پیش از انقلاب سال پنجاه و هفت، مردم ایران در کنار سفره ای از “اختیار” نشسته بودند و هرکس به هرچه که متمایل بود، دست می برد. یکی به مسجد می رفت و یکی به مجلس رقص. یکی به سینما می رفت و یکی به مجلس عزا. یکی باحجاب بود و یکی بی حجاب. یکی قرمز می پوشید و دیگری سیاه. یکی ریش می گذاشت و دیگری می تراشید. یکی با سرانگشتانش دانه های تسبیح را جابجا می کرد و ذکر می گفت و یکی هم شادمانی می پراکند و بشکن می زد. یکی پای می کوفت و می رقصید و یکی به خلوت خود فرومی شد و مناجات می کرد. نه مسلمانِ محل از این که همسایه اش کمونیست و خدانشناس و کافر است رنج می برد و نه خانم های باحجاب از بی حجابان در زحمت بودند. خدا، هم در مهدیه در دسترس بود و هم در حسینیه ی ارشاد و هم در کلیسا و کنیسه و آتشگاه. هم پیراهن های بدون یقه ی آخوندی رایج بود و هم پیراهن های یقه دار کراوات بسته. و خدا در این میان، هم به خانه ی اشقیا سر می زد و هم به خانه ی اتقیا. خلاصه موسی به دین خود بود و عیسی به دین خود. و بقول قرآن: لکم دینکم ولی دین!

در شهرها و روستاها، عروسی ای اگر در می گرفت، کوچک و بزرگ به پایکوبی روی می بردند و بی آنکه از پله های چیزی به اسم مفسده بالا بروند، می رقصیدند. تک به تک. چند به چند. و نشان می دادند که شادمانند. انقلاب اسلامی که آمد، نخستین چیزی را که ذبح فرمود، لبخند بود. و بعد: موسیقی و رقص را. با برآمدن انقلاب اسلامی، سازها و سرناها و دهل ها بسرعت از خانه ها و کوچه ها و شهرها و روستاها به دخمه ها و پستوها کوچیدند و انگ آلات کفر بر تک تکشان نشست. و رقص های ساده و صمیمی و پاک، از ساحت شهرها و بویژه روستاها پرکشیدند و رفتند. آلات موسیقی به ابزار شیطان و نکبت جهنمیان تحکم شد، و رقص، جرثومه ای شد که تماشایش نیز کفاره داشت.

نتیجه این شد که هم موسیقی و هم رقص به زیرزمین ها و مکانهای دور از چشم خزیدند و حریمی نیز در چند و چون خود نشناختند. در این آشوب، هم موسیقی خسارت دید، هم رقص، و هم لبخند. پرنده ی شادمانی از آشیانه ی دل و آسمانِ جمالِ مبارکِ مردم ایران پرزد و رفت. و هیولای افسردگی بجای آن نشست. و خیلی زود مردم ما، به یکی از ناشادترین و غمزده ترین مردمان جهان تغییر چهره دادند. که البته در این میان، نقش طبل ها و سنج ها و علم ها و کتل ها و نوحه های سوزناک و مرثیه خوانیِ جماعتی که پول می گرفتند و اندوه می سرودند، و نقش صداوسیمایی که جانب همین اندوه سازان را گرفت و همزمان به “ملی” بودنش خندید، و البته نقش مرجعیتِ فرصت یافته ی شیعه که محرم و صفر را برکشیدند و نوروز و اعیاد ملی را فروکوفتند، انکارناپذیر است. این نیز بگویم که من کور باشم اگر بر افراط و مفسده ی هرکاری، چه موسیقی و رقص باشد و چه ریاکاری در میان مدعیان مذهبی تأیید ورزم. مگر نخوانده و نشنیده ایم که مفسده، اتفاقاً اگر در میان علمای دینی جلوه کند، عالمگیر خواهد شد. که: اذا فسد العالِم، لفسد العالَم!

من از همه ی مراجع تقلیدمان که با فتاوا و تحکم های اسلامی خود حتماً در این اندوه سازی بزرگ و ملی نقشی حتمی و محوری داشته و دارند، تقاضا می کنم به این فیلم و موسیقی دلنشینش توجه کنند. و به مردم ایران و جهان بگویند در این موسیقی و رقص و شادمانی، کجای کهکشان خدا و کجای مرتبه ی انسانیت به مفسده ورود کرده و آسیب آورده؟ به ما بگویند در این موسیقی و رقص و شادمانی، خدا آیا حضور ندارد؟ و خدا نیز همزمان با شادمانی مردم، بوجد درنیامده است؟ مگر نه این که خدا مردمان معتدل را دوست می دارد؟ که بوقت اندوه، اندوهناکند و بوقت شادمانی: شاد؟

این فیلم و موسیقی شورانگیزش، از اغلب کشورهای جهان سراغ می دهد الا مردمان غمزده ی ایران. این فیلم را ببیند و به ما بگویید: طبق فتوای خودتان، تقاصِ فروفشردن مردم ایران در افسردگی و اندوه چیست؟ و چه کسانی باید پاسخگوی قساوتی شوند که روح شادمانی را در درون مردم ایران بخاک انداختند و بجایش اندوه خواری را تحکم فرمودند. کاش مراجع ما به خیلی از کارها، کاری نمی داشتند. پیامبری که خود می ایستاد و مسابقه ی اسب دوانی و شتردوانی جوانان را تماشا می کرد و در تهییج آنان حضوری فعال می یافت، مگر چیزی غیر از شادابی و سرزندگیِ مردم و بویژه جوانان عصر خود اراده داشت؟ کدام مرجع را سراغ داریم که از اعماق بیت خود خروج کرده باشد و در تماشای مسابقه ای به هیجان آمده باشد و کف زده باشد و جوانانی را تشویق و ترغیب کرده باشد؟ ای خدا، چه می گویم؟ این فیلم را تماشا کنید. حتماً!

محمد نوری زاد

بیست و هشتم دیماه سال نود و یک

تماشای آنلاین:

لینک این ویدئو در یوتیوب

لینک دانلود ویدئو