زندانی کردن بی سرانجام و یکجانبه و بدون محاکمه ی موسوی و رهنورد و کروبی، هرنتیجه و هر دستاوردی که برای حاکمان ما داشته باشد، حتماَ این دستاورد را نیز خواهد داشت که: حاکمان ما نه مسلمانند و نه متمدن. که اگر مسلمان بودند، به تضییع حقوق انسانیِ مخالفان خود دست نمی بردند، و اگرمتمدن بودند، به تضییع حقوق شهروندی آنان.

این سه زندانی، در بهره مندی از حقوق حداقلی خود، می بایست – آری می بایست – محاکمه می شدند. و باید به ازای هر ناسزا و ناروایی که در میلیاردها کلمه و تحلیل، و به ازای هزاران دقیقه برنامه ی رادیویی و تلویزیونی ای که بر آنها فروباریده، فرصت دفاع می یافتند. این را نه حقوق بشر متداول، بل قوانین خاک خورده ی خودمان می گوید.

این روزها، روزهای ورشکستگی که نه، روزهای سرشکستگی ماست. ما مخالفان خود را زندانی کرده ایم و یکجانبه مثل پهلوان پنبه های دروغین بر آنها تهمت می باریم. و البته به اسم “حماسه”، برای برقراری سراسیمه ی خود راه می گشاییم.

اگر حاکمان ما مختصری شهامت و مردانگی می داشتند، گوشه ای از دریچه ی همین صدا و سیمای مچاله ی خود را به روی مخالفان می گشودند. کاری که اغلبِ مردمان فهمیده ی جهان می کنند. که در آن صورت، میزان و عمق “حماسه” مشخص می شد. در آن روز، بر همگان معلوم می شد: چه کسانی مستحق قهرمانی و شایستگی و ماندن اند، و چه کسانی فریبکارانه به لباس استحقاق فروشده اند و باید بروند.

موسوی و رهنورد و کروبی، هرکه هستند و هرچه کرده اند، آنسوتر از تمایل حاکمیت، و در مقایسه با همه ی آنانی که امروز بر مصادر امور خیمه بسته اند و حیثیات همه جانبه ی ما را به باد داده و می دهند، شایسته تر و انسان تر و مردمی ترند. آری، این است راز تداوم حصرِ این سه تن. و من، می گدازم از این نکبت بزرگ که آدمهای ناشایست و نادرست و دزد و ابله بر سرکارند و شایستگان، در حصر و برکنار.

محمد نوری زاد
دوازدهم دیماه نود و یک
مصادف با روز نخست سال 2013 میلادی