سلام بربانوی مهربانی ها، وشرم برما که عبوس وکینه توزودستاموزیم. آنچنان که زیرکترها براین عصبیت وکینه ورزیِ تاریخی ما، بساطی ازکاسبی آراسته اند ومارا دستاموزسیاست های کاسبکارانه ی خود کرده اند. من رنج می برم ازگفتن این مهم که: جماعتی ازاسم این بانوی پاکی ها دکانی ازسیاهی وسیاهپوشی ونفرت وعزا وناسزا برساخته اند تا بموازات جاری کردن اشک ازچشم مردم، کیسه ی کینه های خود را ازسکه و اسکناس وبقا پرکنند.

نخستین ومحق ترین کسی که باید بخاطررنج ها وآسیب های این بانوی دوست داشتنی قیام می کرد وخونش بجوش می آمد وشمشیردرمیان می نهاد وهمگان را به شیون ونفرین فرا می خواند، همسرش علی (ع) است. اما وی نه تنها به نفرت وانزجاروانتقام وبرپایی مجالس عزا روی نبرد، بل هم با خلیفه ی اول بیعت وهمکاری کرد وهم با خلیفه ی دوم وسوم. همکاری ها ومشاوره هایی که علی با خلیفه ی دوم وسوم داشت، اگرازحافظه ی رنجورما شیعیان گم شده باشد، مگرازحافظه ی نافذِ تاریخ گم می شود؟ ویا مگرمی شود دفاع جانانه ی علی وفرزندانش ازجان عثمان خلیفه ی سوم را به یاد نداشت که همگی درمقابل مهاجمان سینه سپرکردند تا آسیبی به او نرسد؟

مستحق ترین فردی که ازداغ فاطمه وجفای مردم – که اورا ازقدرت برکنارمی خواستند – باید به شیون وعصبیت روی می برد خود علی بود. که درهرکجا بساط ومجلسی می آراست وبه آتش تهییج احساسات مردمِ غافل دامن می زد. اوباید برای رواج نفرتش ازخلفای غاصب تا پایان عمرسیاه می پوشید وپرچم سیاه بربام خانه ی خویش برمی افراخت ودرهرمحفل وهرمجلس با صدای خوشِ خود ضجه وصیحه می زد ونعره برمی کشید و عاطفه ها وخون های مردم را بجوش می آورد.

اگرعلی به نفرت وانزجاروکینه توزی بها می داد، هرگزدراطراف خلفا حضورنمی یافت وبا آنان همکلام نمی شد. چه برسد به این که مثل یک مشاورامین با آنان به مشورت بنشیند وحتی اسم فرزندش را عثمان بگذارد. غمگنانه، ما شیعیان ازچهره ی علی – درنسبت با خلفا – فردِ نقشبازی پرداخته ایم که صورت ظاهرش بگونه ای وباطنش بگونه ای دیگراست. عملش به جوری واندیشه ودرونش بجوری دیگر. عجبا که ما خود را ازعلی فهیم ترودلسوزتریافته ایم وبرای جبران کم کاری های علی دررواج نفرت وناسزا، سراسیمه به میدان آمده ایم وگریبان چاک زده ایم تا هم مظلومیت او را ترمیم کنیم وهم به نیابت ازاو انبانی ازنفرت ها وناسزاهای درسینه مانده اش را برسرحریفانش فروبریزیم.

ما شیعیان، بصورت ظاهرراه ورسم علی را برگزیده ایم اما چرا نگویم که خود ما گسترده ترین تمرّدها وجفاها را به علی واولادعلی روا داشته ایم. بجای مدارا ولبخند وعلم وهوشمندی وادب ومردمداریِ علی، به شمشیراو بسنده کرده ایم. درهمین سی وسه چهارسال انقلاب اسلامی ایران نیز، بیشترین تأسی ما – درروفتن مخالفان – به همان شمشیرخونچکان علی بوده است. بی آنکه به انصاف وعدل ومهروصبوری وکناره گیری ازقدرتِ علی نیم نگاهی انداخته باشیم.

دریک قلم: بزرگان دینی ما اگرکه خود را شیعه ی علی می دانند – که می دانند – باید به همان اندازه که دراین سالها به خشم وعصبیت واحساس وانتقام روی برده اند، به مهرومدارا وعلم وعدالت وکیاست وکناره گیری ازقدرتِ علی نیز گوشه ی چشمی می داشتند. با این همه، معتقدم جفاکاران واقعی نسبت به فاطمه ی عزیز وپدروهمسرو فرزندانش، نه سنّیان ودیگرانِ تاریخ، که خود ما شیعیان هستیم. ما شیعیانی که درهرفرازوفرود تاریخی، بازی خورده ایم. یعنی اجازه داده ایم تا ما را بازی بدهند وما را بجای نشستن درکنارسفره ی عقل وفهم، درکنارسفره ی احساسات کوربنشانند. درکنارهمین سفره ی تاریخی بوده است که ما را ازخرد واندیشه تهی کرده اند وانبانی ازنفرت وناسزا به دوشمان داده اند.

