مجتبی خامنه ای می توانست در اندازه ی یک رییس جمهورِ بالقوه بدرخشد. اگرنه رییس جمهور، می توانست رییس مجلس شود. و یا می توانست به ریاست قوه ی قضاییه نائل آید. اساساً می توانست رییس هرکجا که می خواهد، باشد. اما حیف که او را درست جلوی چشم مادرش از خانه بیرون کشیدند و به بهانه ی چند سئوال ساده به یک جای نامعلومش بردند. مجتبی پسر رهبر را؟ آری. همو را که برای برآمدن فرد نامتعادلی چون احمدی نژاد، به آب و آتش زد و ازقانون لقمه ای پرداخت و همان لقمه را به دهان چیزک تری به اسم مردم فرو تپاند.

مجتبی خامنه ای هرکه بود و هرچه کرد اما عزیز دل مادر بود. یعنی مادر مجتبی به قد و بالای او که می نگریست، غصه هایش را از یاد می برد و جوان می شد. و یا مجتبی که حرف می زد، مادرش قشنگ ترین اصوات آسمانی را از زبان او می شنود. مجتبی شیطنت که می کرد، مادر به گلایه ابروها را درهم می کشید. تب که می کرد، مادر می مرد و زنده می شد.

مجتبی دانشجو بود. جوان بود. جویای جامعه ای بهتر بود. نکبت و دروغ و فریبکاری مسئولان را برنمی تافت. و نیز دزدی آنان را. و دغلکاری آنان را. و به اسم اسلام، خیانت روحانیان هفت خط را نیز. این شد که آن هیمنه ی پوک جوانی، یک روز دست بدست دیگرانی چون خود داد، و داد کشید. چرا که راه گلویش بند آمده بود. همینجا بود که “برادران” آن داد را تاب نیاوردند. و مجتبی را بردند. بی آنکه یک نگاهی به قد و بالای دلواپسی مادر مجتبی بیندازند. و اکنون چهارده سال از آن زمان می گذرد. چهارده سال. چهارده سال.

سایه ی بلند جناب حاج مجتبی خامنه ای را اگر که پی بگیریم، به دانشجویی برمی خوریم به اسم “سعید زینالی” . که نه جاسوس بود و نه اسلحه بدست و نه برانداز. یک معترض بی کس و یک منتقد بی نشان بود. اما جوان بود. جوان بود. جوان بود.

امروز جناب حاج مجتبای خامنه ای، یعنی صاحب همان سایه ی بلند، همو که می تواند رییس جمهور و بالاتر از هر رییسی باشد، در جایگاه ابرقدرتی خود جلوس فرموده و سعید زینالی، چهارده سال است که آنسوتر از دلواپسی های مادرِ چشم به راهش، یا پوسیده و یا در دخمه ای گم و گوربرای روغن کاری چرخ دنده های چیزی به اسم “حفظ نظام” خرج می شود. بی آنکه مادر او خبری از استخوانهای پوسیده اش داشته باشد، و بی آنکه بداند برادران با وی چه کرده اند و اکنون کجاست. و اساساً چرا؟

جناب حاج مجتبی خامنه ای هرکه هست، گو باشد. مادر اما که دارد. ندارد؟ و مادرش، احساس که دارد. ندارد؟ با این همه نمی دانم چرا جناب خامنه ایِ پدر، یک خراش کوچک بر جمال آقا مجتبای بزرگ تحمل نمی کند اما چهارده سال گم شدگی و ربایش سعید زینالی بدست مأموران اطلاعاتی اش را به هیچ گرفته است؟ رازش را خود وی می داند و ما نیز می دانیم. هرگاه رهبر یک جامعه، به ازای هر نیشی که مردمان تحمل می کنند یک نیش مختصر نوش جان می فرمود، اکنون جان سعید زینالی درست بقدر جان آقا مجتبی خامنه ای ارزش می داشت. و کسی بخاطر یک اعتراض مختصر به وی چپ نمی نگریست. چه برسد به این که چهارده سال تمام از او خبری نباشد.

آهای ای بزرگان بیت رهبری، یک مادر اینجا غریبانه ایستاده و اذن دخول می طلبد. مادری که چهارده سال در فراق فرزندش پرپر زده است. لااقل بقدر یک عطسه ی آقا مجتبای خودتان به سوز وی بها بدهید.

محمد نوری زاد
هفدهم فروردین سال نود و دو