درعکس های زلزله، دستی را دیدم که ازخاک بیرون مانده بود. شاید دست زنی بوده. وپایی که به نا کجا می رفت. شایدپای مردی بوده . وچشمانی که به هیچ کجا می نگریست. و لبانی که درنیمه راهِ یک آه متوقف مانده بود. وکودکی که دیگر هیاهو نداشت. این قطعه ی شعرگونه را به همانها که درمیان ما نیستند تقدیم می کنم:

صدایت را به من بده

…………………….

یا صدایت را به من بده

یا صدای مرا بگیر

با صدای من وتو

نردبانی سازیم

تا دم گوش فلک

بلکه آنکس که دوگوشش بسته

بشنود ضجه ی خونهای خیابان سحر

دست هایت را به من بده

یا که دست من بگیر

نه که مشتی سازیم

به سروصورت غولان دغل

که گلی هدیه بریم

تا مگرغول به خود بازآید

یادش آید که زمانی آدم بوده

پاهایت را به من بده

یا که پای من بگیر

نه لگد سازیم برپهنه ی زور

که قدم برداریم

تا درخانه ی شاقول فریب

وبچسبانیم برپشت درش

قاب آیینه ای ازجنس ادب

تا مگرعکس خودش را بیند

وبداند که ادب آیین است

وبدرّد آسیب

وفروبگذارد

رسم بیداد ودروغ

چشمهایت را به من بده

یا که چشم من بگیر

تا که ازسطح ظریف کلمات

به درون خیره شویم

تامگرباردگر

گول باران نخوریم

یا بدانیم اسیدی بوده!

خنده هایت را به من بده

خنده های مرا بگیر

تا که فرداها را

با همین شوق بزرگ

رنگ شادی بزنیم

هموطن خسته مشو

آسمان دلبازاست

درِفردا باز است

 چشم بگشا وببین

یک قدم مانده به پایان خطر

 یک قدم مانده به میلاد سحر

یک سخن گویم وبس:

راه بیرون شدن ازشهرقفس

 دل سپردن به صدای سحر است

محمد نوری زاد بیست وپنجم مرداد نود ویک