محمد نوری‌زاد مستندساز و زندانی سیاسی سابق یکی از کسانی بود که در زمان زندانی بودنش بیش از ۲۰ نامه خطاب به مسئولان مختلف جمهوری اسلامی نوشت. وی در پاسخ رئیس سازمان زندان‌ها به دویچه‌وله گفت: «من خودم شخصاً نامه‌ی چهارم، پنجم، هفتم، هشتم و بسیاری نامه‌های پراکنده مثلاً به رئیس قوه قضاییه را از داخل زندان نوشتم و منتشر کردم. زندان‌های ما پر از مواد مخدر است، شما فکر می‌کنید این همه مواد مخدر چه جوری وارد زندان می‌شود که یک در ورودی دارد و کلی هم کنترل می‌شود. حالا بیرون دادن یک نامه که دیگر نباید حساسیتی در ما برانگیزد.»
محمد نوری‌زاد می‌گوید زندانی با نوشتن نامه می‌خواهد به آنانی که خوابند بگوید یک نفر در اینجا دارد به تلخ‌ترین شکل روزگار می‌گذراند
محمد نوری‌زاد می‌گوید زندانی با نوشتن نامه می‌خواهد به آنانی که خوابند بگوید یک نفر در اینجا دارد به تلخ‌ترین شکل روزگار می‌گذراند
او به نامه‌هایی اشاره می‌کند که شرح دقیق فضا و یا اتفاقاتی است که در داخل زندان افتاده مثل شهادت‌نامه ۶۴ زندانی درباره چگونگی مرگ هدا صابر و می‌پرسد چگونه ممکن است کسی از خارج زندان اینها را نوشته باشد و در جریان تمام جزئیات هم باشد؟
نامه نوشتن از زندان: پیدا کردن گوشی برای شنیدن
در اکثر موارد وقتی نامه‌ای افشاگرانه از یک زندانی منتشر می‌شود، فشارها بر او چند برابر می‌شوند. فرستادن زندانی به انفرادی، تهدید به بازداشت سایرافراد خانواده، لغو ملاقات، ندادن مرخصی و….از جمله این فشارها هستند.
اما چرا با وجود این فشارها باز زندانیان رنج نوشتن نامه و فرستادن آن به بیرون زندان و پس‌لرزه‌های بعد از آن را به جان می‌خرند؟
محمد نوری‌زاد می‌گوید: «نامه نوشتن از داخل زندان یعنی این که زندانی دنبال یک مخاطب می‌گردد. کسی نیست به حرف او گوش کند. او خودش را به خطر می‌اندازد، اطرافیانش را به خطر می‌اندازد، حتی حبس مجدد و طولانی‌شدن دوران حبس خودش را به جان می‌خرد و نامه‌ای را منتشر می‌کند و با صدای بی‌صدا فریاد می‌زند که من اینجا حرف دارم، صدای من را بشنوید.»
به عقیده‌ی نوری‌زاد اگر زندانی شرایط استاندارد داشته باشد یعنی دادگاهی عادلانه با حضور وکیل و هیأت منصفه برای او برگزار شده باشد و فضا برای دفاع او فراهم باشد و در زندان هم تحت فشارهای غیرقانونی و غیر انسانی قرار نگیرد، دلیلی ندارد که خودش را به مخاطره بیندازد و اقدام به نوشتن نامه کند.
به نظر نوری‌زاد، جلب توجه مسئولان به شرایط غیرانسانی حاکم بر زندان‌ها، یکی از مهم‌ترین دلایل زندانیان برای نگارش این نامه‌هاست.
او می‌گوید: «کسی که نامه می‌نویسد، با به مخاطره انداختن خودش خواستار این است که توجه مسئولین جامعه را به این‌سوی سرزمینش معطوف کند و بگوید آی شمایی که راحت می‌خوابید، اینجا شهروندانی که دارای حقوق‌اند و قانون باید این حقوق را رعایت کند، به تلخ‌ترین شکلی دارند روزگار می‌گذرانند.»
