دلنوشته‌ای به نوری زاد

«ای کاش من تمام تخم افکار خود را در مزرعه مستعد افکار ملت کاشته بودم چه خوش بود تخمهای بارور مفید خود را در زمین شوره زار از سلطنت فاسد نمی‌نمودم. آنچه در آن مزرعه کاشتم به نمو رسید، هرچه در این زمین کویر غرس نمودم فاسد گردید.»

جمله‌ای که آمد بخشی از نامه سید جمال الدین اسد آبادی است که در آخرین روزهای زندگی خود در زندان به یکی از دوستانش نوشته است. بی‌شک این نامه را خوانده‌ای و از محتوای آن آگاهی، اما یادآوری آن خالی از لطف نبود. محمد نوری زاد عزیز، نامه پانزدهمت را که خواندم بر آن شدم که خطی برایت بنویسم. نه از این باب که همگان را برای نامه نویسی به رهبری دعوت نمودی، بلکه از جهت آنکه بگویم فراموش نکن که کسانی پیش از تو نیز به کاری که تو آغاز نمودی اقدام کرده‌اند.

من آنقدر تاریخ نمی‌دانم که بتوانم بگویم همه آنان که در این راه گام نهاده‌اند ناموفق بوده‌اند، اما به جرات می‌توانم بیان کنم که اکثر آن‌ها به آنچه می‌خواستند نرسیدند. مگر رهبر کبیر انقلاب از ابتدا داعیه حکومت داشت؟ مگر ایشان نبودند که ابتدا دهان به نصیحت گشودند اما مخاطب او از نخوت خود گوشی برای شنیدن و سری برای اندیشیدن نداشت. امام راحل خیلی زود‌تر از سید جمال الدین پی بردند که «بنیاد حکومت مطلقه فنا شدنی است». به همین جهت ایشان روی از مستکبرین غیر قابل اصلاح برگرداندند و به سوی آگاه سازی مستضعفین شتافتند.

روزی که تصمیم گرفتم برای جنابعالی نامه‌ای بنویسم به این می‌اندیشیدم که نوری زاد از بزرگان خواسته که به رهبرش نامه بنویسند و صلاح مملکت را به خسروان گوشزد نمایند، مرا چه که با این زبان الکن قدم به مجلسی بگذارم که بزرگان و اصحاب علم و ادب را به آن دعوت نموده‌اند. بی‌شک من نه جایگاه مدعوین شما را دارم و نه قلم امثال شما را. اما من نیز حرف‌هایی برای گفتن داشتم. البته بسیاری از آن‌ها را بزرگان در این چند روز عنوان نموده‌اند. بی‌شک نامه دکتر سروش یکی از بهترین، کامل‌ترین و جذاب‌ترین متونی است که در نقد رهبری نوشته شده است. اما یکی از دوستان مشترک بنده و شما مرا تشویق نمود که حرف‌هایم را بازگو کنم.

نوری زاد عزیز، مرا تا حدودی می‌‌شناسی و از علاقه من به خود نیز آگاهی. در این چند خط قصد آن ندارم که بیش از پیش برنجانمت و روزهایی را به خاطرت بیاورم که شاید از بازگو کردن آن دل خوشی نداشته باشی. ولی از بیان برخی مطالب گریزی نیست. محمد نوری زاد اگر از نامه‌هایش به رهبری هیچ عایدی نداشته باشد، این سه را بدست آورده است. اول آنکه وظیفه خود را در امر به معروف و نهی از منکر به خوبی انجام داده است، دوم آنکه برای تاریخ حجت را تمام کرده است و امروز کسی نمی‌تواند بگوید ظلم‌هایی که صورت گرفته و می‌گیرد بدون آگاهی رهبر فرزانه انقلاب اسلامی بوده است.

