اخیرا شایع شده که آقای موسوی به سرطان خون مبتلاست.

من شخصا نمی دانم حادثه های بعد از مرگ تدریجی آقایان موسوی و کروبی بکجا خواهد انجامید. اما می توانم با اطمینانی قریب به یقین هیمنه ی خودمان را در خاک ببینم، و اقتدارمان را در خاطره های محو تاریخ…

هرکشوری برای خود یک “میز مخصوص” دارد که من البته به عرض و طول این میزمخصوص و میزان بُرد و نفوذ آن کاری ندارم. خصوصیت این میز دوسه نفره دراین است که می شود سفره ی بحران های جاری و آتی کشور را روی آن پهن کرد و با تماشای آن، عقل ها را بهم پیوست و برای استحاله یا  اضمحلال یک یا چند بحرانِ پیشِ رو چاره اندیشی کرد. جا و مکان این میز مخصوص نیزچندان مهم نیست. این میز می تواند اساسا وجود خارجی هم نداشته باشد. اتاق این میز می تواند در مغزکوچکِ منِ نوری زاد پا بگیرد و درهمانجا هم محو و نابود شود.

باورکنید من قبول ندارم  قد و قواره ی حادثه های بعد از انتخابات سال 88 دراندازه ای بود  که سفره اش روی آن میز مخصوص پهن شود و خروجی آن مثلا بگیر و ببند و کشتار و حبس خانگی آقایان موسوی و کروبی باشد. البته خود انتخابات سال 88 و خروجیِ خاصِ آن، چرا. شأن آن انتخابات کاملا درخورِ میزِ مخصوص بود و باید خروجی مناسبی نیز از آن انتخاباتِ کم نظیر عاید ما می شد که شد.

من در نوشته ی “با موسوی و کروبی چه خواهند کرد؟” سه گزینه را درباره حبس خانگی آقایان موسوی و کروبی مطرح کرده ام. یکی تداوم حبس خانگی آنان ، دیگری محاکمه ی علنی آنان ، و سومی : آزادی بی قید و شرط آنان. و خود خیرخواهانه برهمان سومی انگشت نهاده ام. که : صلاح فعلی ما با اعتنا به شرایط داخلی و منطقه ای و بین المللی دراین است که موسوی و کروبی را آزاد کنیم و تبعات این آزادی را نیز بپذیریم. تبعاتی که حتما از آسیب ها و خسارتهای دوگزینه ی یکم و دوم کمتر و قابل تحمل تراست.

من اما فراموش کردم که دراین میان گزینه ی چهارمی نیز هست ومی توان سفره اش را برهمان میز مخصوص پهن کرد. و آن: مرگ تدریجی میرحسین موسوی و کروبی است.

مرگ موسوی و کروبی با همه ی شوکی که به جان جامعه ی ما درمی اندازد، می تواند اما سروته این فتنه ی پیچ درپیچ و بظاهر لاینحل را بهم آوَرَد و همه را در برابر یک عمل انجام شده و ماورایی قرار دهد. مثل مرگ تدریجی خیلی ها که اگر پرده ها پس برود، بهت ما را برخواهد انگیخت. وقتی دستگاهی، گوش تا گوش گلوی فروهر و همسرش را می برد، چرا از استعداد مرگ تدریجی سود نبرد؟

اخیرا شایع شده که آقای موسوی به سرطان خون مبتلاست. ما کاری به راست و دروغ این شایعه نداریم. ممکن است این شایعه صد در صد درست باشد و صد درصد هم نادرست. اما چه بخواهیم و چه نخواهیم اکنون این شایعه درمیان مردمی که موسوی را هزار هزار برابر احمدی نژاد و امثال او قبول دارند و تعدادشان هم کم نیست، دهان به دهان می شود.

بزرگان ما اگر هوشمند باشند، اجازه نمی دهند کمترین غبار و تراشه ای از این شایعه به دامنشان بنشیند. این شایعه جدی است. بسیار جدی. و در کنار آن، شایعه ی “چیزخور” کردنِ موسوی و کروبی نیز جدی است. مردم می گویند برای دستگاه اطلاعاتی ما کاری ندارد موسوی و کروبی را با خوراندن چیزی که در دسترس همگان است، به یک بیماری ناشناخته و تدریجی مبتلا کند و پیش از مرگ و درست بیخ گوش انتخابات  آزادشان کند تا در خانه ی خودشان و جلوی چشم همگان و بستگانشان جان بکنند و بمیرند.

باید زیرک بود و این شایعه را پاکسازی کرد. پیشنهاد من این است که با گماردن کارآمدترین تیم مستقل پزشکی – ایرانی و خارجی – وضعیت جسمی و روحی آقایان موسوی وکروبی، مرتب و حتی روز به روز بررسی و به مردم گزارش شود.

بزرگان ما می توانند با هوشمندی و البته با نشان دادن حسن نیت شان،  با تشکیل یک تیم بین المللی پزشکی موافقت کنند و همه ی مسئولیت های مرگ احتمالی آقایان موسوی و کروبی را به همان تیم مستقل احاله کنند. این پزشکان می توانند از همین فردا صادقانه مردم را از سلامت یا نوع بیماری اینان مطلع سازند و هرشائبه ی نادرستی را از اطراف آن میز مخصوص و سفره مخصوص ترش برطرف سازند.

این پیشنهاد من اگر به هیچ گرفته شود، و اگر آقای موسوی یا آقای کروبی حتی به مرگ طبیعی فوت کنند، آن شایعه ی سرزنده و بانشاط از کمینگاه خود بدر می آید و همه ی ساحت های حیثیتی ما را به تسخیر خود در می آورد. این شایعه در آن روز، به واقعیتی پرانرژی بدل خواهد شد و از چهره ی ما جلادانی خون آشام  نشان جهانیان خواهد داد.

من شخصا نمی دانم حادثه های بعد از مرگ تدریجی آقایان موسوی و کروبی بکجا خواهد انجامید. اما می توانم با اطمینانی قریب به یقین هیمنه ی خودمان را در خاک ببینم، و اقتدارمان را در خاطره های محو تاریخ.

(سیزدهم آبانماه سال نود)

لینک دانلود مستقیم فایل پی دی اف این مطلب(جهت چاپ)