جناب آقای محمد خاتمی  اگر از میان اینهمه آیتِ خدا و حجتِ دین خدا شما را مخاطب قرار داده ام دلیلش پاپوش مشترکی است که برای ما و شما دوخته اند.
آری، سالهای سال پیش روزی یکی از بستگان دور ما که رابطه ای نزدیک با ما داشت با خمره بزرگی از سرکه به خانه ما آمد و خطاب به مادر من، که فلانی سرکه انداخته ام برای ترشی. عجیب داستان این بود که این فامیل دور اینبار نعلین هم به پا داشت. واقعیت اما آن بود که نه آن سرکه انداختن و نه نعلین هیچکدام با منش و شخصیت آن فامیل دور همگون نبود. پاپی که شدیم معلوم شد که از خمره انگور قافل شده و بموقع هم نزده و محتوا بجای تلخ شدن به ترشی گراییده است. از نعلین پرسیدیم، گفت: آخوند جماعت به سخت گرفتن به خود عادت ندارد می پنداشتم حتمن حکمتی دارد که نعلین بپا می کنند خریدم و پوشیدم و دیدم چقدر راحت است. از آن زمان سالهای بسیار دیگر گذشت سال ۷۶ شد و شما کاندید ریاست جمهوری شدید. در هنگامه ای که حتی بعضی هنوز بدرستی نمی دانستند که شما بلاخره حاتمی هستید یا خاتمی خبری در توصیف شما در داخل و خارج پیچید. روحانی که می خندد، انگشتر عقیق بدست دارد و بجای نعلین کفش بپا می کند. نمی دانم این توجه به کفش پوشیدن شما توجه نوستالژیکی بود به کلام عزیز از دست رفته ای که سالها پیشش مردمان را از صدای نعلین هشدار داده بود که به زعم وی بسیار دهشتناکتر از صدای خشونت چکمه است یا چیز دیگری، اما می دانم امروز که نعلین و چکمه همنوا شده اند و از قبل این هم نوایی هم به نوایی رسیده اند این کفش پوشیدن شما غنیمتی است و دلیل انتخابتان بعنوان مخاطب در این نامه همین است که (اگر راست گفته باشند) شما کفش می پوشید.