یک: خواهش می کنم ایشان یک بار هم که شده، به “بازگشت” و روح شریفی که در این سنت الهی نهفته است رجوع کنند. بازگشت، یعنی این که: یک رهگذر در یک راه – با هزار زحمت – رفته و رفته و احتمالاً پل های پشت سرش را نیز خراب کرده اما در یکجا بخود می آید و می بیند: ای دل غافل، این همان راهی نبوده که باید می پیموده. و افسوسا که این رهگذر، برای این که به اینجاها برسد، آبروها را برده، حق را باطل و باطل را حق کرده، یکی را بی دلیل برکشیده و دیگری را بی دلیلتر فروکوفته، و بحساب این که صاحب اختیارِ جان و مال و ناموس مردمان است، دست به اموال مردم برده، و بخاطر این که عرصه را بر اغیار تنگ بگیرد، همگان را به سکوت و ارعاب و حتی مهاجرت از موطنشان مجبور فرموده.

جناب خامنه ای ما شدیداً به این بازگشت محتاج است. خواهش نخست من همین است. بازنگری به راهی که رفته، و: بازگشت به نقطه ی آغازین. و در تصمیم به این بازگشت، فعلاً به خسارت های بجامانده و فرصت های از کف رفته اعتنا نکنند. اصرار به پیمودن این راهِ بی سرانجام، به این می ماند که مثلاً بشار اسد به همین راهی که در آن افتاده ادامه بدهد. فلاکت بشار اسد در این است که کودکان نیز به پایان راه او آگاهند اما خود وی، مصرانه به لمسِ پایان خط خویش اصرار می ورزد.

دو: خواهش می کنم جناب خامنه ای نوروز را به ما ایرانیان بازبگردانند. نوروز نه این است که سنتی از دیرباز به این سوی آمده و با پیروزی انقلاب اسلامی فروکشیده. نوروز یعنی: دلهای شاد، یعنی: آرامش روانی، یعنی: مردمان خردمند، یعنی: رواج عقل، یعنی: احترام، یعنی: ادب. ما با ظهور انقلاب اسلامی، نوروز را از دست داده ایم. یعنی این انقلاب اسلامی بود و این انقلاب اسلامی است که با برآوردن بی عقلی، بر سر عقل کوفت و با برکشیدن بی ادبی بر سر ادب زد، و با آغوش گشودن به روی ضجه و ناله، شادمانی را از خانه های ما تاراند.

سه: از جناب ایشان خواهش می کنم صادقانه یک شب را در یک سلول کوچک انفرادی – حتی در همان بیت مکرم – بگذرانند و با سلولهای خود طعم بی کسی و بلاتکلیفی و ترس و بارش بی ادبی را بچشند. یعنی از برادران اطلاعاتی و سپاهی بخواهند که بر سر ایشان همانی را ببارانند که بر سر معترضان می بارند. و بعد – اگر مایل بودند – بر ادامه ی حصر و در زندان ماندن معترضان و ضرب و شتم آنان اصرار ورزند.

چهار: از ایشان خواهش می کنم ردیفی از اسم دوستان پای کار خود را بر یک برگ کاغذ بنویسند. از آیت الله گرفته تا یک طلبه ی تازه کار. از سپاهی و اطلاعاتی و بسیجی گرفته تا غیرسپاهی و اطلاعاتی و بسیجی. از فقیر تا غنی. از جوانی به اسم شریف ملک زاده تا کهنسالانی مثل برادران عسگراولادی. و بر برگه ای دیگر، ردیفی از دوستان و همراهان و ایرانیانی را بنویسند که به شیوه های مختلف و به ضرب توهین ها و افتراها کنار گذارده شده اند. و یا کسانی که به هر دلیل، دار و ندار و عاطفه های خود را جا نهاده اند و آواره ی کشورهای دیگر شده اند.

درست شد؟ حالا این دو برگ را یا این دو کتابچه و دو مثنوی را در کنار هم بگذارند و به مقایسه ی سواد و ادب و پاکدستی و درستی و انسانیت و آگاهی و تخصص و ایمانِ دوستان شان از یک سوی، و سواد و ادب و انسانیت و پاکی و تخصص و ایمان رانده شدگان از سوی دیگر بپردازند. اطمینان دارم با یک نگاه شتابزده می توان به عمق فاجعه ای واقف شد که ما را به درون خود کشانده است. شما در یک قلم: سلامت و سواد و تخصص و ادب و آگاهی و انسانیت جناب حاج حسین شریعتمداری را مقایسه کنید با جوانی به اسم محمد قوچانی.

پنج: از ایشان خواهش می کنم یک نگاهی به آسمان بی انتها بیندازند و تلاش کنند ستاره ی خود را در میان کهکشانهای بالای سر رصد کنند. و بعد به این پرسش من پاسخ دهند: چه کسی گفته ایشان – جناب خامنه ای – آگاه ترین و فهیم ترین و باسواد ترین و درستکارترین و بابصیرت ترین و باادب ترین فردِ ایرانِ این روزگارند؟ اگر که نه، پس چه اصراری است بر دوام این همه آسیب به اسم رهبریِ مادام العمری که دوره اش مدتهاست سرآمده؟

با احترام و ادب
محمد نوری زاد
نخستین روز بهار سال نود و دو