من با اطمینان می گویم: همه ی شبکه های مطرح ماهواره ای، یک جورهایی با وزارت اطلاعات خودمان “هماهنگ” اند. بعضی ها ضعیف و بعضی ها دربست! شما توجه کنید به برنامه هایی مثلاً از: بی بی سی که مورد عنایت “پارازیت” وزارت اطلاعات قرارمی گیرند، و در همان زمان توجه کنید به برنامه هایی از شبکه ی “من و تو” که بی واهمه از پارازیت برادران، حواس مردم ایران را به سویی دیگر فرا می خوانند. به سویی که هیچ ارتباطی با بد و خوب نظام مقدس نداشته باشد.

و توجه کنید به تبلیغات گسترده ی انواع اجناس و بویژه داروهای تقویت جنسی که شماره تلفن های فروشنده در آن تبلیغ می شود. تلفن هایی در قلب تهران. حالا شما بفرما این فروشنده مگر می تواند غیر از برادران سپاهی خودمان باشد. یا فروشنده ای که با برادران “هماهنگ” است. وگرنه برادران – بقول جوانها – ظرف ایکی ثانیه می توانستند این فروشندگان اجنبی گرا را دستگیر و از هستی ساقطشان کنند.

نفوذ برادران در این شبکه ها گاه آنقدر تیز و ریز می شود که به اخراج یک مجری و تغییر رویه ی یک برنامه نیز می انجامد. مثلاً شما وقتی خانواده و خویشاوندان فلان کارمند بی بی سی یا صدای آمریکا را در ایران تحت فشار قرار می دهی، معلوم است که برنامه ای مثل “پارازیت” با آنهمه مخاطب پای کار، می تواند به برنامه ای سرد و یخ تغییر ماهیت بدهد.

با اینهمه، برادران اطلاعاتی و سپاهی ما هرچه هم که در این باب تقلا کنند، به گرد پای سیستم سخن پراکنی و فیلمسازی و نفوذ شوروی سابق نمی رسند. که در قلب اروپا علیه آمریکا و علیه امپریالیسم و علیه سرمایه داری فیلم می ساخت و اکران می کرد و هزار فعالیت مخفی و آشکار داشت. سر آخر چه؟ از هم دریده شد. بی آنکه یک فشنگ از خارج به سمت او شلیک شده باشد. و یا یک اعتراض مختصر از داخل برآمده باشد.

سرنوشت سنت های سست، چیزی جز اضمحلال نیست. یک نگاهی به قد و بالای آقای ضرغامی خودمان بیندازید! فکر می کنید او دارد زندگی می کند؟ من که می گویم: نه. چرا که او اگر هر روز یک قرص آرامبخش از جناب شریعتمداری کیهان نگیرد و فرو نبرد، از صدای ضجه ی مادران و فرزندانی که این نظام از هستی ساقطشان کرده و او – ضرغامی – آن خون های نابحق را انکار کرده، لحظه ای خواب و راحت نخواهد داشت.

محمد نوری زاد
سی ام اسفندماه سال نود و یک