جناب آیت الله وحید خراسانی کلاس درس دیروز خود را به نشانه ی اعتراض تعطیل فرمود. اعتراض اما به چه؟ به کشته شدنِ جمعی از شیعیان در پاکستان.

حالا مخاطبِ این اعتراض و این تعطیلیِ درسِ خارجِ فقهِ اصول، چه کسانی اند؟ یعنی چه کسانی باید از این تعطیلیِ درس تن شان بلرزد و به التماس افتند که: غلط کردیم، بیایید و به درس خود ادامه بدهید تا مبادا به چهارستون اسلام شکاف افتد. من می گویم: مخاطب این تعطیلی حتماً قاتلان و تروریست ها هستند. و یا حاکمان پاکستان. که چرا می کشید؟ و یا چرا از جان شهروندان شیعیِ خود محافظت نمی کنید؟

دیروز، هم دولت مردانِ ما بخاطر درگذشت هوگو چاوز عزادار بودند و هم آیت الله ها و طلاب شهر قم بخاطر کشتار شیعیان پاکستان. من بسهم خود هم از جناب آیت الله وحید خراسانی سپاس مندم هم از طلاب غیرت مندمان و هم از دولتمردانمان. اما نمی دانم چرا این عزاداری ها را صادقانه نمی بینم. هم عزاداری برای هوگو چاوز را و هم نشستن به سوگِ شیعیان پاکستانی را.

از خود می پرسم “اسلامِ” این آیت الله های صاحب نام و اسلامِ این طلاب غیرت مند، چرا آن روز که فرزندان بی گناه ما قصابانه توسط عمله های حکومت – نه دربیرون مرزها که در خیابانهای شهرهای خودمان – سلاخی شدند، به لرزه درنیامد و یقه ی آنان را نگرفت؟

بارها شنیده ایم که یکی از خصوصیات مراجع، باید – آری باید – شجاعت باشد. یعنی مرجع ترسو، همان به که در خود خلاصه و در خود نیز تمام شود. این را هم قبول دارم که اعتراض به کشته شدن شیعیان پاکستان، اصلاً نیازی به شجاعت ندارد. مثل این که یکی سربرآورده و به ابرهای آسمان پف کند. این پفِ هیچ در هیچ آیا بجایی برمی خورد؟ و گردانی از شعبون بی مخ های مذهبی را به سمت خانه ی مراجع صاحب نام ما هدایت می کند؟ هرگز.

این نیز نباید از نظر دور داشت که یک مرجع اگر تکانی نخورد و هر از گاه خودی نشان ندهد “دیده” نمی شود. جلوی چشم این حضرات، مردم را زدند و کشتند و تلخ ترین توهین ها را به آقایان منتظری و صانعی رواداشتند و خانقاه دراویش بی آزار ما را در قم با خاک یکسان کردند، از سنگ اگر صدایی و تکانی برآمد، از مراجع قم نیز.

محمد نوری زاد
بیستم اسفندماه سال نود و یک