اشاره: می خواهم طی چند نوشته ی پی درپی، عزت و کرامت و شأن انسانیِ خود را گرو بگذارم و بابت مسائلی که یک به یک بدانها اشاره خواهم کرد، به شخص رهبر التماس کنم. می دانم با هر نوشته ای که منتشر می کنم، جمعی از شما مرا به نقد و طنز و کنایه و جمعی دیگر به الفاظ ناروا خواهید نواخت و این همه التماس مرا برنخواهید تافت. اما مرا در این مطاف و مصاف، با نقد و اخم شمایان کاری نیست. نیک تر بگویم: شما کار خود کنید و من کار خود. که مرا با این التماس های جگرسوز، سر و سرّی است. شاید این التماس های من بکار آیند و بقدر هزار تحلیل و هزار تجلیل و هزار تهدید کارگر افتند و راههای بسته بگشایند. این نیز بگویم که مطلقاً مرا در این خواهش های چند بچند، قصد مزاح و مطایبه و خدای ناکرده فروکاستن شأن رهبری در کار نیست. شقشقه ای است که ناگهان برآمده و من با شتاب حسّ و حال آن را قلمی کرده ام. هرگاه از غلظت التماس های من به چندش و اشمئزاز درافتادید، به روزی نظاره کنید که شهر به شهر ما ویران و خونین است و مثل سوریه، همه ی زیرساخت های انسانی و ملی اش فرو ریخته. من برای این که کشورم و مردم کشورم به آن روز درنیفتند، التماس که چیزی نیست، حاضرم پیش پای رهبر دراز به دراز بخاک افتم و همه ی دار و ندار فردی ام را فرش زیرپایش کنم. و اکنون، نخستین تمنّاهای من از رهبر:

1 – ای رهبر گرامی، ای بزرگ، ای صاحب شوکت و جلال و جبروت، این نوری زادِ بی نوا از شما خواهش دارد، یا به التماس از شما تمنّاهایی دارد. وی با التماسی از سرِ درد، از سرِ دوستی و مهر و یاوری، و اساساً التماسی از سرِ التماس، از شما خواهش می کند مختصری از جمع آنانی که شما را درمیان گرفته اند خروج کنید. بقدر یک ساعت. بقدر مطالعه ی همین چند خط. بقدری که ریه های مبارکتان از اکسیژنِ “هوای مردم” پر و خالی شود.

می دانم اجابت این تقاضای من ای بسا امری ناممکن بشمار آید اما التماس می کنم مردم ایران را محدود در آنانی که مخلصانه و گاه موذیانه شما را دوست می دارند و برای سلامت و برقراری تان دعا می کنند و شعار می دهند، خلاصه نکنید. بل به مردم مخالفِ خود نیز بها بدهید. دستی به سرشان بکشید. نشان بدهید که شما فراتر از مناسباتِ سستی که در میان دستجات سیاسی ما جاری است، به مفهوم “مردم مخالف” اشراف دارید. و باور دارید که در ذاتِ مخالفتِ مردمانِ مخالف، برکتی نهفته است که گاه ذره ای از آن را در هیاهوی مردمان موافق نمی توان یافت.

رهبران بزرگ، سخنِ مخالفان خود را بر چشم می نهند تا از برکاتش بهره مند شوند. و هرگز مردمان خود را به خودی و ناخودی تقسیم نمی بندند. التماس می کنم جانانه به پیشباز مخالفان خود بروید. نشان بدهید که فراخ دل و فراخ نگر هستید. و افق هایی را می بینید که اخم یک مخالف در آن افق، مثل لبخند خودِ خدا طعم دارد. التماس می کنم کام مبارکتان را از این طعم خدایی بی نصیب مگذارید. راستی چرا این همه زندانی؟ آنهم به جرمهای بی بدیلی چون: شرکت در راهپیمایی و نوشتن یک مطلب انتقادی و هواداری از یک جریان سیاسی و حضور در جمع معترضان انتخاباتی. و یا از همه بی نظیرتر: جرمهایی مثل شرکت در مجلس دعای کمیل!

2 – التماس می کنم یکبار که سخنرانی می کنید، ابروهای بهم آمده ی خود را پس برانید و گره از پیشانی مبارک وا کنید و لبخند بزنید. و اگر می توانید به بهانه ای خود را رها کنید و غش غش بخندید. پیامبر گرامی ما هم می خندید و شادمانی چهره اش را نشان همگان می داد. متأسفانه شما بهمان نسبتی که با اخم و خشم آمیخته اید، از لبخند و شادمانی و مدارا فاصله گرفته اید. حیف چهره ی خواستنی و جذاب شما نیست؟ التماس می کنم آن چفیه ی تکراری را که حالا جزیی از شاکله ی شخصیتی شما شده، از گردن وا کنید و کنار بگذارید. و بجای آن در هر ملاقات، شاخه گلی در دست بگیرید. آن چفیه، در همان نخستین ثانیه های رویارویی با مردم، به کل مردم ایران و جهان می گوید: من مرد جنگم. و می گوید: هر که با من است و با نگرش های خاص منِ خامنه ای موافق است جلو بیاید و مابقی بروند و گم بشوند و به همان لقمه نانی که به خوردشان می دهیم شاکر باشند.

