چند وقت پیش محمد نوری زاد از تنهایی خود و دوستان محبوسمان گله کرده بود. درد دل نوری زاد عزیز، درد دل بسیاری از ماست. عزیزان همدل، مخاطبان آقای نوری زاد چه کسانی می توانند؟ هر چقدر از انتخابات پر حرف و حدیث سال 88 دور می شویم بسیاری از طرفداران جنبش سبز بخصوص آنانی که شهرت بیشتری دارند توجیهات جدیدی برای خاموشی و بی تحرکی خود مطرح می سازند. در ادامه، اعتقادات حامیان جنبش سبز را در قالبی خاص،  دسته بندی کرده و سئوالات خود را برای پاسخگویی ایشان مطرح می نمایم.

دسته اول: معتقدند که به سبب سوءاستفاده دول بیگانه و تسلط استعمار بر کشور، خاموشی و صبر پیشه کردن، بهترین گزینه است زیرا در غیر اینصورت خطر فروپاشی نظام جدی خواهد شد. سئوال این است آیا این نظام، همان نظام وعده داده شده در دوران انقلاب می باشد؟ آیا دول بیگانه  یا استعمارگر هیچگاه آتش بس اعلام می کنند که دوستان منتظر آن روز هستند؟ آیا بخش اعظمی از این شعارهای مردم فریب، ساخته و پرداخته کسانی نیست که از ترس استعمار، استبداد را پذیرفته اند؟ آیا استبداد، خود زمینه ورود استعمار را ایجاد نمی کند؟ آیا اولویت بندی برای رویارویی با پدیده هایی چون استبداد و استعمار صحیح می باشد؟ آیا اولویت بندی در مبارزه با این دو، همان اشتباهی نیست که در تاریخ ایران، بارها شاهد آن بوده ایم؟

دسته دوم: اعتقاد دارند که مردم هنوز به سطح آگاهی لازم برای تحول نرسیده اند. لذا توصیه می نمایند که باید منتظر بالا رفتن سطح آگاهی مردم و به تبع آن بالا رفتن سطح مطالبات آنان بود. فرض می کنیم که به تعبیر ایشان مردم به سطح لازم برای تحول و اصلاح جدی جامعه نرسیده اند و دوم خرداد سال 76 و نیز جنبش سبز سال 88 را موقتاً به فراموشی می سپاریم. سئوال این است چگونه مردم به سطح مطلوب و مورد نظر دوستان می رسند؟ مگر بنا نیست که نخبگان، اساتید، نویسندگان، واعظان و … بتوانند در بالا بردن سطح آگاهی مردم نقش ایفا کنند؟ اینان کجایند؟ امکانات کدام رسانه، کدام تریبون و کدام انتشارات و … آزادانه در اختیار این افراد قرار می گیرد؟ آیا حکومت فضای اطلاع رسانی و آگاهی بخشی کشور را با فضای رعب و وحشت روبرو نساخته است؟ کافی است به بعضی از کلاس های درس مدارس سر بزنید و ببینید که معلمان و دبیران در چه محدویت هایی بسر می برند. دانشگاه ها که جای خود دارد. آیا با این وصف، دوستان فضای کشور را مناسب تحقق اعتقادات خود می دانند؟

دسته سوم: اعتقادشان بر این است که ما در اقلیتیم و حکومت منطقاً باید در دست اکثریت باشد. اینان متاثر از تبلیغات رسانه ای حاکمیت، طرفداران جنبش سبز را کمتر از آن تعدادی می دانند که جنبش سبزی ها خود مدعی اند. فلذا اعتقاد دارند که باید حاکمیت طرف مقابل را بپذیریم. بسیار خوب اگر بپذیریم که ما در اقلیتیم، دوستان پاسخ دهند که آیا ما حق داریم که به اکثزیت تبدیل شویم؟ فعالین جنبش سبز معتقدند حرفهای زیادی برای گفتن داشته و برنامه های فراوانی برای اجرا دارند و قادر خواهند بود سکان اداره مملکت را در اختیار گیرند. دوستان ارائه طریق کنند که چگونه اقلیتمان را به اکثریت تبدیل نماییم؟ آیا محدویت های مذکور در بند قبلی از پیش رویمان برداشته می شود؟ آیا ما می توانیم حرف هایمان را در جلسات، کنگره ها یا مساجد بزنیم؟ آیا ما می توانیم خود را و اعتقاداتمان را تبلیغ کنیم؟  آیا ما ضد ولایت فقیه، برانداز، فتنه گر و یا جاسوس معرفی نمی شویم؟ مگر دوستانمان با اتهامات مشابه در زندان و تبعید بسر نمی برند؟

دسته چهارم: این دسته مطابق اصل 27 قانون اساسی اعتراضات خیابانی را جزء حقوق مسلم خود دانسته و آن را تنها راه حل برای تغییر می دانند. سئوال این است  آیا اعتراضات خیابانی بدون سامان دهی و نظم می تواند نتیجه بخش باشد؟ آیا با فضای بسته سیاسی کشورمان، کسی می تواند این اعتراضات را مدیریت نموده تا از روال منطقی خود خارج نشود؟ آیا لیدرهای جنبش سبز یا احزاب تحول خواه کشور می توانند این سازمان دهی را بر عهده گیرند؟ آیا بهتر نیست که به اعتراضات کور و بی نظم دل نبسته و به دنبال ایجاد فضای منطقی و ثمر بخش اعتراض باشیم؟