محمد نوری زاد که زمانی بر این گمان بود که این مرد نایب برحق امام معصوم است، امروز زبان به شکوه گشوده که‌ای بزرگ چه نشسته‌ای که مملکت امام زمان را نا‌اهلان و نام محرمان به غارت برده‌اند. آزاد مردی این‌ها را به او گوشزد نموده است که تا همین دیروز، در لشکر او از قلمش – که از شمشیر برنده‌تر است – بر علیه مخالفان او استفاده می‌نمود. مردی امروز اوضاع نا‌بسامان این مرز و بوم را به او گوشزد می‌کند که روزی در روزنامه رویین تن او تنها از محاسنش می‌نوشته است. از این دست بسیار است دلایلی که بتوان گفت محمد نوری زاد پیام خود را به رهبرش رسانده است و حجت را بر او تمام کرده است. سوم که به نظر من مهم‌ترین دستاورد نامه نگاری‌های نوری زاد به رهبری بوده است شکستن تابوی نقد رهبری است.

تا کنون تمام کسانی که قصد تعرض به هاله مقدس خود ساخته رهبری را داشته‌اند متهم بوده‌اند به دشمنی دیرین با او یا به دلیل عدم حضور در ایران مزدور بیگانه معرفی می‌شده‌اند. افرادی که چنین اتهاماتی نداشته‌اند و در کشور زندگی می‌کردند به دلیل نامه‌های محرمانه به رهبری بازخواست می‌شدند و جرات نوشتن نامه‌های آشکار نداشته‌اند. جوان نخبه‌ای که جسارت نقد رهبرش را داشت کارش به‌‌ همان مجلس پایان یافت و هیچ کس دیگری جرات همراهی با او را نداشت. محمد نوری زاد کاری کرد که امروز این هاله مقدس از بین رفته است. اما تا کی چنین خواهی کرد؟ عمر کوتاه است و زمان اندک.

سید جمال الدین اسد آبادی سی سال در این کارزار که تو وارد شدی جهاد کرد و در آخر ابراز پشیمانی نمود. اما خمینی کبیر در پانزده سال به نتیجه رسید. نمی‌خواهم بگویم که امیدت را از کسی که عمری به او ایمان داشته‌ای برکن. اما خود را در این راه بی‌حاصل تلف مکن. همانطور که دیگران نیز تا کنون بار‌ها به تو گوشزد نموده‌اند، تو اکنون تنها متعلق به خود و خانواده‌ات نیستی. امروز مسیح علی‌نژاد نیز تو را پدر خطاب می‌کند و بسیاری از جوانان دیگر این مرز و بوم. خودت خوب می‌دانی که بازجو‌ها نقد را با تخریب یکی می‌دانند و شخص سید علی خامنه‌ای را عمود خیمه نظام و انقلاب می‌شمارند و بی‌شک بار‌ها مانند دیگر منتقدین از تو نیز خواسته‌اند که به عمود خیمه کاری نداشته باشی و به دیگران هرچه خواستی بگویی.

اگر قرار است که محمد نوری زاد پودر شود چرا در راهی پودر شود که تا کنون هرچه محصول می‌توانست بدهد از آن گرفته است؟ نامه پانزدهمت اما چیز دیگری بود. این بار ترس را در نوشته‌ات دیدم. شاید بگویی اشتباه است، ولی من دیدم که محمد نوری زاد هم می‌ترسد. اینکه از چه می‌ترسد نمی‌دانم و نمی‌خواهم به آن بپردازم. اینبار این یکه تاز نقد رهبری که به جرات می‌گویم به تنهایی هاله مقدس را برداشته بود از دیگران مدد می‌خواهد. از همه کس. چه آن‌ها که پیش از این نیز نقد می‌کرده‌اند، چه آن‌ها که مخالف هستند ولی مستقیما بیان نمی‌کنند و چه کسانی که اصولا مشکلات را در حد مسائل پیش پا افتاده قلمداد می‌کنند. این بساطی که پهن کرده‌ای همه جور طیفی را در بر می‌گیرد. اما چند مثال می‌زنم تا بگویم که کار خوبی آغاز شد ولی نتیجه‌‌ همان است که تا کنون خود به تنهایی از پس آن برآمده‌ای. مگر آیات عظام صانعی و دستغیب تا کنون انتقادی به رهبری نکرده‌اند؟ چه فایده‌ای جز آنکه شیاطین به بیوت و مساجد و حسینیه‌هاشان تعرض کردند

