می‏کند، خودش نیز پایان‏بخش 180 سال تحقیر نظامی در این سرزمین باشد و آزادی خرمشهر در سوم خرداد 1361 این طلسم طولانی را شکست.

از آن روز تا کنون تنها به آزادی خرمشهر افتخار کردیم و خرابی‏هایش را ندیدم و یا نخواستیم ببینیم. شهری که در سال 1317 خورشیدی به دلیل مزیت خط آهن شمال-جنوب، جایگاه چند صد ساله بوشهر را از آن خود کرده و برای نیم قرن، مهم‏ترین بندر ایران بود، هم اینک به کشتی‏های به گل نشسته خویش نظاره می‏کند. سوای این واگویه‏های احساسی، منطقه خرمشهر و آبادان، به دلایل راهبردی، مهم‏ترین منطقه در کل ایران هستند. از این نظر آبادان و خرمشهر تنها با بندرعباس قابل مقایسه‏اند که به طور همزمان چهار امکان راه جاده‏ای، ریلی، دریایی و هوایی را دارند. دشت مرغوب و پر آب آبادان ظرفیت آن را دارد که یکی از مراکز تولید خرمای ایران باشد. طرح ناتمام نیروگاه اتمی دارخوین واقع در 40 کیلومتری شمال آبادان نیز نشان از ظرفیت‏های صنعتی این منطقه داشت که پس از جنگ ایران و عراق گویا پرونده آن برای همیشه بسته شد. پالایشگاه و پتروشیمی کنونی هم شاهدی بر ظرفیت صنعتی شدن منطقه هستند.

در روزگار باستان، شهر «بهمن اردشیر» مهم‏ترین قطب جمعیتی این منطقه بود ولی اینک روستای ویرانی به نام «بهمن‏شیر» شده است. امروز هم می‏توان با تغییر نگاه به این بخش آسیب دیده از جنگ تحمیلی، یک جمعیت دست کم سه میلیونی را در شهرستان‏های خرمشهر، آبادان، شادگان، رامشیر، ماهشهر، امیدیه، بهبهان و هندیجان در قالب «استان اروند» به مرکزیت آبادان مدیریت کرد. ضمن این که ترکیب جمعیتی منطقه پیش از جنگ، بسیار رنگارنگ بود و از نظر امنیتی، وجهی مثبت داشت ولی اینک بر اثر بی‏توجهی، به گونه دیگری شکل می‏گیرد. آن جا را دریابید که آبادی آبادان، آبادی ایران است.

خلیج فارس و سرزمین پارس

شاید کمتر شنیده باشید که واژه «پارس» پیشینه‏ای خیلی بیشتر از برپایی بزرگ‏ترین امپراطوری جهان بشری یعنی هخامنشی دارد. قرن‏ها پیش از هویدا شدن کورش بزرگ به عنوان یک امپراطور قدرتمند، نیمه جنوبی ایرانی کنونی شامل استان‏های فارس، کهکیلویه و بویراحمد، بوشهر و هرمزگان تا بخش‏هایی از جنوب استان اصفهان، سرزمین «پارس» خوانده می‏شد و طبیعتاً دریای مجاورش را نیز «دریای پارس» یا «خلیج فارس» می‏خواندند. این همسایگی برای نزدیک به سه هزار سال همچنان برقرار بود تا این که در دوران حکومت محمدرضا پهلوی یعنی از سال 1333 تا 1352 خورشیدی، تقسیمات کشوری نوین، سرنوشت دیگری برای سرزمین فارس و خلیج فارس رقم زد. در این زمان گروهی نادان و یا نابکار، استان فارس را جوری قیچی کردند که از همسایگی خلیج فارس به دور باشد. آنان عرض دو استان نوپیدای بوشهر و هرمزگان را آن قدر کشیدند تا سهمی از دریای پارس برای سرزمین تاریخی پارس نماند و این آغازی بود تا به نام تاریخی خلیج فارس، چنگ‏اندازی شود.