جفای دیگرما نسبت به فاطمه ی عزیزاین است که ما خود دربهره مندی از تازه ترین دستاوردهای علمی واجتماعی، حریص وسراسیمه ایم اما به فاطمه که می رسیم، به دوردست های تاریخ کوچ می کنیم وبعد ازگذرازکوچه های تنگ وکاهگلی محله ی بنی هاشم، به خانه ی کوچک علی داخل می شویم وفاطمه را بانویی تجسم می کنیم که: افسرده وغمگین وپهلوشکسته وبچه به پشت بسته است وهمزمان سنگ آسیاب دستی می گرداند. با غباری ازپریشانی واندوه برسروصورت، وکینه های غلیظ دردل.

شما وقتی درهواپیما نشسته اید وازفرازنیروگاه های هسته ای گذرمی کنید وبا کامپیوتروتلفن همراهتان با آن سردنیا گفتگومی کنید وتازه ترین اخبار واطلاعات را می دهید ومی گیرید، چرا باید دربرابرفاطمه ی خاک آلود ودستاربدست وافسرده ونفرین گرو کینه گسترومنفکِ ازمردم کرنش کنید واورا نمونه واسوه بدانید؟ خود ما آیا حاضریم به دوردست های تاریخ سفرکنیم ودرهمانجاها بمانیم ومدفون شویم؟ مردمان فهیم، برای بهره مندی ازبزرگان تاریخیِ خویش، خود به اعماق تاریخ نمی کوچند، بل دست آن بزرگان تاریخی را می گیرند وآنان را به زمان خودشان می آورند تا ازاشارات فهیمانه ی این زمانیِ آنان درگره گشایی ها سود برند.

بدا بحال جماعتی ازما شیعیان که درجانبداریِ کوروکودنانه ازفاطمه وعلی، گستاخانه وبی پروا خلفا را به باد دشنام وناسزامی گیریم، اما درنقطه ی مقابل، من – محمد نوری زاد – نه یکباردیده وشنیده، ونه درجایی خوانده ام که سنّیان به علی وفاطمه ناسزا گفته باشند. یا به فرزندان علی وفاطمه.  شوربختانه دراین کشاکش غیرعقلانی وغیرانسانی وغیراسلامی، نقش روحانیان تاریخیِ ما دردادنِ نشانیِ نادرست به مخاطبان، غیرقابل اغماض است. روحانیانی که باید مخاطبان خود را به صفات متعالی فاطمه اشارت می دادند، عمده ی توش وتوان خود را مصروف پروراندن میخِ دروپهلوی شکسته وتازیانه وکبودیِ بازو کرده اند.

درهمه ی مجالس عزا ومدح فاطمه ی زهرا، ما آنقدردرتوصیف آن میخِ تاریخی افراط می ورزیم که فرصتی برای پرداختن به شکوه فهم فاطمه باقی نمی ماند. من مانده ام که همسر دلاور فاطمه آیا نمی دید ازدرِخانه اش تیزی یک میخ بیرون زده؟ نمی توانست آیا با تکه سنگی آن میخِ بیرون زده را به جای خود بازبگرداند؟ ما کجا درتوصیف شهدای خود، ودرتوصیف عزیزانی چون آوینی ودستغیب وقاضی ومطهری وهمت وباکری، مصرانه به صحنه های جگرخراش شهادتشان میخکوب می شویم؟

این نیزبگویم که: اسم فاطمه اگرامروزبرسرزبانهاست، واگرما به اسم ذکرمناقب وذکرمصائب فاطمه به آموزش مداحان و ذاکرانِ اغلب هیچ نفهم، آنهم درسطح دانشگاه روی می بریم، نه به این خاطراست که فهمی برفهم مردمان خود بیفزاییم. بل فاطمه را بهانه ای آراسته ایم برای گسترانیدن جهل، وپرکردن کیسه های عفنِ دنیاخواریِ خویش. تامردمانِ خود را دراحساس ونفرت وانزجارمتوقف کنیم واجازه ندهیم نگاهشان ازدوردست های تاریخ به بساط ناجورِحاکمیتِ ما بیفتد وبا تأمل درسیره ی خوبان شیعه، خطاهای ما را رصد کنند وبرای بقای ما مزاحمتی فراهم آورند.

دراین سالهای پس ازانقلاب، ما ریاکارانه درهرسال برای برپایی هفته ی وحدت هزینه ها صرف کرده ایم اما همزمان برمنبرها ودرمداحی ها ومراسمِ مرثیه، گلوی سنّیان سرزمین خود را فشرده ایم وآتشی ازکینه وانزجاربرافروخته ایم. درست همانند حاکمان زیرکِ تاریخ که اختلافی به وسعت همه ی فلاکت ها بجان شیعه وسنی رسوخ دادند تا آنسوترازرگهای بیرون زده ی این جماعت، بساط برقراریِ خود را بیارایند.

من – محمد نوری زاد – به همسرم وبه چند تن ازدوستانم وصیت کرده ام که اگربه هردلیل ازدنیا رفتم، مرا درگورستان سنّیان سنندج بخاک بسپرند. می خواهم درآن محضرومحشر، ازارواح تمام سنّیانی که ازمن وامثال من آزرده شده اند پوزش بخواهم. اطمینان دارم دراین مراسم پوزشخواهی، هم تأیید وحضورفاطمه ی عزیز با من است وهم تأیید وحضورعلی. وصیت مرا فراموش مکنید. یا علی.

محمد نوری زاد   بیست وپنجم فروردین سال نود ودو