مگر سروش و کدیور تا کنون نامه‌ای ننوشته بودند؟ جز اینکه مزدور و خائن و اسرائیلیشان معرفی کردند و بدون توجه به توصیه معصومین که نگاه نکنید چه کسی می‌گوید، بلکه ببینید که چه می‌گوید، از انتقاد‌هایشان بی‌توجه عبور کردند. امثال هاشمی و خاتمی هم که هنوز ننوشته خواص بی‌بصیرت شدند. آنان که خود حکم حمله به حسینیه‌های گنابادی‌ها را می‌دهند که هیچ. آری تو با این‌ها نیز اتمام حجت کردی و کار را بر آنان سخت‌تر نمودی. اما نامه‌های اینان بیش از نامه‌های خودت اثر نخواهد داشت. محمد نوری زاد نیک خاتمی را می‌شناسد. خاتمی سیاست را خوب می‌داند و جمهوری اسلامی و رهبر آن را نیک می‌شناسد. خاتمی زمانی که دم از بخشیدن دو طرف و مصالحه زد همه جریان منتقد با او تند شدند. من نیز از آن گروه بودم و به قدری از این گفته عصبانی بودم که پدر روز اول پاسخی به چرای تند من ندادند. پاسخ خود را زمانی گرفتم که به دیدن یکی از زندانیان سیاسی رفتم. او می‌گفت دوستان در بند از این حرف استقبال کرده‌اند. بی‌شک در تشخیص درستی این حرف آن‌ها از امثال من ذی حق ترند.

آری امثال خاتمی و هاشمی خود در سیاست بازی آب دیده‌اند و روش خود را دنبال می‌کنند. روش و جایگاه آن‌ها با شما متفاوت است، لذا آن‌ها نه نامه می‌نویسند و نه اگر بنویسند تغییری در نتیجه حاصل خواهد شد. فرض کنیم که مسئولین سابق و حاضر نیز این مساله را دنبال کنند. اگر از اصحاب فتنه نباشند که می‌شوند، و اگر باشند که حرفشان برش ندارد. به خاطر دارید که زمانی که شورای شهر تهران با خرسندی محمود احمدی‌نژاد را به عنوان شهردار معرفی نمود، پدر من مخالف بودند. زمانی که دکتر
شیبانی و مهندس چمران چرایی عدم حکم ایشان را جویا شدند، پرونده مفتوح فساد مالی در استان اردبیل را نشانشان دادند. موسوی لاری در آن زمان وزیر کشور بود، نه فتنه گر، جانشین فرمانده کل قوا در نیروی انتظامی بود نه مزدور بیگانه، اما هرچه تلاش کرد از پس فشارهای وارده بر نیامد و تنها به این اکتفا کرد که من مسئولیت آن را بر عهده نمی‌گیرم و ارگانی دیگر مسئولیتش را به عهده گرفت. اگر گوش شنوایی وجود داشت آن زمان حرف مسئولین را حرمت می‌نهادند و به این گرفتاری‌ها دچار نمی‌شدند، نه امروز که آن‌ها را خائن و فتنه گر می‌دانند. ا

احمدی‌نژاد در جریان انتخابات ۷۶ پرونده چند میلیاردی داشت، در شهرداری تهران چند صد میلیاردی و حال در ریاست جمهوری رکوردهای جهانی را شکسته و چند هزار میلیاردی به ارمغان آورده است. نمی‌خواستم اینقدر طولانی بگویم، چه کنم که حرف‌ها بسیار است و زمان کم. همه را نمی‌توان یکجا گفت ولی تا جایی که بتوانم می‌گویم. از این همه مثال چه نتیجه‌ای می‌خواهم بگیرم؟ شما کار بزرگی را شروع کرده‌ای. کمپینی را که تشکیل دادی می‌تواند از نامه به بزرگان و نامه بزرگان ارزشمند‌تر باشد. اینک این مردم تحمل انقلابی دیگر را ندارند. در حکومت مطلقه هم ساده‌ترین راه اصلاح، اصلاح حاکمان است. اما به فرض محال که به این مهم در تاریخ کنونی نیز دست یافتیم. حاکممان آگاه شد و صلاح مملکت را به صلاح اطرافیان خودخواه ترجیح داد.