جناب رئیس جمهور! بسیار بجاست با حضور کارشناسان کشوری و به ویژه اهالی فرهنگ و تاریخ، در این تقسیمات ناشیانه تجدید نظر کنید و دست کم 100 کیلومتر از مرز دریای پارس را به سرزمین پارس بازگردانید. شاید افزودن شهرستان پارسیان (از هرمزگان) و شهرستان‏های کنگان و جم (از بوشهر) به استان فارس، گزینه خوبی برای اعاده حیثیت خلیج فارس با سرزمین همجوارش استان فارس باشد. حتی اگر تشخیص بزرگان بر این بود که استان فارس کنونی به دلیل بزرگی و پهنای زیاد، باید به دو استان کوچک‏تر بخش گردد، باز هم اجازه ندهید نام فارس از نیمه جنوبی این استان جا بماند و دست کم نام استان جدید را «فارس جنوبی» بگذارید تا همسایگی‏اش با خلیج همیشه فارس، همچنان پایدار بماند. چنان چه، این پیشنهاد ممکن نشد، دست کم نام استان کنونی بوشهر را به «فارس جنوبی» با مرکزیت بوشهر تغییر دهید، همچنان که این منطقه برای قرن‏های پی در پی، بخشی از سرزمین پارس بوده است.

تعطیلات اداری و دستمزد ساعات بیکاری

اگر چه جمعیت حقوق‏بگیر دولتی در کشور ما، خیلی زیاد نیست و البته حقوق دندانگیری هم دریافت نمی‏کند ولی شایسته نیست این دستمزد اندک، آلوده به شبهه باشد. اگر بنا بر مسلمانی و عدالت علوی است، نباید حقوق‏بگیران دولتی، در ساعاتی که کاری برای دولت و مردم نمی‏کنند، حقوق بگیرند. مثال آشنای این بی‏عدالتی، منظور کردن روزهای تعطیل رسمی در کارنامه کارکنان دولت است. این به معنی آن است که در روز 28 صفر، کارمندان دولت بابت عزاداری پیامبر اسلام (ص) پول می‏گیرند! در حالی که سایر مسلمانان با مشاغل غیر دولتی، فقط به خاطر دل خود چنین می‏کنند. نظیر این داستان را برای روزهای شادی‏بخش نیز داریم. چرا کارمندان دولت، جشن‏های نوروزی را با دریافت حقوق برگزار می‏کنند ولی سایر مردم باید مهمان جیب خودشان باشند؟ از همه این‏ها بدتر، یک ساعت بیکاری روزانه بابت نماز و ناهار کارکنان است که به عنوان کارکرد ایشان شمرده می‏شود. اگر کارمندان، نماز را برای خدا می‏خوانند، چرا پولش را از دولت می‏گیرند؟ و اگر برای پول، نماز می‏خوانند، چرا دولت جمهوری اسلامی به سایر شهروندان ایران، برای روزی نیم ساعت نماز خواندن دستمزد نمی‏دهد؟!

شایسته است دولت اسلامی مو را از ماست بیرون بکشد و معنویت نهفته در روزهای شاد و شیون را به پول آلوده نکند. در آن صورت عزاداری روز عاشورا برای کارکنان دولت دیگر یک شغل و یک روزِ کاری نیست بلکه حرکتی خودجوش و برآمده از درون انسان‏هاست. با این روش که تا کنون پیش گرفته‏اند، باور بدارید اگر یکصد روزِ دیگر، تعطیل رسمی و عزای عمومی اعلام بکنید و حقوق هم بدهید، نه تنها کارمندان دولت ایران اعتراضی نخواهند کرد بلکه گبران هندی نیز علاقه‏مند به دین مبین اسلام و شهروندی ایران اسلامی خواهند شد تا در این فیض عظما مشارکت کنند و ضمن بردن ثواب، پول هم بگیرند!