آن چفیه، ای عزیز، درست که یعنی: فلسطین و جانبداری از فلسطین و پایداری و ایستادن بر سر مواضع، اما معنای بطئی و کنایه آمیز دیگری نیز منتشر می کند که کام بخش وسیعی از مردم ما را می آزارد. و آن معنا این است: میلیاردها پول و وقت و آبروی از کف رفته. شما را بخدا آن را وا کنید و با شاخه گلی به ملاقات مردم بروید و با همان شاخه ی گل به مردم ایران و جهان بفهمانید که منِ خامنه ای اهل مدارا و لبخند و شادمانی ام و بیش از دیگران به مفهوم مدارا و احترام و ادب واقفم و بدان متمایلم. اطمینان دارم اگر پیامبر خدا نیز در این زمان بود، حتما بجای آویختن چفیه از گردن، بر سر مردمان و مخاطبان خود گل و گلاب می افشاند. چرا که شأن رهبران الهی، تسلط و تحکم و ستیزه و دست به یقه شدن با اطرافیان نیست. آنان سخنی را که از خدا دریافت کرده اند با مردمان درمیان می گذارند. خواه پند گیرند و خواه ملال.

3 – التماس می کنم، التماس می کنم هر از گاه به یاد مرگ بیفتید. صمیمانه می گویم: من شخصاً در رفتار و گفتار شما یادی از مرگ نمی بینم. یاد مرگ، برنامه های روزانه ی آدمی را جوری می چیند که از آن برنامه ها، افق بی انتهای آخرت را مشاهده شود. کارهایی که شما در این اواخر سامان داده و می دهید، اغلب دنیاوی اند. دنیاوی اما از نوع ناجورش. و نه دنیاوی ای که از آن روح زندگی مستفاد آید. شما تعریفتان از دنیا چیست؟ مزرعه ای برای آخرت؟ اگر بلی، پس این دنیا باید آباد باشد. و آبادی باطنی اش حتما بخشی از آبادانی ظاهری آن است. ای عزیز، ما ایران را به خراب آباد بدل کرده ایم. بیش از ظاهرش: باطنش را. به دستهای خود نیک بنگرید. نیک بنگرید. نیک بنگرید. تهی آیا نیستند؟ تهی از رضایت مردم؟ التماستان می کنم به یاد مرگ بیفتید و حساب دنیا و آخرتتان را با اطرافیانی که شما را احاطه کرده اند و اغلب دست کج و ناجور و ناجوانمردند، جدا کنید.

4 – ای رهبر بزرگ و با امضاء، دست بقلم ببرید و جامعه ی از هم دریده ی ما را به عفو و بخشایشِ عمومی فرا بخوانید. خودتان پیشقدم بشوید. بخدای خوب سوگند اگر ما پای بر خود بگذاریم و از مردم آسیب دیده طلب بخشایش کنیم و همگان را به مدارا و فروخوردنِ خشم دعوت کنیم، برکات الهی بر دنیا و آخرت ما باریدن می گیرد. که این بارشِ برکات البته از خود ما انرژی می گیرند و گنج های انسانی و ملی را به تسخیر ما در می آورند. علت این که این روزها ای عزیز، اوضاعمان اینگونه درهم شده و به همه ی کارهایمان گره افتاده این است که ما شوربختانه خود را از زیر بارش برکات ناشی از عقل – که هدیه ی خدای متعال به انسان است – بدر برده ایم. گوهر عقل را خوار و خفیف ساخته ایم و همزمان به قامت جهل آذین بسته ایم. ای عزیز، قدر نعمتِ  پوزشخواهی از مردم را بدانید. که این، گرچه بظاهر شکستن است و به زیر پا افتادن، اما در ذات خود، برآمدن و سربرآوردن نیز دارد. التماستان می کنم بخاطر خیلی چیزها از مردم پوزش بخواهید. مخصوصاً بخاطر برآوردنِ آدمهای کوچک و سپردن کارهای بزرگ بدانان. اسمشان را شماره نمی کنم. خودتان بهتر می دانید.

5 – التماس می کنم به این نکته ای که با شما می گویم نیک تمرکز کنید: بفرض که همین امروز بشار اسد سوری با عنایت به حمایت های همه جانبه ی شما پیروز میدان شود و دودمان مخالفان، و بنا بفرمایش شما دودمان “تروریست” های کشورش را به باد دهد و دست بر دست بساید و بلامنازع شود و شما بهمراه هیأتی عالی رتبه برای تثبیت پیروزی او و برای عرض تبریک وارد سوریه می شوید. تصور کنید شما را سوار بر اتومبیلی مخصوص و ضدگلوله، از فرودگاه دمشق یا حلب یا هر کجای دیگر به سمت کاخ بشار اسد می برند. اتومبیل حامل شما ناگزیر از خیابانهای شهر می گذرد. از کناربرج ها و بانک ها و منازل و مدرسه ها و کارخانه ها و تجارتخانه ها و دانشگاهها و بیمارستانهای ویران شده و با خاک یکسان شده. و مردمانی که ردّ خونشان هنوز در کف خیابانهای شهر بچشم می خورد. التماس می کنم به من پاسخ بدهید: پیروزی بر مخالفان را با چه الفاظی به بشار اسد “تبریک” می گویید؟ یعنی می خواهم بدانم شما که به ادبیات و ترکیب واژه ها و کارکردشان نیک اشراف دارید از چه الفاظی در این “تبریک گویی” مدد می گیرید؟ هنوز التماس های من ادامه دارد…..

محمد نوری زاد
بیست و هفتم بهمن ماه نود و یک