حاکم بعدی چه؟ حاکمان بعد از او چه خواهند کرد؟ آیا زمان آن نرسیده است که بذر خویش در زمینی بکاریم که محصولش پر بار‌تر و ماندگار‌تر است؟ آیا وقت آن نرسیده است که به جای نهیب زدن به بزرگان، مردمان را آگاه سازیم و شکاف عمیق بین نخبگان و مردم را پر کنیم؟ می‌دانم که تو در نامه‌های سرگشاده به در می‌گویی که دیوار بشنود، اما بازجو‌ها این را نمی‌فه‌مند و همه را توهین به رهبری تلقی می‌کنند. حال بیا و مستقیما با مردم کوی و برزن سخن بگو و به اینان بیاموز که حق خویش را مطالبه کنند و نه گدایی. محمد نوری زاد از معدود انقلابیونی است که نقد خود را معطوف به دوره کنونی و رهبر فعلی نکرده است. نقدهای نوری زاد دامن امام راحل را نیز گرفته است. این آن چیزی است که تنها در نوری زاد و خزعلی دیده می‌شود. اینان علی رغم علاقه به حضرت امام، ایشان را نیز از تیغ نقد منصفانه خود مصون نمی‌دانند. کشتارهای اول انقلاب توسط خلخالی، تسخیر سفارت امریکا و گروگان گرفتن کارمندان آنکه بنده جدای از انتقادات سیاسی که امروز می‌شود و عزیزان مبتکر این عمل (که امروز در بند هستند) به آن‌ها پاسخ گفته‌اند، به عنوان یک آدم متشرع هنوز توجیه شرعی‌ای برای آن نیافته‌ام و حضور در بیت علما نیز کمکی در این زمینه ننموده است.

پس از این‌ها می‌رسیم به قتل‌های مبهم سال ۶۷ و غیره. تا کنون انقلابیون این‌ها را مطرح نمی‌کردند، اما امروز انقلابیونی چون نوری زاد و خزعلی از آن سخن می‌گویند و به نقدش می‌کشند. آری همه این‌ها را گفتم که بگویم محمد نوری زاد و امثال او نباید خود را در مسیری که بار‌ها در طول تاریخ تجربه شده و نتیجه‌ای در بر نداشته است تلف کنند. سه دستاورد محمد نوری زاد از نامه نگاری به رهبری کافی است. چهارده نامه نوشتی، بیا و این عدد مبارک را به میمنت بگیر و دیگر به رهبری ننویس. نهضت نامه نگاری به رهبری را پیگیری کن. خود را وقف آگاه سازی مردم بنما و بگذار خودشان خواسته‌هایشان را از رهبرشان مطالبه کنند. به جای آنکه هر هفته نامه‌ای به رهبرت بنویسی و آنچه را که نیک می‌داند به او گوشزد نمایی، برای مردمت نامه بنویس.

 از مردم بخواه که خواسته برحق خود را بدون ترس و هراس مطالبه نمایند. باشد روزی را ببینی که در سفرهای رهبری به جای آنکه گونی‌ها پر شود از نامه‌های فدایت شوم و درخواست‌های پول و وام، گونی‌هایی پر از نقد رهبری به بیت ببرند. اما نوری زاد نشان داده است که روی دختر باردارش را نیز زمین می‌زند و دست از هدف خویش نمی‌کشد، چه رسد به من که تا کنون ذره‌ای از مشکلات او و خانواده‌اش را نچشیده‌ام. شتاب مکن. پیشنهادی دارم که بی‌شک اگر هم در راهش خدای ناکرده پودر شوی ارزشش را دارد.‌‌ همان طور که آمد، تاریخ ثابت نموده است که بیدار سازی مردمان بیش از هشدار به حاکمان محصول داشته است. امروز محمد نوری زاد از معدود انقلابیون دو آتیشه‌ای است که امام خویش را نقد می‌کند. بیا و هاله مقدس امام و تسخیر سفارت امریکا و جنگ و دیگر مقدساتی که خود ساخته‌ایم را نیز بشکن.

