برای آمرزش روح مرحوم هدی صابر صلوات! اما مردم به درخواست من پاسخ ندادند. به این دلیل که چند نفر هیس هیس کردند. معلوم بود که برای برگزاری آن مجلس تعهد داده بودند که سخن خلافی گفته نشود. اما مگر درخواست صلوات کار خلافی بود که عده ای را به تب و لرز انداخت؟…

بخاطر یک صلوات (به قلم عضوی از خانواده شهدا)

درمجلس ختم مرحوم هدی صابرفضا بسیار امنیتی بود. مأموران اطلاعات چپ وراست از حاضرین تصویر می گرفتند و حتی یکی بود که اسم افراد سرشناس را یادداشت می کرد. من وسط مجلس صدا دادم: برای آمرزش روح مرحوم هدی صابر صلوات! اما مردم به درخواست من پاسخ ندادند. به این دلیل که چند نفر هیس هیس کردند. معلوم بود که برای برگزاری آن مجلس تعهد داده بودند که سخن خلافی گفته نشود. اما مگر درخواست صلوات کار خلافی بود که عده ای را به تب و لرز انداخت؟

مجلس که تمام شد، یکی آمد و دست مرا گرفت و از میان جمعیت بیرونم برد. به او اعتراض کردم که : دستم را رها کن. رها نکرد . بلکه پس گردنم را هم گرفت و به جلو هلم داد. یکی دونفر به کمک او آمدند و مرا به داخل یک ون بردند. که چرا صلوات فرستادی؟ گفتم: مگر جرم کرده ام؟ اصلا شماها کی هستید که مرا به اینجا آورده اید؟  خلاصه آنها گفتند و من گفتم و ون به راه افتاد. کجا؟ اوین. مرا به دادسرای اوین بردند. قاضی کشیک آمد و به پرونده من نگاهی کرد و گفت: برای چه صلوات فرستادی؟ گفتم: یک نگاهی به دور و برت بینداز و ببین کار ما به کجا رسیده که از یک صلوات می ترسیم.

قاضی کشیک دست به قلم برد و گفت: نشانت می دهم. گفتم: بخاطر همین یک صلوات؟ گفت: بخاطر اقدام علیه امنیت ملی! گفتم: خاک برسرکشوری که امنیتش با یک صلوات بهم بریزد! اما قلم قاضی به کار افتاده بود و کاری از دست من ساخته نبود. عده ای با زنجیر و پابند آمدند. به دست های من دستبند زدند وبه پاهایم پا بند و به چشمانم هم چشم بند. یکی به پشتم زد که: راه بیفت. ومن راه افتادم.

درراهرو مرا به سمتی می بردند و من فریاد می کشیدم : بروید کنار که اوجالان را دارند می آورند. واین جمله را تا توانستم فریاد کشیدم: بروید کنار که اوجالان را دستگیرکرده اند. سه روز بعد یکی درسلول را وا کرد و پرسید: تو برادر سه شهیدی؟ گفتم: من یک بسیجی ام. سالها در جنگ بوده ام. آموخته ام که خواهان چیزهای خوب باشم و از چیزهای بد متنفر. گفت: بیا برو بیرون. از دروازه زندان اوین که بیرونم کردند و مرا به داخل زندان بزرگتری به اسم جامعه انداختند، همانجا روبه آسمان کردم و گفتم: خدایا پوزش. ما  دراین سالها به اسم تو چه ها که نکرده ایم و چه خانه ها که فرو نریخته ایم. وبعد همانجا با صدای بلند صلوات فرستادم. یکی از نگهبانها آمد که کاری بکند دیگری به کله اش اشاره کرد. که یعنی ولش کن. مشاعرش تاب برداشته.