ایرانیان فراموش شده

نیک می‏دانید که میلیون‏ها تن از ایرانیان، هر یک بنا بر دلایلی از این سرزمین کوچ کرده و در سرزمین‏های دیگر جای گرفته‏اند. کاری هم نداریم که تقصیر چه کسی است. آن چه اینک مهم به نظر می‏رسد، وظیفه ملی دولت ایران است که در قبال هویت جمعی این سفرکردگان بی‏طرف نباشد. آنان هر چه باشند ایرانی‏اند و بخشی از وجود ما و ضرورت دارد در بخش‏هایی که نیاز به کمک دارند، دست یاری به سوی‏شان دراز کنیم. خوشبختانه، بیشتر ایرانیان خارج از کشور، جایگاه خوب اقتصادی دارند و بی‏نیاز از کمک دیگران ولی هم اینک نسل دوم و سوم ایشان در حالی شکل می‏گیرند که تنها به صورت شفاهی می‏توانند فارسی گپ بزنند. آنان به دلیل دوری از ایران و بی‏توجهی ما، نمی‏توانند خط فارسی را بنویسند و بخوانند. شایسته است دولت ایران همانند کاری که در کشورهای حوزه خلیج فارس انجام می‏دهد، برای ایرانی‏زادگان شهرهای سیدنی، لس‏آنجلس، واشنگتن، نیویورک، لندن، استکهلم و غیره برنامه‏ریزی درسی کند و با استفاده از ابزار قانونی کشورهای مقصد، مدارس ایرانی و فارسی‏زبان برپا دارد.

سخن پایانی

جناب رئیس جمهور! هر دوی ما شهروند ایرانیم ولی تو شهروند درجه یک و من شهروند درجه دو. خوشبختانه به دور از همه گرایش‏های سیاسی، دینی، مذهبی، فرقه‏ای و اجتماعی، هر دویمان وجهی مشترک داریم و آن علاقه‏مندی به ایران است با این تفاوت که ما شهروندان درجه دو، ایران را خیلی بیشتر از تو دوست داریم و برای این ادعا، دلیل محکمی وجود دارد. اگر روزی خدای ناکرده ایران پریشان شود، تو به اعتبار روابط و دارایی‏هایت، به سرزمین‏های دیگری خواهی رفت تا وطن نوینی برای خویش برگزینی ولی ما چاره‏ای نداریم که همچنان ایرانی بمانیم، چون اساساً جای دیگری برای رفتن نداریم. پس علاوه بر علاقه‏مندی‏مان به خاک ایران، یک ناچاری هم پشت سر آن هست که باعث می‏شود بیشتر از تو به ایران بیندیشیم. مبادا نجوای سخن‏چینان کج‏اندیش، تو را گرفتار توهم کند که نویسنده این واژگان، جاسوس بیگانه! و یا دشمن ایران!! است. تا ایران و ایرانی هست، ما با عشقی زلال می‏سراییم و می‏نوازیم و می‏خوانیم:

جانم وطن! ای یادگار دوران گرد آمده همه به نام ایران

کُرد و عرب، آسوری و لک و لر ترکمن و تات و قزاق و ترکان

مازندرانی، ارمنی، تالشی گرجی، بلوچ و آذری، گیلکان

سرخ و سپید و سبز بود نشانت برای حفظ این نشان بکوشیم

**************

قشقایی، اهل سیستان، با مردم گلستان گویند و خوش بخوانند، پاینده باد؛ ایران

در ساحل جنوبی، چون مردم خراسان زنند و خوش بخوانند، خلیج فارس ایران

**************

هم از دل و هم از جان، پاینده باد؛ ایران تبریز و رشت و زنجان، اهواز و کیش و سمنان

قزوین و قشم و کاشان، شیراز و یزد و کرمان هم اصفهان و تهران، پاینده باد؛ ایران

http://www.pand.blog.com/