بگذار مردم بفه‌مند که امام را، انقلاب را، جنگ را و دیگر مقدسات امروز را می‌توان منصفانه به نقد کشید. شنیدم که نوه بزرگوار امام در جایی گفته‌اند که نقد عاقلانه امام از تقدس جاهلانه ایشان بهتر است (جمله بندی از بنده است). این گفته را چه صحت داشته باشد چه شایعه باشد به فال نیک بگیر و در این زمینه بکوش. آن قدر نقد کن و تحقیق کن و مردم را مطلع گردان که دیگر کسی برای ابراز عقیده‌اش در خصوص امام نگرانی نداشته باشد. آن قدر فضای جامعه را از تقدسات بیهوده که مانع از نقد عاقلانه می‌شود پاک کن که دیگر جوانان کنجکاو در مقابل همه چیز و همه کس جبهه نگیرند و همه تقدسات را از ریشه نزنند و همه افراد را با یک چوب نرانند.

محمد نوری زاد‌ها و مهدی خزعلی‌ها می‌توانند به نمایندگی از نسلی که دوبار انقلاب نمی‌کند در آگاه سازی جامعه و تفکیک مقدسات واقعی و مقدسات ساختگی پیشگام باشند. اکنون پدران ما در مقابل این سوال که در زندان‌های سال۶۷ چه گذشت تنها و تنها می‌گویند «نمی‌دانم». به راستی سوال ما را چه کسی پاسخ خواهد داد؟ شاید شما بتوانید در این مهم سهیم باشید. اما در پایان به عنوان یک جوان نسل سوم، من نیز نامه‌ای به رهبر جمهوری اسلامی می‌نویسم تا کار بزرگی را که تو آغاز نموده‌ای بی‌پاسخ نگذاشته باشم.
رهبر جمهوری اسلامی ایران

 با سلام مطلبی خواندم راجع به دیدارهای جنابعالی با خانواده‌های شهدا. نوشته بود که شما در روز کریسمس به دیدار خانواده شهیدی ارمنی رفته بودید. با وجود آنکه از قبل هماهنگ شده بود و حضور شما به خانواده شهید اعلام شده بود، تا زمانی که صاحبخانه خود به شما اجازه ورود نداده بود پا به خانه شهید ارمنی نگذاشتید. این موضوع برای من هم باعث افتخار بود و هم تاسف. افتخار از این باب که ارمنی‌ها دیده بودند یک سید روحانی شیعه چنین ادب و اخلاق را رعایت می‌کند و تاسف از این بابت که شما بر این تفکر خود محکم نبوده و نیستید.

نشان به آن نشان که عمال حکومت یعنی کسانیکه مشروعیت خود را از شما می‌گیرند و البته مسئولیت اعمالشان نیز بر گردن شماست چنان وحشیانه به خانه ارامنه که هیچ، مسلمانان، آن هم شیعیان انقلابی یورش می‌برند که گویی گله‌ای گراز به مزرعه‌ای یورش برده باشند. اما شما با این اعمال چه کرده‌اید؟ تصاویر حمله به منزل شیخ هم رزم قدیمتان را دیده‌اید؟ خرابی‌های ناشی از حمله وحشیانه به خانه آیات عظام منتظری و صانعی را چطور؟ یکی از هوادارانتان می‌گفت در زمان امیر المومنین (ع) نیز جریان خلخال زن یهودیه پیش آمد. گفتم آری ولی ایشان به محض اطلاع ندا در دادند که‌ای مسلمانان اگر امروز از این غم بمیرید سزاست. شما اما حداقل دو بار یورش به بیت یکی از بزرگ‌ترین علمای قم را دیدید و دم نزدید.

نیروهای خودسر سازمان داده شده هر روز وحشی‌تر می‌شوند، تا کی می‌خواهید حکومت خود را با سکوت به اعمال آنان بیمه کنید؟ در پایان خاطره‌ای از پدرم نقل می‌کنم. ایشان در زمان مسئولیت وزارت کشور به دلیل حکم جانشینی در نیروی انتظامی به طور مستمر با شما در ارتباط بودند. آن زمان مصطفی تاج‌زاده هنوز معاون سیاسی وزیر کشور بود. ایشان نقل می‌کردند که جنابعالی در برخی دیدار‌ها می‌پرسیدید که «آقا مصطفای ما چطوره؟» و این نشان از رفاقت دیرینه شما با آزادمرد با شهامت ما داشت. از خرداد۸۸ تا کنون بار‌ها به این فکر کرده‌ام که آیا هنوزهم از بازجو‌ها می‌پرسید که «آقا مصطفای ما چطوره؟»

والسلام سید مصطفی موسوی (لاری) دی ماه نود