دسته پنجم: این دسته به شورش، درگیری و نهایتاً به انقلابی دیگر فکر می کنند. آیا این مملکت و این مردم تحمل انقلاب دیگری را دارند؟ آیا به هزینه های مادی و معنوی انقلاب فکر کرده ایم؟ آیا طرفداران این دسته تضمین خواهند داد که با انقلاب، کنترل امور در دست ایشان باقی خواهد ماند؟ آیا مطمئن خواهند بود که شورش و درگیری به جنگ داخلی منجر نشده و به سرنوشت کشور های همسایه مان دچار نمی شویم؟  آیا تنها راه تعیین سرنوشت توسط  مردم، انقلاب می باشد؟ چند درصد مردم با انقلاب، شورش و درگیری موافقند؟

دسته ششم: خود را پایبند به قانون اساسی و انقلاب اسلامی معرفی می کنند و البته فصل الخطاب را ولی فقیه دانسته و امر ایشان را نصب العین خود می دانند. اینان به اصلاح طلبان بدلی یا اصلاح طلبان فرصت طلب مشهورند. این دسته خود را سرگرم مبارزه با افراد فرودستی چون احمدی نژاد کرده اند. لذا از آنجایی که اینان خود را به خواب زده  و بیدار کردن اینان محال است، بنده سئوالی از این دسته ندارم و پیشنهادم این است که دسته مزبور فراموش شوند.

دسته هفتم: تعدادی از مراجع، بعضی از صاحب منصبان قبلی حکومت و عده ای از متمولین در این دسته قرار می گیرند. اینان در سایه تفکرات اصلاح طلبانه برای خود شهرتی کسب کرده و در حال حاضر زندگی آرامی دارند و سکوت و خاموشی را ترجیح داده و حتی حاضر نیستند ادله ای در خصوص عدم موضع گیری شان ارائه نمایند. بهتر است این دسته را به حال خموشی خود رها ساخته تا در سرای باقی، با سئوالات باریتعالی مواجه گردیده و پاسخگوی حضرت حق باشند.

چه باید کرد؟ پیشنهاد جناب نوری زاد، فوری ترین، منطقی ترین، کم هزینه ترین و خداپسندانه ترین راهکار است. تنها ایراد پیشنهاد جناب نوری زاد، تکیه بیش از حد به اقدام افراد شهیر می باشد. هرچند حضور بیشتر این افراد هم موجب دلگرمی بقیه شده و هم باعث پایین آمدن هزینه های دوستانمان می شود. اما نیامدن افراد مدنظر جناب نوری زاد، ما را از تکلیفمان دور نکند. ما به دلایل زیر فرصت چندانی نداریم پس فرصت سوزی نکرده و در تعیین سرنوشت خود و هموطنان خود موثر باشیم.

اولاً: در خشاب طرف مقابل گلوله های چندانی باقی نمانده است. تقریباً همه ترفندها و دسیسه ها را به کار بسته و نتوانسته اند به نتیجه دلخواه خود دست یابند. ثانیاً: انتخابات سال 92 نزدیک بوده و حاکمیت باید ژست دموکراسی و مردمسالاری بگیرد. در این فرصت می توان بهتر و بیشتر از سایر زمان ها حقوق انسان ها را فریاد زد. ثالثاً: به اندازه کافی حاکمان ماجراجو، خود را درگیر مسائل بین المللی کرده اند و فرصت چندانی برای ماجراجویی داخلی ندارند. رابعاً: جنگ قدرت بین آقایان ولایت مدار و بابصیرت بالا گرفته و تا روز انتخابات جدی تر نیز می شود. خامساً: عمر بزرگانی چون موسوی، کروبی، رهنورد، قدیانی، نبوی، تاج زاده، میردامادی، زید آبادی، خزعلی و سایر عزیزان دربند، در شرایط نامناسب جبس در حال سپری شدن است و ما بابت لحظه لحظه این گذران عمر، مسئول هستیم.

اگر بنشینیم، اگر سکوت کنیم، اگر خاموش باشیم و اگر بگریزیم تنها هزینه های محبوسین و فعالین فعلی را بالا برده ایم. پس وقتی آنان 200 نفر از همرزمان ما را دستگیر می کنند 2000 نفر تحصن کنیم. وقتی 2000 نفر محبوس شوند 20000 نفر اعتراض کنیم و همینطور بیشتر و بیشتر. این استراتژی برای هر دو طرف هزینه ایجاد می کند برای ما هزینه بدست آوردن آزادی و انجام تکلیف، برای آنان هزینه حفظ استبداد. ما می دانیم حکومت نمی تواند همه ما را زندانی کند پس ناگزیر خواهد شد کوتاه بیاید. اگر این فرصت را نیز از دست دهیم فشار را بر دوستان محبوسمان و خانوداه محترم و صبورشان افزوده ایم.

آنانی که پاسخ قانع کننده ای برای سئوالات بالا ندارند به فراخوان جناب نوری زاد بپیوندند. باید همه مان بگوییم، همه مان بنویسیم، همه مان حرکت کنیم. حتی همه آنانی که تنها به سبب ترس از دستگیری یا محرومیت های اجتماعی، کشور را ترک کرده و امکان بازگشت دارند، بدون هراس از زندان، برگردند. باید زندان ها را پر کنیم. نگران اشتغال، درآمد، تحصیل، آینده فرزندان و … نباشیم. خدای مهربان را از یاد نبریم مگر آنانی که محبوسند این مشکلات را نداشته و ندارند. باید نگران آینده ایران باشیم. جلوی زندان هایی که عزیزانمان در آن محبوسند، تحصن کنیم. فرق این روش مبارزه با دفعات قبل این است که ما برای زندانی شدن می رویم. وقتی آزادی زندانیان سیاسی را به دست آوریم یعنی توانسته ایم بر فضای سنگین امنیتی کشور غلبه کرده و تدریجاً بستر را برای تحقق مطالبات و حقوق اساسی و انسانی مردم فراهم می سازیم.

بهروز کربلایی
وکیل دادگستری